იასამნისფრად მიყვარხარ (თავი 4)

მთელი სხეული ამიცახცახდა. მის დანახვაზე ისეთი რამ ვიგრძენი რაც ალბათ არასდროს მიგვრძვნია. არ ვიცი რატომ, მაგრამ მისკენ წავედი და ჩავეხუტე. ხელები მაგრად მოვუჭირე. როგორ მომნატრებია... თითონაც ძალიან ძლიერად ჩამეხუტა, თავზე მაკოცა და მითხრა: -მეც

იასამნისფრად მიყვარხარ (თავი 3)

ნეტავ იქ მოვმკვდარიყავი.. ცრემლები წამომივიდა. თირნიკემ ჩემსკენ მოიხედა და შემამჩია. სახეზე გაკვირვება ეტყობოდა. აქ არ მელოდებოდა. აღარ იღიმოდა, აღარც ვინმეზე ღადაობდა. სევდიანი თვალებით უყურებდა ხანშიშესულ დედამისს, რომელიც უძრავად იჯდა ეტლში. არ

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (15 თავი) დასასრული

სახლში მარტოვარ. სანდრო სამსახურშიდან მალე დაბრუნდება. ჩემი პოლიციელი საქმრო. ჩვენს ფოტოს ვუყურებ და მეღიმება. გემრიელ სადილს ვუმზადებ საქმროს. ახლა აღარ მჭორდება თავის მოტყუება როგორც ოთხი წლის წინ ხდებოდა. როდესაც ყველაფერი უკვე მზად მაქვს

იასამნისფრად მიყვარხარ (თავი 2)

-არ ვიცი ახლა აქ რატომ ვდგევარ და რატომ ვუსმენ ბიჭს, რომლის გამოც დაახლოებით ერთი საათის წინ რამის ცხვირი გამიტყდა, არც ის ვიცი როგორ ვახერხებ ნერვების მოთოკვას და ახლა წყნარად როგორ გელაპარაკები, უბრალოდ ერთს გეტყვი და დავამთავროთ.. შენი მაგ

იასამნისფრად მიყვარხარ

უცებ ტელეფონზე შეტყობინება მომივიდა. ლანა ან მარიშკა იქნება-გავიფიქრე. მაგრამ შევცდი. უცხო ნომერი იყო. "გარეთ გამოიხედე". გამიკვირდა. ვერ მივხვდი ვინ იყო. "ვინ ხარ? " მივწერე მე. მან კი ისევ იგივე მომწერა “გარეთ გამოიხედე’’. ფანჯარასთან მივედი

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (14 თავი)

-სალი. ბოდიში რომ ცხოვრება დაგინგრიე. ბოდიში რომ დედაშენთან გაჩხუბე.. ბოდიში რომ 1 წელი დაგაკარგვინე უნივერსიტეტში. ბოდიში რომ აქამდე არ ჩამოვედი შენთან. ბოდიში საერთოდ ყველაფრისთვის-ამბობს ის დანელნელა მიახლოვდება. ისე ვარ ლამის ვიკივლო ამ

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (13 თავი)

თითქმის 2 წელი გავიდა რაც ის აღარ მინახია. მის ნახვას მხოლოდ ემილის გამოგზავნილ ფოტოებზე ვახერხებ. ისიც გავიგე რომ ის ამ 2 წელის განმავლობაში უკვე მეთოთხმეტე გოგოსთან ყოფილა. ხომ ვამბობ მას მე აღარც კი ვახსოვარ. მე კი მისი დავიწყება არ შემიძლია!

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (11 თავი)

სახლში შევდივართ. მისაღებში ჩვენი მშობლების წინ ჩვენგან ზურგს უკან ვიღაც გოგო ზის. ის ბრუნდება. ატირებული ლიკა სანდროს უყურებს. მის დანახვაზე ვერც მე ვიკავებ ცრემლებს -ყოჩაღ სანდრო. -მხოლოდ ამას ვამბობ და ჩემი ოთახისკენ მივდივარ. -სად მიდიხარ?

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (11 თავი)

დილას სანდროს ოთახში, სანდროს საწოლში, სანდროს გვერდით მეღვიძება, ყველაფერს სანდროს სუნი აქვს, მსიამოვნებს მასთან ასეთი სიახლოვე. ის უბრალოდ წევს ხელი აქვს ჩემთვის გადახვეული და მიყურებს. -დილამშვიდლბისა. -ამბობს ის და მიღიმის

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (10 თავი)

არა არაფერია პირიქით. ძალიან მაგარია. -ვცდილობს სიტუაცია გამოვასწორო და ამიტომ ვამბობ ამას. თუმცა დიდად რომანტიკის განწყობაზე არ ვარ. -მაპატიე რაა. უბრალოდ არ მინდოდა ისეთი ბიჭების კატეგორიას მივმსგავსებოდი სულ რომანტიკაზე რომ ფიქრობენ და არ