პატარა გოგონა ზღვის პირას მეშვიდე თავი და მერვე თავი . 7-8

-დაჯექი_უთხრა ბექამ და შემდეგ თვითონაც მათ გვერდით ჩამოჯდა -რა ხდება?_იკითხა ანამ -უნდა ვილაპარაკოთ-უპასუხა დამიანემ

ტანჯვისთვის დაბადებული (მეშვიდე თავი)

დაბრია კი სიყვარულით პასუხობს-ბატონო? და მისკენ იხრება საკოცნელად. სამაელს ლოყაზე აკოცა, თავისი შავი ფრთებით დაახლოებით 10 მეტრის სიმაღლის ჭერზე აფრინდა და იქიდან შავი ვარდები ჩამოიტანა,რომელიც სამაელს გაემზადებინა მისთვის. ახლა ასე ლაღად და

საუკეთესო ჩემში (ნაწილი მეშვიდე)

_პალატაში ნიას გვერდით იჯდა და უყურებდა ფერდაკარგულ სხეულს, რომელიც ძალიან მშვიდად სუნთქავდა...მისი ხელი ეჭირა და ეფერებოდა... -პატარა ბავშვივით სუსტი ხარ იცი?..მადლობა რომ არ მიმატოვე და გონს მოხვედი...ყველაფერს ერთად დავძლევთ მე მჯერა

მხოლოდ ჩემი ხარ! (მეშვიდე თავი)

ტაქსი გავაჩერე და მთაწმინდაზე წავედი. ახლა ყველაზე მეტად სიმშვიდე მჭირდებოდა. თავში ათასი ფიქრი მიტრიადებდა, ნუთუ მართლა რამეს ვნიშნავ ალექსანდრესთვის? ხომ შეიძლება რომ ეს უბრალოდ მეჩვენებოდეს?

სტაჟიორი (მეშვიდე თავი) დასასრული

მართალი ხარ, ლაშა რომ არა, აქ არასდროს მოვიდოდი. დაბალი, მაგრამ მკაცრი ხმით უპასუხა ნატამ. -და ლაშას რა დაემართა? გაურკვევლობა დაეტყო სახეზე და ინტერესით მიაჩერდა ნატას.

მეც შემიყვარდა (თავი მეშვიდე)

-არ წახვიდე! -ვუთხარი და ხელი მაგრად ჩავჭიდე. -კი მაგრამ ტასო... -გთხოვ, და ტასო არა ანას არ მეძახი შენ? -გაიღიმა და საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა.-ნამდვილად გინდა რომ დავჩე? შენ ხომ...

უნებლიე მოწმე (თავი მეშვიდე)

-ვერ გავიგე ,კი თუ არა? დაფიქრება გჭირდება ამ უბრალო თხოვნაზე?-გეწყინა?-სიცილით უთხრა და ისევ მისკენ დაიძრა-გეხუმრე ,სულელო. რა თქმა უნდა გამოგყვები. შენ უარს როგორ გეტყვი რამეზე-ყურთან

აღარასოდეს დაგკარგავ (მეშვიდე თავი)

ადამიანები ხშირად ამბობენ ,,ცხოვრება მშვენიერია", თუმცა ეს ხშირად მართალი არ არის. ჩვენ ცხოვრებაში იმდენი სირთულის, იმედგაცრუების, ტკივილის გადატანა გვიწევს, რომ შეიძლება ბედნიერები არ ვიყოთ, ან ვერ მოვასწროთ ბედნიერად ყოდნა, რადგან ,,ადამიანები

იღბლიანი შეცდომა (თავი მეშვიდე)

ფიქრსა და გაურკვევლობაში გაატარა სანდრომ კვირა დღე. გეგას ნათქვამზეც ფიქრობდა, ვერ გადაეწყვიტა, სჭირდებოდა თუ არა ეს ტყუილი და თუკი ეს ურთიერთობა რაიმე სახეს მიიღებდა, რამდენად გამართლებული იყო მისი ასე დაწყება. უცნაურად გრძნობდა თავს, რაღაც სრულიად

როცა მოვკვდი (თავი მეშვიდე)

გაუცნობიერებლად გამოვედი ბესოს სახლიდან და უმისამართოდ გავიარე რამდენიმე კილომეტრი... ბოლოს მივხვდი რომ უბნისგან ძალიან მოშორებით ვიყავი. უკვე ბნელოდა და უკან დაბრუნების სურვილი თითქმის არ მქონდა მაგრამ არსებობდა მიზეზები რატომაც უნდა