ასეც ხდება ხოლმე (სრულად)

შემეცოდა ეს დიდუბე ისედაც ერთი დიდი ნაგვის გროვაა, ადამიანების ხელშითქო ,ამიტომ იმ პატარა ფურცელს ძირიდან ვიღებ და ახლა ნამდვილად ვაგდებ ნაგავში . ისე მეზარება იმ ცათაბჯენზე ასვლა და გადასვლა მეორე მხარეს, რომ ვკვდები. ისიც არ მინდა გზაზე გადავიდე

და 50 წლის შემდეგ რა იქნება?! (სრულად)

დიახ, დიახ მეტროში.მოკლედ ზამთარი იყო...სასწავლებლიდან მოვდიოდი(პირველ კურსელი ვიყავი)... ხომ იცით, რომ თუ მეტროში რამეს მაგრად არ მოჰკიდე ხელი აუცილებლად წაიქცევი... გაყინულ ხელებს ჯიბეებში ვითბობდი.როდესაც შევედი ხელების ამოღება დამეზარა და

semper femina (სრულად)

-ნანო მოჰყავთ,ხალხოო!-ქუჩის სიმყუდროვეს საზარელი ხმით არღვევდა ათიოდე წლის ბიჭი,ნარბენს სუნთქვა გახშირებოდა. ოფლით დაცვაროდა წითელი მაისური. ფეხები სულ გატალახიანებოდა. ყველა კარზე აბრახუნებდა. ფანჯრებში გაფართოებული თვალებით იყურებოდა.

ქაოსის ორქიდეები (სრულად)

ვგრძნობ, რომ მისი სითბო ჩემში ნაზად იღვრება. იღვრება მთლიანად, მაგრამ ამასთან ისე, რომ ორივეს გვეკუთვნოდეს. თითებს ჩემს თმებში ნაზად დააცურებს, ჩემს სურნელს შეიგრძნობს, ისევე, როგორც - მე. მთლიანად ბურუსში ვარ გახვეული. თითქოს ვერაფერს ვხედავ,

დემეტრე და კეტრინი (სრულად)

დაახლოებით ათი ხდებოდა დემეტრემ ერთ-ერთი ბარის კარი რომ შეაღო და ფანჯარასთან მჯდარ მეგობარს მიუახლოვდა.თორნიკე როგორც ყოველთვის მხიარულად შეეგება მეგობარს.საპასუხოდ ვერაფერი რომ ვერ მიიღო,გაკვირვებულმა შეიცხადა. -რა გჭირს ტო -მე და კეტრინი

"გამოსავალი" (სრულად)

ბიჭმა ერთი ფეხით კარი მიუხურა ხალხს. -ჩუმად! სძინავს და არ გააღვიძოთ! არა, დაიძინე, დაიძინე... მე აქ ვარ. მე უკვე აქ ვარ. ტიროდა. ვერ ხვდებოდა, სახე სველი რატომ ჰქონდა.

ჩემი სიყვარულის ისტორია (სრულად)

ომას ვუყვარდი,მეც მიყვარდა,ერთმანეთი გვიყვარა. სულმოუთქმელად. ყველაზე მტკკივნეულად. წარმოუდგენლად გვიყვარდა. იყო ჩვენს ურთიერთობაში რთული პერიოდებ. იყო ჩხუბიც,იყო დავიდარაბაც,ყველაფერი იყო.

ქამელეონი - აღარ (სრულად)

-მე ვარ ქამელეონი. საბამ გაკვირვებით შეხედა. -შანსი არაა. შენ და ქამელეონი. ლიზამ გაუღიმა. -ყოფილა შანსი და მაინცდამაინც მე გამიმართლა.

- ეს ვარ მე (სრულად)

აღარ მინდა ! არც ის მინდა, შენზე ვწერდე და მერე საკუთარ ნაწერსაც უარვყოფდე. მგონი, იმისიც მეშინია საკუთარ თავს, რომ გამოვუტყდე. ერთადერთი, რაც გამომდის, ნაწილებად გაფანტვაა. ნაწილებად, რომელსაც არავინ აგროვებს.

ბედნიერების მწვერვალი - სრულად

- ჩემსას აქ ტოვებ ? - მიბღევრს და თვითონ დებს , წვალებით გაღებულ საბარგულში ჩანთებს. - შენც დაგტოვებ თუ გინდა . - სიცილით ვეუბნები და საჭესთან ვჯდები. - იმენა , ხიხო ხარ რა ! - ხელს იქნევს და გვერდით მიჯდება. - ნელა ატარე , გავაყოლო გოგოებს თვალი !