ჩემი ვალენტინი(სრულად)

ნახევრად მძინარე გავედი სახლიდან. დავდექი გაჩერებაზე და დაველოდე სამარშუტო ტაქსის გამოჩენას. -აწი ხომ არ გამოვა ერთი საათი_ვწუწუნებ 15 წუთიანი ლოდინის შედეგად.ჯერ ისედაც გადასაკარგავში ვცხოვრობ და კიდევ ამდენი ხანი უნდა ელოდო ,,მარშუტკას’’. როგორც

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 38)

დილით ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა „ვაიმეეე, ამოწყდით ყველა ერთ დღეს, ვერ გიტანთ, მძულხართ, რაარი დილით ხო არ გაცლიან ძილს ვაახ!!!“ -ბატონო-დაგუბებული ხმით ამოვილაპარაკე.-ხოდა მისმინე-მომესმა ლელუკას სიცილნარევი ხმა-გაგაღვიძე ხო?!-არა კაცო რა

ვუყვარდი?არ ვუყვარდი? (ჩემი ცხოვრების ისტორია) თავი 8

სახლიდან რომ გამოვედი უცნაური შეგრძნება დამეუფლა,გული რაღაცას მიგრძნობდა მაგრამ რას ჯერ ვერ ვერკვეოდი. გზად საჩუქრების მაღაზიაში შევიარეთ,დემემ აარჩია ელესთვის საჩუქარი და ის იყო რომ გამოვედით და მანქანაში უნდა ჩავმჯდარიყავით რომ ზურგსუკან

ჩემი ხარ პატარა ჩემი (ნაწილი 3)

:ფაქტი იყო,რომ ალექსანდრეს ჩემი გაგიჟება ნამდვილად არ უჭირდა.მთელი დღეების მანძილზე,ყოველ წამს მისი სახელი მეორდებოდა გონებაში. -ნინი.ნიიიი...გოგო დაყრუვდი?! ანას საქორწილო კაბა გვაქვს გამოსატანი.ჩვენს ხომ უნდა მოვემზადოთ.ასე რომ მორჩი ფიქრს და

თქვენს ანგარიშზე დარჩენილია ჩემი სიცოცხლე 7თავი

საოცრად აღელდა ნიკა.გული თითქოს უჩერდებოდა ისე ნელა მუშაობდა,ექიმის ხმა აღარ ესმოდა.თვალთ დაუბნელდა და სკამზე ჩამოჯდა. ნუცას სახე დაუდგა თვალწინ. გაახსენდა რამდენი იწვალეს,ექიმს ექიმზე ცვლიდნენ,ხან რომელ ქალაქში და ხან რომელში დადიოდნენ თუმცა

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 36)

ფანჯრიდან შემოსულმა მზის სხივებმა გამოიკვლიეს გზა ოთახში და მაინც და მაინც ჩემს თვალებზე დაიდეს ბინა, მზის სხივებისგან შეწუხებულმა თვალები ზელვით გავახილე და სულაც არ მომეწონა სიმსუბუქე რომ ვიგრძენი. ჩემს 100 კილოგრამიან დემონს ისე მივეჩვიე რომ

ჩემი ხარ პატარა ჩემი (ნაწილი 2)

:-კი გვაქვს (ალექსანდრე) -არა არ გვაქვს (მე) -ანუ გინდა თქვა რომ ჩემთან საუბარი არ გინდა? (ისე მომიახლოვდა ლამის გული წამივიდა) -არა არ მინდა. (გაუბედაბად ვუთხარი) -კარგი მაშინ ვიმოქმედებ (ალექსანდრე) წელზე ხელი მომხვია და მის მკერდს ამაკრა.ჩემი

ჩემი ხარ პატარა ჩემი (ნაწილი 1)

მშვენიერი,მზიანი დილა გათენდა.წესით ეს დღე სხვა დღეების მსგავსად უნდა დაწყებულიყო,მშვიდად და უდარდელად,მაგრამ როგორ?!დღეს ხომ ჩემი ბანკეტია.სკოლას ვამთავრებ და ბავშვობის ოცნება,რომ ვყოფილიყავი "დიდი" დღეს მიხდებოდა. -ღმერთო ჩემო!ეკა დეიდა არ

ჩემი ხარ(15დასასრული)

დილით მისმა შეხებამ და კოცნამ გმაღვიძა თვალები ნელ-ნელა გავახილე და ავხედე ღამის გახსენებაზე ჟრუანტელმა დამიარა მეც ხომ ისევე ვექცეოდი ახლა გიოს როგორც მე ნიკა მომექცა... -დილამშვიდობის ჩემო ლამაზო -ნიკა ეს ყველაფერი ყველაზე დიდი შეცდომა იყო -არა

ჩემი რაპუნცელი - სრულად

-მე მინდა ახლავე ცოტალ გამომყვე ! - სად მქონდა მთვრალს აზროვნების უნარი მაგრამ ამ 5 სიტყვის გაგონებისას თვალები ისე დავჭყიტე და დავქაჩე კინაღამ ბუდიდან გადმომივარდა ... -მეეე ? - ისე შევიცხადე გეგონებოდათ უნდა მოგკლაო მითხრა -არა გიგა და ნიკო შენ