რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [16]

გზაში რამდენჯერმე დავიჭირე უტას ცივი მზერა და გულს მიკლავდა მის ლამაზ, დიდრონ, შავ თვალებში ჩადგმული სევდა. უსამართლობაა! არაფერი არ მომხდარა. არც მე და არც ის უნდა იტანჯებოდეს, მაგრამ მე ხომ ბედი არ მაქვს! ბავშვები სახლში დავტოვეთ. ყველა სევდიანად

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [15]

- არა! - ისტერიკულად წამოვიყვირე. - ის მოვიდა. - დავამატე ბოლოს. - რა უნდოდა? - შედარებით მშვიდად მკითხა, მაგრამ ვეჭვობ, დიდხანს ვერ შეინარჩუნებს მას. - ბოდიში მომიხადა. - ვუთხარი სიმართლე. - რაა? აბა აქ რომ გკოცნის. - ახლა მეორე აწრიპინდა

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [14]

შუქი ჩავაქრე თუ არა, შიშმა ერთიანად მომიცვა. მაინცდამაინც ახლა მახსენდებოდა ფილმის ყველა საზარელი მომენტი. შიშისგან ვერც ვინძრეოდი. ბოლოს ვეღარ გავუძლე და ფეხზე აკანკალებული, ნელა წამოვჯექი. თვალი მოვავლე ბნელ ოთახს, რომელსაც მხოლოდ მთვარის, სუსტი

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [13]

თვალებს ნელა ვახელ. სახეზე მზის სხივები ურცხვად დათარეშობდნენ ჩემს სხეულზე. გამახსენდა უტას თბილი მკლავები და გვერდით გადავბრუნდი. გულში რაღაც ჩამწყდა, როდესაც ცარიელი დამხვდა. ოთახს თვალი მოვავლე. ჩემსაში ვიყავი. ფეხზე წამოვხტი და დაკუჭული

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [12]

ტვინი წაჭამა გიორგიმ თავის ლაყბობით. დაახლოებით ორი საათია რაც ტყეში დავდივართ და ერთი წამითაც არ გაუჩერებია ენა. ბოლო ერთი საათი აღარც ვუსმენდი და მთლიანად ნაცნობი ბუნების ყურებაში ვიყავი გართული. უდიადესი იყო აქაურობა, ნაცნობი ადგილები სულ ოდნავ

და მაინც...(სრულად)

უთქმელად ადგა და „ჩვენს“ ოთახში შევიდა.ნახევარი საათიც არ იყო გასული ჩემოდნებით ხელში რომ გამოვიდა,მე გაუნძრევლად ვიჯექი ისევ ისე როგორც დამტოვა.ერთი შემომხედა და უთქმალად დატოვა სახლი.კარი გაიხურა და დიდი ხნის შეკავებულმა ცრემლებმაც არ დააყოვნა.

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [11]

რა ლამაზი იყო იქაურობა. სამი წელი მაინც არ ვყოფილვარ აქ, როგორ მომნატრებია სიცოცხლით გაჟღენთილი სურნელი, მუდამ მწვანე ტყე, პატარა, მაგრამ ძალიან მყუდრო სახლი, რომელიც სიძველისა და თანამედროვეობის ნაზავი იყო. ხარბად ჩავისუნთქე ჟანგბადით სავსე, სუფთა

და მაინც...(7)დასასრული

ვგრძნობდი,რომ ნელ-ნელა ალექსის პატიებას შვეძლებდი.ძალიან მიხაროდა.აღარ მინდოდა ტკივილით ცხოვრება და არც ის მინდოდა ალექსი დამეტანჯა.ვხედავდი როგორ ნანობდა თავის საქციელს.თან ნიკუშაც მეცოდებოდა,ძალიან უყვარდა მამამისი.გუშინ კონსულტაციაზე

და მაინც...(6)

დღეები იმაზე ჩვეულებრივად მიდიოდა ვიდრე წარმომედგინა,ალექსი მოდიოდა ნიკუშას სანახავად,ნიკუშაც მონატრებული მამამისს არ შორდებოდა.გიორგიმ ამ ხნის მანძილზე რამდენჯერმე დამირეკა თუმცა არ ვპასუხობდი,ბოლოს მგონი მობეზრდა და მისი ზარი აღარ შემოსულა.

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [10]

მივუახლოვდი და გავშრი, გავქვავდი, გამიხარდა და გამიკვირდა კიდეც. მე ვიყავი დახატული, მკერდამდე. ნამდვილად მეძინა, ჩემი სახე-ძილისგან გაბუსხული ტუჩები, დახუჭული, ლამაზი ფორმის თვალები, სწორი ცხვირი, სახეზე ჩამოშლილი და აწეწილი წაბლისფერი თმა.