რეალობასა და ზღაპარს შორის... (5)

-ანო გაიღიძე! როგორც ყოველთვის დილა დაიწყო ბებიაჩემის გამწარებული კივილით გავიღვიძე და ცოტახანი საწოლზე გაუნძრევლად ვიწექი , ვუსმენდი ამ ქალს და ველოდებოდი როდის გაჩერდებოდა , როდის დამასვენებდა , შედეგს ველოდი მაგრამ უშედეგოდ...

რეალობასა და ზღაპარს შორის... (4)

იცით რა არის გოგო ცხოვრებაში ყველაზე რთული? უმამობა. ხო ძნელია როდესაც არ გყავს გვერდით ადამიანი რომელიც შენი პირველი სიყვარული , მეგობარი , ძმაკაცია , არ გყავს მამიკო რომლითაც ის ბიჭები უნდა შეაშინო რომლებიც გაგაბრაზებენ

რეალობასა და ზღაპარს შორის... (3)

-რა სასაცილო ხარ - ჩაილაპარაკა და სიცილი გააგრძელა - გამოდი აბა დამენახე თავი დამცირებულად ვიგრძენი , თავი ამოვყავი რადგან დამალვას აზრი აღარ ჰქონდა და ჩემი გაბრაზებული მზერა "ვსტყორცნე" ჩემი დანახვისას მას სახეზე ღიმილი დაეხატა და დაეტყო როგორ

რეალობასა და ზღაპარს შორის... (2)

-აუ ზუკა მომენატრა - ნაღვლიანად ჩავილაპარაკე , ნინის გავხედე და ჩემს ბალიშს მაგრად ჩავეხუტე -დარწყმუნებული ვარ მაგას საერთოდ არ აინტერესებ - ხელი ჩაიქნია ნინიმ და მობეზრებული გამომეტყველება მიიღო -ხოომ შენ თუ ვინმე არ მოგწონს ესეიგი ცუდია და სხვისი

რეალობასა და ზღაპარს შორის... (1)

ამბობენ რომ სიყვარული ისეთი გრძნობაა რომელიც დამოკიდებული არ არის არც ასაკზე , არც გარეგნობაზე , არც ეროვნებაზე , იმაზე თუ რამელი ფენის წარმომადგენელი ხარ ვიღაცა შეიძლება ამ სიტყვებ დაეთანხმოს და არც მიაქციოს ყურადღება იმას თუ რითი იწყება წინადადება

ცასა და მიწას შორის

გოგონა ლამაზად იწვა და თითქოს ძილს მისცემოდაო.არ უყვარდა ყვავილები,ამიტომ იქ მიმსვლელ არცერთ ადამიანს ყვავილი არ მიჰქონდა.ტანზე თეთრი სარაფანი ეცვა და ხელში ლამაზი გვირილების ეჭირა.სახეზე ისეთი ვარდისფერი იყო,რომ ვერც კი გაარჩევდი ცოცხალი

ჩვენს შორის სიკვდილია 3

1 თვე გავიდა რაც ლიკა გარდაიცვალა თითქოს ცხოვრება მოკვდა მასავით არავინ აღარ იღიმებოდა გაბრიელის სახლში კი მდუმარება იდგა როგორც მის სულში. აკო და კოსტა ბევრს ცდილობდნენ გაემხნევებინათ მეგობარი მაგრამ ამაოდ ის იჯდა ლიკას სურათით ხელში და ხმას არ

ჩვენს შორის სიკვდილია

.ფიქრობა რომ მისი და ცოცოხალი იყო იმედი ბოლომდე ცოცოხლობდა მასში სანამ არ დაინახა დერეფნის ბოლოს კედელზე მიყრდნობილი გაბრიელი რომელიც ჩაცუცქულიყო და თავი ხელებში ჩაერგო ისიც ტიროდა ,ბიჭის გვერდით აკო იდგა და ზლუქუნებდა კოსტა კი ერთ წერტილს

ჩვენს შორის სიკვდილია

როგორც ყოველთვის წარსულის აჩედილი კვლავ მოიპარება და ადამიანის მაკნიერ გრძნობებს მოსვენებას არ აძლევს ერთი წუთითაც არ განებებს თავს გძიძგნის როგორც დრო ძიძგნის კუბოში ჩასვენრბულ ყველასათვინ ნაცნობ მაგრამ უკვე აჩრდილად გც ეულ სხეულ. არ ინდობს

ცხოვრებისეულ სპექტაკლებს შორის

ცხოვრებისეულ სპექტაკლებს შორის ჩემმა ცხოვრებამ გამოანათა და უსასრულოდ ჩაკარგულ როლში ვცილობდი რაღაც სიმართლის პოვნას.... უიმედობით გადაღლილი ცხოვრების ლაბირინთში უგზოუკლოდ ჩაკარგული დავიარებოდი და თან ვფიქრობდი.. რაზე ან ვისზე? არვიცი ცხოვრებაზე,