"გამოსავალი" (სრულად)

ბიჭმა ერთი ფეხით კარი მიუხურა ხალხს. -ჩუმად! სძინავს და არ გააღვიძოთ! არა, დაიძინე, დაიძინე... მე აქ ვარ. მე უკვე აქ ვარ. ტიროდა. ვერ ხვდებოდა, სახე სველი რატომ ჰქონდა.

ჩემი სიყვარულის ისტორია (სრულად)

ომას ვუყვარდი,მეც მიყვარდა,ერთმანეთი გვიყვარა. სულმოუთქმელად. ყველაზე მტკკივნეულად. წარმოუდგენლად გვიყვარდა. იყო ჩვენს ურთიერთობაში რთული პერიოდებ. იყო ჩხუბიც,იყო დავიდარაბაც,ყველაფერი იყო.

ქამელეონი - აღარ (სრულად)

-მე ვარ ქამელეონი. საბამ გაკვირვებით შეხედა. -შანსი არაა. შენ და ქამელეონი. ლიზამ გაუღიმა. -ყოფილა შანსი და მაინცდამაინც მე გამიმართლა.

- ეს ვარ მე (სრულად)

აღარ მინდა ! არც ის მინდა, შენზე ვწერდე და მერე საკუთარ ნაწერსაც უარვყოფდე. მგონი, იმისიც მეშინია საკუთარ თავს, რომ გამოვუტყდე. ერთადერთი, რაც გამომდის, ნაწილებად გაფანტვაა. ნაწილებად, რომელსაც არავინ აგროვებს.

ბედნიერების მწვერვალი - სრულად

- ჩემსას აქ ტოვებ ? - მიბღევრს და თვითონ დებს , წვალებით გაღებულ საბარგულში ჩანთებს. - შენც დაგტოვებ თუ გინდა . - სიცილით ვეუბნები და საჭესთან ვჯდები. - იმენა , ხიხო ხარ რა ! - ხელს იქნევს და გვერდით მიჯდება. - ნელა ატარე , გავაყოლო გოგოებს თვალი !

"დესპოტი" ქმარი (სრულად) +18

წარსული ძალიან უბრალო და ჩვეულებრივ ოჯახში გავიზარდე, მამა მასწავლებელი იყო, დედა დიასახლისი და მე და ჩემი და-ძმების აღზრდა განათლებაზე ზრუნავდა, ბავშვობიდან მესმოდა რომ ძალიან ლამაზი ბავშვი ვიყავი, მაგრამ მაინც ვერ ვისწავლე ჩამი თავის დაფასება და

ყოველდღე (სრულად)

-შეიძლება? თავი ნელა, ყოყმანით დაუქნია. -ჰო. თბილი ტუჩები ნელა შეახო მის მკლავს. მთელ სხეულში სითბომ დაუარათ ორივეს. მთელი მკლავი დაეხორკლა. გაეღიმა.

ხელოვნებისეული გრძნობა (სრულად)

მე დღეს არ ვნერვიულობ და არ მეშინია არაფრის. ეს იმიტომ , რომ არ მეშინია სიყვარულის. სწორედ ეს არის დასასრულის ახალი დასაწყისი. მე მჯერა ვარდისფერი ოცნებების , ფერადი ბუშტების და ვიცი , რომ ჩემნაირი ადამიანები , სამუდამოდ რჩებიან ან მიდიან ... მე

შრამიანი წარსული 2 ნაწილი სრულად

-მარი ჩაალაგე უკვე ყველაფერი? -კი დე, ნუ ღელავ , პასპორტიც თან მიდევს და ბილეთიც, რო ჩავფრინდები მოგწერ ფბ-ზე -როგორ მანერვიულებ რაა- მოდის და ისე მეხუტება ლამის გამგუდოს , მაგრამ მაინც არაფერს ვეუბნები , მას შემდეგ რაც აქ მთელი თვე უგზოუკვლოდ

ემა (სრულად)

"რა უსამართლოა ეს ცხოვრება"უკვე მერამდენედ ვიმეორებდი საყვარელ ფრაზას გულში, ხმამაღლა კი არაფერს ვამბობდი და გულმოდგინედ ვუსმენდი საშუალო სიმაღლის გამხდარ ქალს,რომელსაც მკაცრი გამომეტყველება სახიდან არ მოშორებია ისე მაძლევდა განკარგულებას, თუ რა