ბოლო გაღიმება (სრულიად)

მზიანი დღე იყო, ამიტომაც ბაღის მასწავლებლებმა გადაწყვიტეს ბავშვები ეზოში სასეინოდ გაეყვანათ. დანარჩენ ბავშვევში ერთი ლამაზი და საყვარელი გოგონა გამოირჩეოდა, რომელისთვისაც რიჟა თმები ორ ნაწნავად ჩაეწნათ, ჭორფლები ისე ლამაზად დაჰყროდა სახეზე რომ ამ

ლურჯი მოგონებები (სრულიად)

ეს არის ისტორია რეალურ ამბავზე.ცხოვრებაში ხომ არსებობს ისეთი ადამიანი რომელიც მთელი ცხოვრება გვახსოვს მიუხედავად იმ დიდი ტკივილისგან რაც მისგან დაგვრჩა.. ასეც ხომ ხდება რომ მის სახეს, თვალებს ვერ ვივიწყებთ.

ახდენილი სიზმარი...?! (სრულიად)

თვალები... მას არ ენახა ასე გულწრფელად წყლიანი თვალები, საკუთარის გარა. მისი ბრწყინვალება, ღრმად ითრევდა იმ უსასრულობაში და თვალს ვერ სწყვეტდა ამ საოცრად ლამაზ თვალებს...მას პირველად ენახა, ასე აცრემლებული თვალები, რომელშიც თავის ანარეკლს

მეზობელი (სრულიად)

მიუხედავად იმისა, რომ ჩემს ოთახში ფარდა იყო ჩამოფარებული, მაინც ვხედავდი ბიჭის ლამაზი სახის ნაკვთებს. მოკლედ შეჭრილ თმას და ლამაზ აღნაგობას. უცებ გავწითლდი, როდესაც მივხვდი, რომ მეზობელმა მაისური გაიხადა და ისე დადიოდა ოთახში.

სიცოცხლე წამიერია (სრულიად)

რა არის სიცოცხლე?არაფერი, მართლაც არაფერი. ზოგისთვის ხანგრძლივია ზოგისთვის კი ძალიან მოკლედ რას გაიგებ ადამიანი თუ რას გიმზადებს ბედი, ყველაფერი ხომ ღმერთის ნებაა. თუ ასე მოხდა ალბათ ასეც უნდა მომხდარიყოს ალბათ ღმერთს სურადა ასე.მარიამ კლაანდაძე 18

შემიყვარე ქორწილის შემდეგ (სრულიად)

მე ნია ვარ ცხრამეტი წლის . რომ ვთქვა ბევრი მეგობარი მყავს მეთქი ტუილი იქნება,მაგრამ მყავს ორი საუკეთესო თიკო და ნანკა რომლებთანაც სკოლის მერხიდან ვმეგობრობდი . ჩემი მეამბოხე სულის გამო ყველა ფიქრობდა ,რომ ჩვენს შორის პირველად მე გავთხოვდებოდი

იძულებით გადადგმული ნაბიჯი (სრულად)

-აუ, აზრზე ხარ? ზუსტად 1 თვეში, ვაბშე ყველაზე მაგარი ცოლი მეყოლები მთელ თბილისში! -შენ თუ ხარ აზრზე, შოშიაშვილი? ზუსტად ერთ თვეში ვაბშე ყველაზე მაგარი ქმარი მეყოლები მთელ თბილისში! - ხატატომ ზუსტად რატის ხმის ტემბრით გაიმეორა მისივე სიტყვები,

ამას ლოგიკასთან საერთო არაფერი ჰქონდა. (სრულიად)

მას შემდეგ დავიწყე რეალობაში ცხოვრება და მას მერე აღარ მომიძებნია ქუჩაში არც ჰოლდენი, არც ლოლიტა, არც დარსი, არც ჰარი, არც დორიანი, არც, არც, არც.... მას შემდეგ რაც რეალურ ცხოვრებაში წიგნის პერსონაჟების ძიება შევწყვიტე და მივხვდი, რომ ისინი მხოლოდ

ჩემი ნაკვალევი (სრულიად)

მაშინ სულ რაღაც თხუთმეტი წლისა ვიქნებოდი როცა მომიწია მძიმე რეალობისთვის თვალი გამესწორებინა. ჩვენი ოჯახი ხუთი წევრისგან შედგებოდა მე, დედა, მამა და ჩემი პატარა დები. ისინი ტყუპები იყვნენ რვა წლისები. მამა ლოთი იყო იმდენად საზარებილი იყო მისი სახე

სკოლა #147 (სრულიად)

საოცრად აუტანელი ბავშვი ვიყავი ყოველთვის. მასწავლებლები ვერ მიტანდნენ სკოლაში. ზუსტად 6ჯერ იყო ჩემი გაგდების საკითხი, მაგრამ ეხლაც მშვენივრად ვგრძნობ თავს მერხზე ფეხებშემოწყობილი. ოქმების დათვლა რომ დავიწყო, ალბათ ძალიან დიდი ხანი დამჭირდება. ის