მე არ ვარ ფიტული (3)

თავი ვინ ჰგონია ამ საზიზღარს, ცხოვრებაში პირველად ვხედავ. რა უნდა ასე უხეშად რომ მელაპარაკება, თითქოს მისი საკუთრება ვიყო...ნატა გამოვიდა კლინიკიდან და სახლისკენ მიმავალ გზას გაუდგა. ოქტომბრის შუა რიცხვები იყო, შუადღე იდგა თუმცა ძალიან ციოდა.

მე არ ვარ ფიტული (2)

- მობრძანდით ! - გამარჯობა ლექსო. - საპასუხოდ გაუღიმა ელიზაბეთმა. - გამარჯობა. - ყრუდ ჩაიფრუტუნა ნატამ. - როგორ ხარ ? - ღიმილით მიუგო ლიზამ. - მე არამიშავს, გადასარევად ვარ მაგრამ აი ეს..

მე არ ვარ ფიტული (1)

ისინი ჩვეულებრივი მეგობრები არ იყვნენ, მაგრამ მათ ვერც ელჯიბითის ვუწოდებ. უბრალოდ ტკბებოდნენ ერთმანეთით. ერთმანეთის სხეულით და სულით, და ეს ორივეს მოსწონდა.

მე მაინც მოვალ!

მე გადმოვივლი შენკენ მომავალ ყველა ბილიკს და ყველა მდინარეს გადმოვლახავ შენკენ მომდინარს, ვერ შემაშინებს ვერც უღრანი ტყეების ჯარი ვერც უფსკრულები ვერ შეძლებენ ჩემს დაოკებას!

,,მე"

არსებობს რაღაც ათვლის წერტილი,განუსაზღვრელობა,დასასრული..არსებობს გრძნობები,მოგონებები..არსებობს დასაწყისი,შესავალი,კვლავ დასასრული.

მე გავიღიმე შენ შეგიყვარდი(10)

-რატო ჩამოხვედი? -... -რატო ჩამოხვედი-მეთქი? -უკაცრავად მე მითხარით რამე?ბოდიშით მანქანა მოვიდა და არ მცალია შემდეგში აუცილებლად არ შეგეხმიანეით :))-ბარგი აიღო და როცა თვალცრემლიანი ლიფტში შევიდა მაშინ დაინახა გაბრილემა როგორ ტიროდა მისი ნისლისფერი

მე მხოლოდ შენთან შეხვედრა მინდა

მე მხოლოდ შენთან შეხვედრა მინდა და მხოლოდ შენი მზერა მომხიბლავს, ჩემი გრძნობები - თოვლივით წმინდა - ვიცი, ჩემო, რომ წამში მოგხიბლავს!

მე გავიღიმე შენ შეგიყვარდი!(9)

-ბოდიში ოჯახური იდილია რომ დაგირღვიეთ-კარი შეაღო ლიზამ. -ლიზა-ფეხზე წამოდგა ალექსანდრე -შენ ნუ მელაპარაკები. -ლიზა შვილო-ნერვიულად წამოდგა აკოც.’’შვილოს’’ გაგონებაზე ტვინში სისხლმა აასხა ლიზას. -არ გაბედო და შვილი დამიძახო. -შენ ჩემი დაიკო ლიზა

თვით ირონიავ, მე შენ მიყვარხარ (დასასრული)

მაშინ მომკალი, აქვე და ეხლავე... შენთა ყოფნას სიკვდილი მირჩევნია... მომკალი რატო არ მკლავ?! კიდევ ერთი ცოდვა შეგემატება... პირველი არ ვარ და არც უკანასკნელი არ ვიქნები, ვისაც სიცოცხლეს ესე მალე მოუსწრაფებ.... -არ შემიძლია ვერ მოგკლავ და ვერ

მე გავიღიმე შენ შეგიყვარდი(8)

-საფერფლე მხოლოდ რომანებსა და კინოში ტყდება-ხმა ამოიღო ლიზამ -რას გულისხმობ? -მიყვარს ეს ფრაზა. -ვერ მიგიხვდი -ჰო ასეთი იდუმალები ვართ მხატვრები. -ბავშვივით ხარ. -რატომ? -შენს ერთ ცრემლადაც არ ღირს მთელი სამყარო.-უფრო მაგრად მიიხუტა გაბრიელმა