მძიმე გზა (მესამე ნაწილი) მეექვსე თავი (18)

-ფუ ამის ,ეს მინდოდა_ამოიოხრა მიხეილმა-მილიონებს ვკარგავ შენი სულელი დის გამო. -იდიოტი,წავიდა და არც კი ვიცით სადაა_ზიზღით თქვა ირინკამ -ვიპოვი,ვიპოვი და იმის გაკეთება მოუწევს რასაც ვეტყვი._მუქარამ გაიჟღერა კაცის ხმაში

რიტა (თავი მეექვსე)

პალატიდან გასული,ნაცნობ სახეებს,რომ ლანდავს კარგადააო ამბობს და საავადმყოფოსაც ტოვებს,მანქანაში ჯდება,თავს უკან აგდებს,თავში სულ ქეთოს სიტყვები უტრიალებს,''ლეო სად არის?'', '' მისი ბრალი არ ყოფილა'', იცოდე თუ ეჩხუბე'' - ამის დედა შევე*ი -

აუცილებლად მოვა სიყვარული თავი მეექვსე

მხოლოდ და მხოლოდ კისრის ტკივილის საშვალებით ვცდილობ გამოფხიზლებას. საშინელ ტკვილს ვგრძნობ და ბუნდოვნად ვხედავ ყველაფერს. ვცდილობ ხელები ავამოძრაო თუნცა ისე მაქვს დაბმული რომ უბრალოდ

მარიონეტი (მეექვსე თავი)

შემდეგ? თითქოს უნდა გახარებოდათ, იმ ავბედით ღამეს ცოცხლად გადარჩენა. თითქოს უნდა გახარებოდათ, იმ გარდაცვლილ 21 ადამიანს შორის მათი და მათი ახლობლების სახელებსა და გვარებს რომ ვერ ხედავდნენ, მაგრამ სამწუხაროდ ვერც სიხარულს გრძნობდნენ და ვერც

ერთხელ (თავი მეექვსე)

სახლში, რომ ავედი ფეხებს ვეღარ ვგრძნობდი, გული გადარეულივით მიცემდა და ისეთი შეგრძნება მეუფლებოდა თითქოს უზარმაზარი საჰაერო ბუშტი ვიყავი, ემოციებისაგან ბოლომდე გაბერილი. იმდენად გატიკნული ათასნაირი გრძნობით, რომ ზუსტად ვიცოდი

მძიმე გზა (პირველი ნაწილი) მეექვსე თავი

–გამარჯობა,რა გნებავთ?_უპასუხა ქალმა –მე სოფიას ნახვა მინდა_უპასუხა დათომ –სოფიას ნახვა?_კითხა ქალმა–ის უკვე ორი თვეა წავიდა

მოთამაშე (ნაწილი მეექვსე)

მოსიარულე მკვდარს ვგავარ, მალე თამაში მექნება, მაგრამ ჯერ ისევ ვერ ვბედავ რომ ეს კესის ვუთხრა, მისი ღიმილი კი ნელ-ნელა უფრო და უფრო ფართო ხდება და მიხარია რომ მას ასეთ ბედნიერს ვხედავ. სკოლის შესასვლელში ვდგავარ და კესის ველოდები, აჯეჯილი ტანსაცმელი

მეგონა,რომ ცისფერთვალება ანგელოზი შემიყვარდა...(თავი მეექვსე)

ცოტახანში გავედით გარეთ და მივუჯექით მეგობრებს. -თაკო წამოდი ერთი წუთით-გახარებული მეუბნება ნუცა. ავდექი და გავყევი უსიტყვოდ. -რახდება ნუცი?

ტყის საიდუმლოება (თავი მეექვსე)

მაღალი, სიმპატიური მამაკაცი, მანქანიდან გადმოვიდა და წელში გამართული, არაჩვეულებრივი მოძრაობით გაემართა სასახლისკენ, რომელიც ტყის პირას მდებარეობდა. მის სახეზე მრისხანების, მის თვალებში კი სიცივის გარდა ვერაფერს დაინახავდით.

აფროდიტას ბრალია(თავი მეექვსე)

-არა! არა! არა!!-ფრჩხილებს იკვნეტდა ნინე.-დაუჯერებელია! წარმოგიდგენია?! დედაშენიც და დეაჩემიც, ორივე ერთნაირად გაგიჟდა!-დიმიტრის სახლში იყვნენ. ბიჭი დივანზე გართხმულიყო, თავად ნინე კი ფეთიანივით სცემდა ბოლთას და გაურკვეველი სიტყვების კაკანით იყო