ლელო (თავი 4)

- მე… მე მართლა ვგიჟდები. არა… უკვე გავგიჟდი. - დავიბენი. სერიოზულად ლაპარაკობდა და თვალებს დაბნეულად აცეცებდა. ჩემს ცნობისმოყვარე თვალებში კითხვა ამოიკითხა, როგორც ამას ყოველთვის აკეთებს და მიპასუხა. - ყველაფერი შენი ბრალია! წიგნიდან ამოღებულ,

ქუჩის სამოთხე (მეექვსე თავი)

- მივდივართ ჩქარა. ვწიკვინებდი და ხელებგადაჯვარედინებული ველოდი როდის გამოაღწევდა სახლიდან დამიანე. ბავშვები უკვე წავიდნენ მე კიდე ამ ველურთან და თბილთან დამტოვეს. აბა წყვილებს შორის ხომარ ჩავძვრებოდი.ნუ ჯერ თოკო და თამარი წყვილი არ არიან, მაგრამ

ცა ჯერ კიდევ ლურჯია ( თავი 7 )

ცხოვრებაში ყოველთვის ყველაფერი ისე არ ხდება, როგორც ჩვენ გვსურს... მე ეს უკვე კარგად გამაგებინა რეალურმა სამყარომ და უნდა მცოდნოდა, რომ ისევ გამოჩნდებოდა, რაღაც რაც წინ გადამეღბებოდა და საშუალებას აღარ მომცემდა, რომ ჩემი გზა გამეგრძელებინა... ახლა

მარტო (თავი 4)

თავბრუ მეხვევა, ყბაზე კიდევ უფრო მაგრად მიჭერს ცალ ხელს და პირს რაც შეიძლება ღრმად ვაღებ - მსიამოვნებს, მტანჯველად მსიამოვნებს ეს შიშიც, ზეწოლაც, ეს ტკივილიც ყბებში რომ ვგრძნობ. რამოდენიმე წამში ენაზე ისეთ წვას ვგრძნობ, რომ უცბად თვალებს ვახელ,

იტალიური ეზო. (მეორე თავი)

ღამის სამი საათი. ალბათ ეს ის დროა, როდესაც ადამიანები ჩვენ ცხოვრებაზე ჩავფიქრდებით, ვიფიქრებთ ჩვენს წარსულზე და ბოლოს ცრემლიც კი წამოგვივა მონატრებისგან, სინანულისგან ან სიყვარულისგან. ღამე, ჩვენ ყველანი ყველაფერს სხვანაირად ვხედავთ, უფრო

ვინ თქვა რომ სიყვარული ბედნიერებააა??!! (თავი 5)

მთელი სისწრაფით გადმოვხტი მანქანიდან და ღრმად ამოვისუნთქე.. გული საშინლად მქონდა აჩქარებული.. ხელები მიკანკალებდა და მეშინოდა გული არ წამსვლოდა.. მხოლოდ ის კადრი თუ როგორ მოსრიალდა გუგას მანქანა... გულზე ხელი მივიდე და თვალები დავხხუჭე და მისი

ლელო (თავი 3)

ფეხი გადმოყოფილი ჰქონდა საბნიდან. სხვა შემთხვევაში დავუტოვებდი, მაგრამ ახლა სიცხე აქვს. გავასწორე, უკან საბანი კარგად დავაფარე და კარი გამოვიხურე. ტელეფონი არ გამითიშავს. უცებ ალეს ძილნარევმა ხმამ ჩამიდუდღუნა. - ჩემზეც ასე იზრუნვებ ხოლმე? - უაზრო,

"ილიანი" (თავი 2)

სასტუმროში საკმაოდ გვიან მივედით, სხვებთან შედარებით ბოლოები, ბათუმიდან ქუაისში იქედან კი თბილისში რასაც მთელი დღე დასჭირდა. როგორც იქნა რეგისტრაცია გავიარეთ და გასაღებებიც მივიღეთ. ეზოდან სიცილი და ხმამაღალი საუბარი ისმოდა თუმცა მე და ნათიას ახლა

ასეც ხდება ხოლმე (მეათე თავი)

მანქანა გზატკეცილზე მიქროდა.ოდნავ ჩაწეული ფანჯრიდან შემოსული გრილი სიო, ნაზად ეფერებოდა ნიდას სახეზე. ნიკოლოზი გოგონას უყურებდა და ყურადღებას არ აქცევდა ლუკას, რომელიც ლიკას ნერვებზე თამაშობდა. მოწყენილობა შეატყო დვალმა, მის გვერდით მჯდომს.-ნიდა, ხო

ყვითელი გული (მესამე თავი)

როდესაც დერეფანში მივაბიჯებდი დავინახე როგორ მოქუჩებულიყო ხალხი ერთ ადგილას და სხვადასხვა შეძახილებს ყვიროდა. თავი გავაქნიე და კარადასთან მივედი.ასე ყოველდღე ხდება ნეტავ რამდენი ხანი უნდა ჩხუბობდნენ? კარები გამოვაღე და წარბები შევჭმუხნე. ისევ ?