ჩანახატი (სრულად)

უჩვეულოდ ცხელი ზაფხული იდგა თბილისში. ქალაქი თითქმის დაცლილიყო მაცხოვრებლებისგან. ქუჩაში კანტი-კუნტად თუ შენიშნავდით მოძრაობას. სიცხისგან შეწუხებული ჩვიდმეტი - თვრამეტი წლის მაღალი, ოდნავ ბეჭებში მოხრილი, ქერა ყმაწვილი ჯიბეებში ჩაწყობილი ხელებით

მონატრება სრულად !! By იკა

მონატრება ....არა, ვეღარ დაბრუნდება... უკააან....... არა ვეღარ დაბრუნდება! ნელი ნაბიჯებით გზას მივუყვებოდი ჩუმად, თითქოს ისეთი შეგრძნება მქონდა, ვიღაც უნდა მენახა. გვერდზე შემთხვევით გავიხედე და უცებ სკამზე მჯდარი მომტირალი ქერა გოგონა დავინახე,

ნაკვალევი (სრულად)

-დრაგ!... დრუგ!.... დრაგ!.... დრუგ!....-ისმის მძიმე სამხედრო ჩექმების ხმა. თითოეულ ნაბიჯს წინ უწრებს თვლა: - ერთი!.... ორი!... ერთი!... ორი!... - სამხედრო ფორმაში ჩაცმული ბიჭები მწყობრი ნაბიჯით მიიწვენ წინ -სდექ! - ისმის მეთაურის ბრძანება. სივრცეში

ანანასები (სრულად)

- ხელი მომეცი... გაშალე მძორო, - შეუღრინა, რამდენიმე ბაბოლი ჩაუგდო და ბედნიერმა ახედა, - ვსო, გავსწორდით, - კმაყოფილმა ჩაუკრა თვალი და ჩანთა შეისწორა, უკვე მერამდენედ.

თვალები (სრულად)

თვალები ავტომობილი მიექანება ჟინვალ გესისკენ, მისი მგზავრები გადაღლილი სახით გადაჰყურებენ სიმწვანეში ჩაფლულ წყალს, ნუთუ შეიძლება ადამიანს ასეთი სილამაზის დანახვისას გული არ აუჩუყდეს?! თუმცა უცნაურია, მგზავრები თითქოს ვერც კი ამჩნევენ ბუნების ამ

სტამბულში გემით (სრულად)

-გინდა რამე ვითამაშოთ? -კარგი რა დაჩი...რამდენი წლის ხარ? -წლოვანებას რა მნივნელობა აქვს,ანა?ის კი არ მიგულისხმია "კუკუ-დამალობანა" ან მსგავსი რამე ვითამაშოთ-მეთქი,უბრალოდ რაღაც გასართობად გითხარი.

ზამთრის წერილები (სრულად)

გარეთ კი წვიმდა. წვიმდა ისე,როგორც არასოდეს უწვიმია, არსად. ჩემთვის ამაზრზენად, მიუღებლად. დაუნდობლად, ეხეთქებოდნენ ალაგ-ალაგ შემორჩენილ, ფერწასულ ფოთლებს და გზას შავად ღებავდნენ. სიცივე იყო, დიდი სუსხი... ქალაქი ბურუსში გახვეულიყო, ირგვლივ მხოლოდ

სიყვარულს საზღვრები არ გააჩნია! (სრულად)

-კიდე მე რა მინდა?არაფერი!საერთოდ არაფერი!მაგრამ შენ აშკარად გინდა!გინდა,რომ ყოველწუთს გითხრა როგორ მიყვარხარ,რომ ვგიჟდები შენი დანახვისას,რომ ერთადერთი ხარ ვიზეც სერიოზუკად ვფიქრობ.ესეა ხო?არ გინდა ეს ნია? მაყაშვილი სიბრაზისგან ღრიალებდა.

ქვა, ქაღალდი, მარკატელი (სრულად)

- არ ეშინიათ? - მოულოდნელობისგან შეხტა. ვერ გაიგო საიდან ისმოდა ეს ნაცნობი ხმა. სისხლი გაეყინა ნიტას. მექანიკურად შემობრუნდა. არავინ იდგა იქ. -მიშოებს არ ეშინიათ-მეთქი? - კიდევ ის ხმა, ამჯერად უფრო ახლოს. სიბნელიდან გამოვიდა ერეკლე. კანკალებდა ნიტა.

შემოდგომისფერი მირა (სრულად)

ყვითელ,ნარინჯისფერ,გახუნებულ ფოთლებს ვხედავ. მინდა რომ ისინი ჩემი იყოს. სულ ჩემი,მე მათ ვგრძნობ,ჩემი დაკარგული ფერებივით ვგრძნობ,რომელებიც არ მეკუთვნოდა.