მე მიყვარს როცა სიჩუმე სუფევს..

მე მიყვარს როცა სიჩუმე სუფევს.. ჩუ.. ნუ დავარღვევთ ამ ლამაზ წუთებს!.. მე მომწონს როცა შენს სახეს ვუმზერ.. ჩემი დუმილით დაგაფრთხობ უცებ და დაგიკოცნი მაგ ლამაზ ტუჩებს.. მე მომწონს შენი გიჟური ვნება და ჟინი, შენს თვალებში რომ კრთება.. თითქოს, ამქვეყნად

მე სიყვარული, შენ ბედნიერება.. (თავი 1)

მე სიყვარული, შენნ ბედნიერება..-მამა, ნაყინი მიყიდე რა?-შევეხვეწე მამას და ყელი გამოვიწელე -აჰა ფული, წადი იყიდე და იცოდე, დღეს სტუმარი ჩამომდის, 1-2 კვირა შეიძლება ჩვენთან დარჩეს და ძაან არ ისულელო-გამაფრთხილა მამამ და ფული გამომიწოდა

მე და შენ ჩვენ - არა

შენს გარეშე ყველა რომ ლაპარაკობდა ესეც კი მკლავდა სულ ნახევარი საათი მაგდენიც არა მაგრამ საკმარისი იყო ჩემთვის... მე და შენ ჩვენ არა არა კი არა უბრალოდ ვერა

არ შემიძლია და მე ავად ვარ...

არ შემიძლია და მე ავად ვარ, ქარი ეწვია წუხელ იმ ყვავილს. ცხოვრობდი უწინ, ახლა არა ხარ, მე მივდიოდი, შენ არ იყავი.

მე და სიყვარული

ვდგავარ და გელი, შენს მოსვლას ველი, მაგრამ არ ჩანხარ.... და ვიცი რატომც! მე არ მინდა რომ მოხვიდე ახლოს, ახლოს ჩემს გულთან, რომ არ მეტკინოს და მერე მასაც რომ არ ვატკინო!. და შენც პატივს სცემ, ამ ჩემს სურვილებს და მელოდები სანამ ვისირვებ, რომ იყო

მე შენ მიყვარხარ...

მე შენ მიყვარხარ... როგორც სიბნელეს შეჰყვარებია სინათლე წრფელი,მე შენ მიყვარხარ... როგორც ნაზ სევდას შეჰყვარებია ლამაზი ცრემლი,მე შენ მიყვარხარ... როგორც ამ ცრემლებს შეჰყვარებიათ ეს სახე ჩემი,მე შენ მიყვარხარ... როგორც ქვის კენჭებს შეჰყვარებიათ

მე გავიღიმე შენ შეგიყვარდი!(დასასრული)

ავარია! -ლიზა! -გადმოიყვანეთ! -ფრთხილად! -რა დაემართა? -ვინ დაეჯახა? -აშკარად უცხოელია. -მანქნაში სასწრაფოდ. -ლიზა ჩემო ცანცარა გაიღიმე. -ფეხები ვერ ვგრძნობ ფეხები-ტკივილით ამოიტირა ლიზამ. საავადმყოფოში.

მე შენ გადარებ მთვარეს

უბრალოდ ვუცქერი ზეცას ჩუმად გადარებ მთვარეს უბრალოდ გიკოცნი ტუჩებს და ნაზად გიკბენ სახეს უბრალოდ მიყვარხარ გეტყვი შენით შევიგრძნობ წამებს ჩემს შეხებაზე თრთიხარ რაც მე მაგიჟებს ვაფრენ ნაზად შეგიხსნი ღილებს და ლავიწებზე დაგკბენ

მე არ ვარ ფიტული (3)

თავი ვინ ჰგონია ამ საზიზღარს, ცხოვრებაში პირველად ვხედავ. რა უნდა ასე უხეშად რომ მელაპარაკება, თითქოს მისი საკუთრება ვიყო...ნატა გამოვიდა კლინიკიდან და სახლისკენ მიმავალ გზას გაუდგა. ოქტომბრის შუა რიცხვები იყო, შუადღე იდგა თუმცა ძალიან ციოდა.

მე არ ვარ ფიტული (2)

- მობრძანდით ! - გამარჯობა ლექსო. - საპასუხოდ გაუღიმა ელიზაბეთმა. - გამარჯობა. - ყრუდ ჩაიფრუტუნა ნატამ. - როგორ ხარ ? - ღიმილით მიუგო ლიზამ. - მე არამიშავს, გადასარევად ვარ მაგრამ აი ეს..