მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 8)

ფიქრებიდან გამოვერკვიე და მაგიდა ბოდიშის მოხდით სასწრაფოდ დავტოვე, მივრბოდი და აწყლიანებული თვალებით უფრო მიჭირდა გზის გაკვალვა. უკნიდან ის სანატრელი მომყვებოდა, ის საოცნებო.. ღმერთო დამეხმარე მასთან მინდა. მიყვარს იმდენად მიყვარს რომ სულ მავიწყდება

მარადიულო მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 7)

გამითიშა, ავნერვიულდი "ჩვენი" სახლის გაგონებაზე.დიდი ხნის წინ შევიძინეთ, დიდი გაჭირვებით მოვახერხეთ ყიდვა, მაგრამ სანამ რემონტს დავიწყებდით მანამდე წავიდა ის ამერიკაში, ამიტომ დარჩა მარტო კედლები,

მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 6)

დიდ ორ სართულიან სახლს მივუახლოვდი, შორიდან ვუყურებდი დედა როგორ უვლიდა ბაღს, მამა იქვე სავარძელში იჯდა და ხან დედას შეავლებდა თვალს მომღიმარი ხან ისევ თავის ლეპტოპს სერიოზული სახით დააკვირდებოდა.დედას თამო ჰქვია, თავის ასაკთან შედარებით მშვენივრად

მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 5)

-აბა?- გაკვირვებული მიყურებდა.. ვიცოდი ეხლა ისეთ რაღაცას გავაკეთებდი რასაც ხვალ ვინანებდი, მაგრამ იმდენად იყო გაჟღენთილი ჩემი ფილტვები მისი სურნელით, იმდენად ღრმად იყო ვნება შემოჭრილი ჩემში, ამდენი ხანი მის გარეშე ვძლებდი, ახლა კი წინ მიდგას და თავს

მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის.(თავი 4)

ზლაზვნით წამოვდექი, თვალი ვერ მოვხუჭე და საწოლშიც ვერ ვისვენებდი. სამმუშაო მაგიდას მივუჯექი და ჩემი წითელი დღიური ამოვიღე, როცა ცუდად ვგრძნობდი თავს, როცა დუმილი მკლავდა და სიჩუმე ბოლოს მიღებდა,წერა და ხატვა მშველოდა. გადავშალა, სანამ სუფთა

მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 3)

კმაყოფილი ვიყავი საკუთარი თავით, დავითს მივუახლოვდი. -საოცრება ხარ..- ჩემი ხელი ტუჩებთან მიიტანა და ნაზად მაკოცა -დავით -ნაზი ხმით ვუთხარი-დიდი მადლობა შენც ძალიან გიხდება ფრაკი-მიმტანს ორი ჭიქა სასმელი გამოართვა და ერთი მე მომაწოდა.

სამუდამო მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 2)

- სახლში მივედი მოვწესრიგდი და მაშინვე გამოვარდი შენთან.. ახლავე ამიხსეი ვინაა დიმიტრი-სწრაფი ნაბიჯით შემოვარდა ნინი სახლში და ამოუსუნთქავად მომაყარა სიტყვები. -კაი ნინ დამშვიდდი დაჯექი ამოისუნთქე-სიცილი ვერ შევიკავე.

სამუდამო მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 1)

ჩემი ისტორია ყველასგან განსხვავებულია,( ნუ მე ასე ვფიქრობ). ყველაფერი უნივერსიტეტის პირველ კურსზე დაიწყო, დღემდე ვგრძნობ იმ ემოციებს რასაც მაშინ საავიაციო უნივერსიტეტის შესასვლელთან ვგრძნობდი. ბედნიერი ცოტა შეშინებული და ამავდროულად საოცრად

ჯიუტი და მისი სვანი (დასასრული)

-ვინმეს ელოდებოდი? გაკვირვებულმა მხრები აიჩეჩა და წამოდგა -აქ დარჩი მე გავაღებ! მითხრა და კარისკენ გასწია, თუმცა ცნობისმოყვარეობამ მსძლია და უკან გავყევი, კარების გაღების თანავე ადგილზე გავშეშდი და წინ მდგომ სილუეტს გაკვირვებული და გაოცებული

ჯიუტი და მისი სვანი (თავი 14)

ნეტა იცოდე, როგორ მინდიხარ.. ძალა გამოცლილმა ხელებიც ძირს ჩამოვყარე და უარესად ავეკარი მას, და სწორედ ამდროს გადამიწია მაისურის ცალი სალტე და მხარზე გადავიდა სველი კოცნებით, და სწორედ ამ დროს ვერ შევუკავე თავი და კვნესა აღმომხდა, მანაც გახელებულმა