M.I (თავი მეთვრამეტე)

ალბათ მომეჩვენა მაგრამ გავიგე რო შენც გევასები. -საიდან მოიტანე ნუციკო.... ფფტ... -მარიმ მითხრა -ოოო ნუცა, რა გინდა? იყავი იმ შენ ვაკოსთან და რაც გინდა ის ქენი ნუცა წასვლას აპირებდა მაგრამ სანდრომ კედელს მიაყუდა, შეაჩერა და აკოცა.

ჩემი პრინცესა დაგარქვი (მეოთხე თავი)

აზროვნების უნარი მხოლოდ მაშინ დაუბრუნდა როცა სახლში მივიდნენ. გვანცა შეშინებული თვალებით იყურებოდა თითქოს რამე საშინელება ელოდა, ეშინოდა მისი მშობლების რეაქციის. - გვანცი შენს მშობლებს არ დაურეკავ?

სიყვარული? ის ხომ ბრმაა - თავი 3

ყოფილი ცოლი. ყოფილი. გონებაში წარმოვიდგინე როგორი ალქაჯი და სწერვა გოგოა. არადა გარეგნულად ძალიან მშვიდი და წესიერი გოგო ჩანდა -სასიამოვნოა შენი გაცნობა ეკა ძალიან თბილად გამიღიმა. აშკარად არ იყო ცუდი გოგო -ჩემთვისაც სასიამოვნოა ანი, დიდი ხანია

სიყვარული და ტკივილი (34თავი)

ერთი თვის შემდეგ: -სანდრო რაღაც მინდა გითხრა. -რაიყო ხომ კარგად ხარ? -სანდრო მე... ორსულად ვარ. -რაა? შენ რა მეხუმრები? ეს არ შეიძლება. -გთხოვ დაწყნარდი ნუ ყვირი. -ნუ ვყვირი? გინდა რომ სხვისი შვილი გავზარდო? არავითარ შემთხვევაში.

სამუდამო არაფერია (თავი 3)

-გაეთრიეეეეე. დამანებე თავიიი. ნუ ყროყინებ გასკდა თავი. - მაგრამ მაიც არ წყევტს, იცის რომ ასე ნერვები მეშლება. -i need to know now. know now can you love me again? – კივის მთელ ხმაზე. ბოლოს საბანს ვიძრობ სიმღერა ვრთავ, ძლივს სიწყნარეა, უკან

ნაადრევი გაზაფხული (თავი 2)

-სულ არ შეცვლილხარ, ისეთივე ლამაზი და საყვარელი ხარ, როგორიც მაშინ, აქ რომ ცხოვრობდი. -ნაღვლიანად გამიღიმა - თედო გარდაიცვალა, იმას ნატრობდა სიკვდილის წინ კიდევ ენახე, მაგრამ... ვერ დაგიკავშირდი, ვერ გიპოვე... მივხვდი, რაოდენ ცუდად მოვექეცი ამ

სიამაყე თუ?! (თავი II)

–მარტინი როსო.. ჰმმ... some things never change ხომ? თუ როგორ ამბობდი ხოლმე?–მკითხა. სახეზე ირონიული ღიმილი დასთამაშებდა, მიუხედავად იმისა, რომ გარეგნულად არ შეცვლილიყო, საერთოდ არ ჰგავდა იმ დემეტრეს, 4 წლის წინ რომ გავიცანი და თავდავიწყებით

მათხოვარი (3 თავი)

მესამე თავი ტირილ-ტირილში ვერ ვიგებ როგორ და როდის მეძინება. როგორც ყოველთვის კოშმარები მაწუხებს. ისევ მას ვხედავ, “რაიონის პრინცს“, თითქოს ისევ ვგრძნობ, როგორ მეხება მისი ბინძური ხელებით, მისი საზიზღარი ტუჩებით მკოცნის. - არ მომეკარო, გემუდარები,

მიჯაჭვული (VIII თავი)

დრო ყველაფრის მკურნალიაო ამბობენ, მაგრამ სალომეს და შალვას შემთხვევაში ასე არ აღმოჩნდა. ნათიას დაკარგვით გამოწვეული ტკივილი მხოლოდ შემსუბუქდა, მაგრამ მას ვერანაირი ძალა ვერ გააქრობდა. ვერ წაშლიდა მათი საყვარელი ცოლის და დედის ხსოვნას.

წერეთელი (თავი მეოთხე)

ივნისი მთავრდებოდა. ნიკამ რო გამოიარა, ჩამოდი მომენატრეო. ორი დღე არ მყავდა ნანახი და გიჟს ვგავდი. ჩავედი. შევახტი და ლამის სული შევუხუთე, ისე ვუჭერდი ხელებს. -თუ დამახრჩობ აღარ გეყოლები! სიცილით მითხრა ნიკამ. -ერთი კვირა თავისუფალი ვარ-ბედნიერმა