ანდრო, ყაზბეგი და ორი ქეთა.. (ნაწილი მეხუთე)

ანდრომ შეამჩნია და გაიღიმა. როგორც ყოველთვის ყველაფერს ამჩნევდა და ყველაფერს ხვდებოდა. მანქანაში სიხარულიძის სუნამოს სურნელი ტრიალებდა და მალამოდ მედებოდა გულზე. მართლა არ ვიცოდი რა ხდებოდა ჩემს თავს, ან რა მოხდებოდა ამის შემდეგ. ყველაფერი ისევ

ანდრო, ყაზბეგი და ორი ქეთა.. (ნაწილი მეოთხე)

-კაი რა, რა ვიცეკვო-თავი გავაქნიე-რო ავდგე შეიძლება წავიქცე, თან მუსიკაც არაა.. -აუ მიდი რა, მიდი და მე დავუკრავ. მგონი მართლა გააფრინა. -გარეკე ანდრო? ჩავიხითხითე მე. -აუ ისეთი ხარ, მართლა არეკინებ კაცს და რა ვქნა? ცოტახანი გაჩუმდა. რაღაც ისეთი

ანდრო, ყაზბეგი და ორი ქეთა.. (ნაწილი მესამე)

პირველი შეხვედრა გამახსენდა, ანდრომ რო მკითხა რა გინდაო და გულში სითბო ჩამეღვარა. -ამერიკანო მინდა. მარინა წავიდა. კვლავ მარტო დავრჩი. შეტყობინება მომივიდა ტელეფონზე, დიმა იყო. არ ვუპასუხე და ტელეფონი საერთოდ გამოვრთე.

ანდრო, ყაზბეგი და ორი ქეთა.. (ნაწილი მეორე)

-ხო იცი, მსოფლიოში ყველაზე მაგარი დედა ხარ შენ! დოინჯშემორტყმული ვდგავარ და ველოდები, როდის იგდებს ყურთ ჩემს ხმას. -შარვლის ჯიბეში ნახე და აიღე, ოღონდ მთლად არ გამაღარიბო,იცოდე.

ანდრო, ყაზბეგი და ორი ქეთა.. (ნაწილი პირველი)

ღმერთმანი! მარცხნივ რო დგას ნიკუშაა ლატარია,კალათბურთელი, გახსოვს საყიდლებზე რომ დამეჯახა? ეგ იყო..-გახედვას ვაპირებდი, ელენემ ფეხი რომ ლამის მომაძრო.-არ გაიხედო, გიჟი ხარ? -კაი რა იყო, ხო არ იკბინებიან,

ორი გაჩერება (ნაწილი პირველი)

არვიცი რამდენს უცდია, მაგრამ ხანდახან სახლიდან უმიზეზოდ უნდა გახვიდე, მითუმეტეს თუ ხელოვანი ხარ და თუ უცხო პორტრეტს ეძებ... ადრე გამოვედი სახლიდან ლექციებამდე კიდევ ორი საათი მქონდა, სწრაფად ჩავირბინე სადარბაზო და ქუჩაში გავედი, პორტრეტის დახატვა

ორი ბოლო

იწვოდნენ...იწვოდნენ ნელა და ჩუმად...აალებული ბოლოებიდან თითქოს ბრაზს და სიმშვიდეს ერთად აფრქვევდნენ;თითქოს გაბნეულ კვამლში ერთდროულად იკითხებოდა სიხარული,სევდა,კაეშანი,ძრწოლა რაიმესადმი ან კიდევ სხვა,რაღაც ამოუცნობი...რაღაც ისეთი,რისთვისაც ჯერ ჩვენს

ორი ბი­ლე­თი წალ­კო­ტამ­დე (თავი 4)

- აბა, რის­თ­ვის შევ­ხ­ვ­დით ერ­თ­მა­ნეთს? - კო­პებ­შეკ­რულ­მა ირი­ბად გავ­ხე­დე და ბლოკ­ნო­ტი დავ­ხუ­რე. - იმის­თ­ვის, რომ უკეთ გა­გიც­ნოთ... წმინ­და პრო­ფე­სი­უ­ლი თვალ­საზ­რი­სით, - და­ა­კონ­კ­რე­ტა, - ერ­თი-ორი დღე მჭირ­დე­ბა, რომ ფორ­მა­ში

ორი ბი­ლე­თი წალ­კო­ტამ­დე (თავი III)

ოცი წლის რომ გავ­ხ­დი, სრუ­ლი­ად სხვაგ­ვა­რი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი ჩა­მო­მი­ყა­ლიბ­და სიყ­ვა­რულ­ზე. ჩემ ირ­გ­ვ­ლივ ყვე­ლა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი იყო, გო­გო­ე­ბი ისეთ რა­მე­ებს მიყ­ვე­ბოდ­ნენ, ხან­და­ხან შოკ­ში ვვარ­დე­ბო­დი. ვე­რაფ­რით წარ­მო­მედ­გი­ნა,

ორი ბი­ლე­თი წალ­კო­ტამ­დე (თავი II)

- ეს ფე­რი თქვენს თვა­ლებს გან­სა­კუთ­რე­ბულ ელ­ფერს აძ­ლევს, - გა­აგ­რ­ძე­ლა ჩემ­მა პო­ტენ­ცი­ურ­მა კლი­ენ­ტ­მა, - დი­დი ხა­ნია, ასეთ ბუ­ნებ­რივ სი­ლა­მა­ზეს არ გა­დავ­ყ­რი­ვარ. ოღონდ არ იფიქ­როთ, რომ გე­პირ­ფე­რე­ბით. ეს ჩე­მი სტი­ლი არ არის.