მეცამეტე თვე (8)

თუნდაც ყველაზე ლამაზი ოცნება… ლამაზი სევდა სიცოცხლეზე…არ მახსოვს, როდის გაჩნდა სულში ტკივილი და მერე ცრემლებად ჩამოიღვენთა… როგორ ავაგე შენზე ფიქრით სიყვარულის თეთრი ტაძარი…ულყოფილება ვაქანდაკე არაფრისაგან და მერე…

მეცამეტე თვე (7)

აშკარელი როგორ ფორმაშიც დატოვა, ისეთ პოზაში იდგა, გეგონებოდათ ქანდაკებად იქცაო. გოგონას რომ შეხედა მის წინ უხერხულად აწურულს, მაშინ დარწმუნდა რომ მისი ცხოვრება არაფერი ყოფილა ანაბელამდე.

მეცამეტე თვე (6)

მატათა? მან უბრალოდ ვერ გაუძლო კედელთან საწყლად ატუზულ საყვარელ სხეულს, ასე რომ თრთოდა და სწრაფად მიიჭრა მასთან. გულში ისე მაგრად ჩაიკრა მისი მთლიანობა გახადა.

მეცამეტე თვე (5)

ბიჭმაც გოგონა ჩაძინებული რომ დაიგულა ღრმად ამოიხვნეშა. კიდევ ერთხელ აკოცა შუბლზე და მისი ოთახი დატოვა. მისაღებში ჯემალი დაინახა და ბრაზბმორეულმა მაშინვე მოაცილა მზერა, პირდაპირ გასასვლელისკენ აიღო გეზი.

მეცამეტე თვე (4)

ამ დღიდან, სამი თვის თავზე, ხმები დაირხა, რომ აშკარელი წამალს იკეთებდა. ხომ იცით, თბილისი როგორი ქალაქია, ვინმემ რომ დააცემინოს, მთელს ქალაქს ეცოდინება მეორე წუთს. შემთხვევით, თუ განგებ ამ ყველაფერმა ისევ მიაღწია ანაბელის ყურამდე. არ დაიჯერა, კი არა

მეცამეტე თვე (3)

ცხრა საათი სრულდებოდა ყველანაირად დადებითი ემოციებით დატვირთულმა რომ შეაღო სახლის კარი. ნაყინისგან სახე გაწებილი ჰქონდა. ბედნიერი იყო, თანაც როგორ! მაგრამ რა იცოდა ეს ყველაფერი რომ ჩაშხამდებოდა და უბედური წამები, ბედნიერი წუთების დასასრულისთანავე

მეცამეტე თვე (2)

_უნდა გამოვასწორო ჩემი ყვირილი და ამაში ხელს ნუ შემიშლი!-ამოიბუზღუნა უკმაყოფილოდ მატათამ და უფრო კომფორტულად მოათავსა თავი მის ყელში.

მეცამეტე თვე (1)

ისევ თავჩაქინდრული დაუყვა დაღმართს. ამ წვიმაში, არანაირი სურვილი არ ჰქონდა ატალახებული ტროტუარისთვის ემზირა. ბევრს უყვარს წვიმა, მაგრამ ამ "ბევრში" ანაბელ კალანდაძე არ შედიოდა. საერთოდ, ის არც ერთ დაჯგუფებას არ მიეკუთვნებოდა, რომელსაც საერთო მიზნები

ადრე მეგონა თვე საუკუნედ

რა მალე გადის ეს წლები გრძელი, გრძელი დღეები და ღამეები. ადრე მეგონა თვე საუკუნედ, ახლა კი ვხვდები,ყოფილა წამი.რისთვის ვიცხოვრე?-თავს ვეკითხები, იქნებ ეს მხოლოდ იყო სიზმარი და წამიერი ეს ილუზია, რომელიც ასე მალე გაფრინდა.