ხელი არ გამიშვა [სრულად]

1.05.2021- ეს არის დრო ,როდესაც კირასა და დუდას ისტორიის წერა დავიწყე. თითქმის წერთი წელი გამიგრძელდა აზრების დალაგების პროცესი, სიტყვების პოვნისა და იდეების განხორციელებისთვის საჭირო ემოციების სწორად შესაფუთად ბევრი ვეცადე. საკუთარ თავს ვებრძოდი,

წერილები ფოსტაში (სრულად)

იმ დილით, როცა სააბაზანოდან გამოსულმა მხრებზე ხალათი მოვისხი და ფინჯანი ჩაის დასალევად სამზარეულოში გავედი, კარზე დააკაკუნეს. ხანშიშესულმა ფოსტალიონმა წერილი გადმომცა, უცნაურად ამათვალიერა და ქუდის მოხდით დამემშვიდობა.

მარტივი ბედნიერება (სრულად)

- სწრაფი ნაბიჯით გავუყევი ტროტუარს, ნამდვილად არ ვაპირებდი ვიღაც პოტენციურ, მანიაკს, მკვლელს ან მოძალადეს მხოლოდ იმიტომ ჩავჯდომოდი მანქანაში რომ სულისშემკვრელად ლამაზი თითები ჰქონდა...

Amor Fati ( 1 ნაწილი სრულად)

დრო ხომ საოცარი რამაა, უკან მოუხედავად გარბის ვერ ვეწევით. მასთან ერთად კი ვკარგავთ საყვარელ ადამიანებს, კადრებათ ვიღდგენთ მათ გამოსახულებას, ვიბიწყებთ მათ სურნელს, ხმას…მხოლოდ მოგონებები გვრჩება, ზოგი ტკბილი, ზოგიც კი მწარე…

ცხელი თოვლი (სრულად)

ქალის შავ,გრძელ,მაგრამ ყველანაირად ჩახსნილ კაბაში იმდენად მიმზიდველი იყო მისი სხეული. მისი გრძელი ფეხები,რომ...რომ. ნიკოს თეთრი კანი,თეთრი შარვალი და სანახევროდ ჩახსნილი,თეთრი პერანგი, საიდანაც მოჩანდა ლურჯი ვენებით მორთული თეთრი კანი და მასზე

ალუბლის სიტკბო (სრულად)

ბერლინიდან დაბრუნებული ანასტასია ჯანაშია უეცრად იგებს, რომ მისგან მალულად გადაწყდა იმ სასტუმროს გაყიდვა, რომელიც მისი ბავშვობის მოგონებების მთავარი სახლი და ცხოვრების გასაგრძელებლად მამოძრავებელი ძალაა.

ჩვენი სეზონი (სრულად)

იმ მომენტში ზუსტად ეს მინდოდა.ნოასთან ერთად შუა ქუჩაში მუსიკოსების მიერ ნამღერ,ჩემს საყვარელ სიმღერაზე.ქურთუკი გავიხადე და სკამზე დავდე. თეთრი ფრიალა კაბა მეცვა და მინდოდა მოედანზე მეფარფატა.ათწამიანი შესავლის შემდეგ სიმღერა დაიწყეს.სიტყვებს ისე

მცდარი შესახვევი (სრულად)

_რით ვეღარ გაიღვიძე, რა გჭირს ამისთანა?!_ჩემი ძმის უკმაყოფილო ხმა ძილ-ღვიძილში ჩამესმა და სულ მალე რაღაც მომხვდა კიდეც თავში.(სავარაუდოდ ბალიში)._ხომ იცი, დღეს მამასთან მივდივართ და დროზე ადექი, სადაცაა მოვა და შენი მხრიდან დაგვიანება ნამდვილად არ

წერილები ფსიქიატრიულიდან (ნაწილი პირველი სრულად )

მთელი ჩემი შეგნებული ცხოვრება ადამიანად დადგომას ვცდილობდი ყველა ჩემს გარშემო ვეღაცას მადარებდა მასავით უნდა იცვამდე , მასსავით უნდა საუბრობდე , მოძრაობდე, არავის არ უკითხავს რას ვგრძნობდი ან რა მინდოდა მხოლოს ის რასაც ისინი ჩემში ხედავდნენ

ბზარი აბჯარში (სრულად)

- სტრიპტიზიორის გამოძახებას აპირებდით? -დავინახე როგორ იკბინა ქვედა ტუჩზე სიცილის შესაკავებლად და თვალებში მხიარული ნაპერწკლები აუციმციმდა, - არა მაგრამ აუცილებლად ვიფიქრებ მაგ საკითხზე, -მივუგე მეტნაკლებად სერიოზული ხმით...