დუმილის საფასური. (სრულად)

სულ მცირე დროით, სულ რაღაც ორი წლით ვიგრძენი რომ ყოველთვის შეუმჩნეველი ვიღაცამ შემამჩნია და იმ ვიღაცას ვუყვარდი. ვიღაც ჩემზე ფიქრობდა, ვიღაც მყავდა გვერდით, მაგრამ ამ სამყაროში არ აღმოჩნდა ჩემთვის ადგილი რადგან სწორედ მე აღმოვჩნდი ამ სამყაროში

ნაბიჯებს შორის (სრულად) 18+

რეპეტიცია გვაქვს. რამდენიმე დღეში გალა კონცერტზე ვცეკვავთ. ყველა დღე მნიშვნელოვანია. ყველა წუთი. ყველაფერს მნიშვნელობა აქვს. ვარჯიშს, კვებას, ძილს... შეცდომის უფლება არ გვაქვს... მთელი ჯგუფი ადგილზეა მხოლოდ ის იგვიანებს. დაძაბული ველოდები, როდის

არანორმალურები (სრულად)

„სახლში დამხვდი!“.მოკლე ტექსტურმა შეტყობინებამ გულ-მუცელი ერთიანად აუწვა.თვეების განმავლობაში არანაირი კონტაქტი არ ჰქონია და არც ცდილობდა,ინიციატივა გამოეჩინა.არ ელოდა მისგან ამ ნაბიჯს. სამსახურიდან საშინლად დაღლილი მივიდა სახლში და თავს უფლება არ

ევა //სრულად//

მაშინ,როდესაც არ ველოდი განთიადის ამობრწყინებას სულში ქარიშხალივით შემოიჭრა კაცი,სახელად უტა დადვანი და ჩემი,ევა ლაშხის გული შუაზე გააპო.კაცი,რომელსაც არ სჯერა სიყვარულის,მაგრამ აქვს ის ხედვა,რომელიც მე წლებია არ მქონია,კაცი,რომელიც სილამაზეს

მშვიდი დუღილი (სრულად)

-დუღილის სეზონზე გადავიხადოთ ქორწილი.-ეღიმება ვაჩეს და საფეთქელზე კოცნის ქალს. -რისი დუღილის?-ნიკოს ეცინება და ელიზაბეტს კოცნის ხელზე. -ღვინის, იდიოტო.-თორნიკე ვეღარ ითმენს და ოდნავ ურტყავს მხარზე მეგობარს.

მაპატიე. (სრულად)

-ჩემს გულს მოგცემ რომ შენ ისუნთქო და იცოცხლო,დამიბრუნდი ლარა.უნდა დამიბრუნდე შენ პირობა მომეცი და ამ პირობას ვერ დაარღვევ, დამიბრუნდი უშენოდ არავინ ვარ საყვარელო.ტკივილი ღელავს გულში, მაგრამ შენ ძლიერი ხარ და ჩემი შექმნილი ზღაპარი ასე მტკივნეულად არ

სახლი შავი ფარდებით (სრულად)

უყურებდა მათ და ფიქრობდა, როგორი იქნებოდა მისი ცხოვრება, ისიც საშუალო სტატისტიკური გოგონა რომ ყოფილიყო, ნახევარგანაკვეთური სამსახური ჰქონოდა, გამოცდებზე ედარდა, შეყვარებულთან ჰქონოდა უაზრო და ბანალური პრობლემები და ამ პრობლემებზე საუკეთესო

დასასრულის დასაწყისი. (სრულად)

-როგორ არის, არ იმჩნევს მაგრამ ნერვიულობს.თქვა გიორგიმ და ალექსანდრეს უყურებდა. -ევა ასეთია არასოდეს არ იმჩნევს, თუმცა გულში ინახავს წყენასაც და სიყვარულსაც.

ჰერმესის სონატა (სრულად)

მის სახლში ერთი ოთახია. ეს ოთახი ვერც სინათლეს იტევს და ვერც თავის მაცხოვრებელს. სინათლე უღიმღამო და უმნიშვნელოა ქალაქისთვის. ათასი ფანჯრიდან გამოტყორცნილ ნათებაში იკარგება და სულაც არ აფიქრებინებს გამვლელს, რომ სადღაც მისი თანამოქალაქე

ამანთე (სრულად)

როცა რუ დავითანხმე ჩემთან, მთაში ახალ შეძენილ საოჯახო სასტუმროში, ჩამოსულიყო. თითქოს მხრებიდან უზარმაზარი ტვირთი მომშორდა. და არც მინანია. ის ბოლო ზაფხული ყველას გონებაში დარჩა, როგორც ყველაზე არანორმალური, ყველაზე გიჟური და ყველაზე სევდიანი რამ.