მაინც მოგარჯულებ (4 ნაწილი)

ბექასთვის ეს ადგილი ძალიან ძვირფასი და ამავდროულად, მტკივნეული იყო. -ლამაზია(კატო) - უთხრა სიჩუმის დასარღვევად, თუმცა მამაკაცი ხმას არ იღებდა. თითქოს რაღაცას იხსენებსო, თავში ალაგებსო... რამდენიმეწამიანი დუმილის შემდეგ კი ხმა ამოიღო

მაინც მოგარჯულებ (3 ნაწილი)

ეს მართლაც ასე იყო. ვერ აპატია თავის თავს კატოს ცრემლები, ნერვები მოეშალა. კლუბში წავიდა, დალია და ცოტა გაერთო. უნდოდა კატო თავიდან ამოეგდო, მაგრამ არ გამოსდიოდა. ეს პატარა ჯიუტი გოგო მისთვის უკვე ძალიან ძვირფასი გამხდარიყო. ის არ გავდა სხვებს,

მაინც მოგარჯულებ(2 ნაწილი)

-უჟმური(კატო) - გადაულაპარაკა დაქალს, რასაც მისი კისკისი მოყვა -კაპასი(ბექა) - გაიგო ზურგს უკან ბოხი ხმა და დაბღვერილი მიუტრიალდა. ბექამ თვალი ჩაუკრა და გზა გააგრძელა. -იდიოტი(კატო) - ჩაილაპარაკა ამჯერად თავისთვის და უხასიათოდ გააგრძელა სიარული.

მაინც მოგარჯულებ(1 ნაწილი)

ყოველთვის რთულია დაიწყო ამბის მოყოლა... ამ წამს მეც ამ პრობლემის წინაშე ვდგავარ. ალბათ პირველ რიგში ჯობს კატო გაგაცნოთ. კატო ეს არის რაღაც სასწაული... ხასიათებით გიჟი და გადარეული, ძალიან ხალისიანი და ჯიუტი. დროთა განმავლობაში თქვენც კარგად გაიცნობთ

და მაინც როცა გიყვარს შეუძლებელი არაფერია..!

ყურში ჩაესმოდა ზღვის ტალღების ხმა, ზღვიდან წამოსული ნაზი სიო ელამუნებოდა მის ნაზ სახეს, იჯდა თეთრ ქვიშაში და გაჰყურებდა ჰორიზონტს, ყველაფერს ნათლად შეიგრძნობდა, უნდოდა ებრძოლა და დაემარცხებია ეს ტკივილი, მხოლოდ მისთვის, იმ ერთადერთისთვის, რომელიც

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [დასასრული]

კარისკენ წავედი. ვიფიქრე ლექსო და ლიზა მოვიდნენ-მეთქი, მაგრამ არა. კარი გამოვაღე და თვალებგაფართოებულმა, გაკვირვებულმა შევხედე დედაჩემს. სულ შეცვლილა. ერთი წლის განმავლობაში თითქოს ტრანსფორმირდა და სხვა გახდა. გამხდარიყო, თვალრბჩაცვენილი, სევდიანად

"გპირდები" - (9)

უკვე ერთი კვირა იყო რაც სანდროსთან ვცხოვრობდი, ვიყავი უზომოდ ბედნიერი, მაგრამ მაინც გადავწყვიტე, რომ სახლში დავბრუნებულიყავი, რადგან ვიცოდი რომ დედაჩემი ძალიან ნერვიულობდა და შეიძლება რამე მოსვლოდა. ერთ საღამოსაც სანდრომ მიმიყვანა სახლთან.

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [17]

- ვაიმეეე! რა მაგარიაა! ხააალხოოოოო, მეშველააა! - ვყვიროდი და სიხარულისგან აქეთ-იქით დავხტოდი. ელენე უკან დამსდევდა "ჩუმად ცოტა, ნელა კისერს მოიტეხ"-ს ძახილით. უეცრად კარი შემოანგრიეს და ლიზა შეგვრჩა ხელში. "არა, ამ გოგოს არაბუნებრივი ძალები აქვს!

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [16]

გზაში რამდენჯერმე დავიჭირე უტას ცივი მზერა და გულს მიკლავდა მის ლამაზ, დიდრონ, შავ თვალებში ჩადგმული სევდა. უსამართლობაა! არაფერი არ მომხდარა. არც მე და არც ის უნდა იტანჯებოდეს, მაგრამ მე ხომ ბედი არ მაქვს! ბავშვები სახლში დავტოვეთ. ყველა სევდიანად

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [15]

- არა! - ისტერიკულად წამოვიყვირე. - ის მოვიდა. - დავამატე ბოლოს. - რა უნდოდა? - შედარებით მშვიდად მკითხა, მაგრამ ვეჭვობ, დიდხანს ვერ შეინარჩუნებს მას. - ბოდიში მომიხადა. - ვუთხარი სიმართლე. - რაა? აბა აქ რომ გკოცნის. - ახლა მეორე აწრიპინდა