პოლიტიკის თეორია [დასასრული]

არის მომენტები, როცა გული გეკუმშება იმ გადაწყვეტილებების გამო, რომელიც მიიღე. გეკუმშება და მაინც ვერ აღუდგები რეალობას, რომელიც შენი შექმნილია. არ აქვს მნიშვნელობა, რამხელა დოზით ხარ დამნაშავე, მთავარია, რომ ხარ.

პოლიტიკის თეორია [ნაწილი მეთხუთმეტე]

– ნეტავ რატომ მგონია, რომ სულ არ გიცნობ? – გავხსენი თუ არა კარი, მაშინვე დამიქაჩა თვალები ნატამ. ზღურბლს იქით, კედელს მიყრდნობოდა, წაშლილი სახით და ხელში სიგარეტით. უცბად ვიფიქრე, რომ ეს დედაჩემი არ იყო. – იქნებ იმიტომ, რომ არ მიცნობ? – გავუღიმე და

პოლიტიკის თეორია [ნაწილი მეთოთხმეტე]

– აფსუს, რა ღამეები გავათენეთ პარიზსა და ეგვიპტეში... ვერ წარმოვიდგენდი ამ მომენტს ვერასდროს,მაგრამ ეს მოხდა. ჯერ ჟორჟოლიანი ახარხარდა, მას ვასაძე აჰყვა და მათი განწყობა ისე უნებურად გადმომედო, რა გაბრაზებაზე იყო ლაპარაკი...

პოლიტიკის თეორია [ნაწილი მეცამეტე]

ცხოვრება გრძელდება, ამაში ეჭვის შეტანაც კი დანაშაულია. ჟრუანტელად გივლის შენი გადაწყვეტილებები, გიკვირს - როგორ შეგეძლო იმის ჩადენა, რასაც აპირებდი. გიკვირს, როგორ ცდილობდი გამარჯვებას მაშინ, როცა ბევრად მკაცრად ამარცხებდი საკუთარ თავს. გიკვირს,

პოლიტიკის თეორია [ნაწილი მეთორმეტე]

მკრთალი ნათელი ჯერ კიდევ არსებობს სადღაც. ვიღაც ჯერაც ღელავს შენზე. და შენ თუ გაუშვი და დათმე, ისინი ვერ დაგთმობენ. და ხო, როგორც შენ გიჭირს, ისე უჭირთ მათაც. ასე გაუჭირდებათ და ვინ იცის, იქნებ ვიღაც შენს სიკვდილს შეეწიროს. შენ კი ეს უდიდეს გალიაში

პოლიტიკის თეორია [ნაწილი მეთერთმეტე]

ვერასდროს წარმოვიდგენდი, რომ კოკასთან ჩახუტებულს გამეღვიძებოდა. აი, ხომ არის რაღაცები, რომ წარმოიდგენ და ცუდად გახდომამდე გეცინება შენს ფანტაზიებზე, სწორედ მასე იყო ეს შემთხვევაც. თუმცა შეიძლება კარგ მაგალითადაც გავიხადო, ამის შემდეგ ყველაზე

პოლიტიკის თეორია [ნაწილი მეათე]

– შენს გვერდზე თუ დამაწვენ... – ხმაში პათოსი შეეპარა. – მოდი, ოღონდ დამაძინე, – გამეცინა და საწოლის კიდისკენ უფრო ჩავიჩოჩე. – შენ არ გადავარდე ოღონდ, დაბრუნდი აქეთ, – გადაიხარხარა და მუცელზე შემომხვია ხელი. – დამაძინე–მეთქი, ადამიანო! – დავიწუწუნე

პოლიტიკის თეორია [ნაწილი მეცხრე]

– არა, კარგად ვარ, – შვებით ამოვისუნთქე. მასაც მოეხსნა დაძაბულობა, მაგრამ სიბრაზეთი ამოავსო, დანაკლისი არ აგრძნობინა არსებას. – რა სპექტაკლებს მიწყობ? – აუწია ხმას. – კოკა, ცოლად გამოგყვები... – მიმწყდარი ხმით ამოვიჩურჩულე.

პოლიტიკის თეორია [ნაწილი მერვე]

– არ ვთამაშობ, ლილი. რაღაცნაირმა შეგრძნებამ დამიარა. არა, არ იყო ეს კარგი, მაგრამ არც ცუდი შეგრძნებების რიგში იდგა. – ახლა არა, – დაამატა და ყელში მაკოცა, ძალიან, ძალიან ნაზად. მუცელში ბურანში მყოფმა პეპლებმა გაიღვიძეს და შუა ზამთარში გაზაფხულის

პოლიტიკის თეორია [ნაწილი მეშვიდე]

სწრაფად მივხურე კარი და ღიღინით წავედი მისაღებისკენ. დერეფანი იყო მისაღებამდე და ჰოლის გვერდით. ის იყო მისთვის უნდა ჩამეარა, რომ სიბნელიდან ის გამოვიდა. შიშისგან ძალიან ხმამაღლა დავიკივლე. – ჩუმად, „ანგელოზო“! – პირზე ხელი ამაფარა ჟორჟოლიანმა.