ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 5)

ამ ფიქრებიდან კი ლექსოს ხმამ გამომიყვანა. -თამუ გაიცანი ეს ჩემი ძმაკაცია დემეტრე წერეთელი, დემე ეს კიდე...ნუ იტოკში იცი რაა...- ჩემმა ძმამ ჩაიცინა და ორივეს რიგრიგობით გადმოგვხედა. -სასიამოვნოა-ამოვიბყრტყუნე ისე რომ ჩემი ხმა მე თვითომ ძლივს გავიგე

ჩემი ლამბერსექსუალი [2]

მისაღებ ოთახში თითქმის სირბილით შევედი.მამაჩემის გაფითრებულმა სახემ სინამდვილეს მთელი ძალით შემანარცხა.ნელა მივუახლოვდი და ხელები შემოვხვიე.ტკვილისაგან ძალიან იტანჯებოდა,მაგრამ მაინც ახერხებდა ღიმილს.ასეთ მძიმე მომენტშიც კი არ უფიქრია თავისი

ჩემი ქიმიის მასწავლებელი

ჩუმად ვიჯექი და ისევ დანას ვათამაშებდი.თვალი ერთი წამითაც არ მომიშორებია გოგოსთვის,რომელზეც ეს გაბერილი გომბეშო გვიცხადებს რომ ჩვენი მასწავლებელია! როგორ შეიძლება სიმართლე იყოს/ წარმოუდგენელია! და თუ სიმართლეა ნერვები მეშლება იმის გამო,რომ ახლა მას

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 4)

-აუუუ შენ გოგო წლები გემატება და ჭკუა არა ხოო?-გამიცინა და საჭმელს შეექცა. -რას ვიზამთ ყველა შენსავით „ვზროსლი“ კი არ დაბადებულა- ენა გამოვუყევი და წყალი მოვსვი. ჩემს ნათქვამე ლელუკას გაეცინა. -რა გაცინებს?!-დაუყვირა ლექსომ და დაუბღვირა, ამ ჩემ ისეც

ჩემი ლამბერსექსუალი [1]

ლონდონი-კიევი. გაისმა გამაღიზიანებელი ხმა სტანსტედის აეროპორტში. ჩემზე ორჯერ უფრო მძიმე ჩანთა ძლივს გადავაგორე.იმდენად ვიყავი ამ პროცესს მიჩვეული,რომ უკვე ინსტიქტებით ვაკეთებდი ყველაფერს.თითქმის ამ აეროპორტში ყველა პერსონალი მიცნობდა და მათგან

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 3)

შენ ვაფშე ვინ ხარ?-ისევ არ თმობდა პოზიციებს ბატონი ბესო. -მე ვინ ვარ ეგ შენი საქმე არაა, ეხლა კიდე ხელი გაუშვი თორე ინანებ-მშვიდი საუბრობდა "ბოროტი" უცნობი. -აუ დავაი რაა...-აღარ მიუქცევია ბესოს ყურადღება „ბოროტისთვის“ ისე ჩამავლო ხელი და გამაქანა

როგორ მოვარჯულოთ ჭირვეული ანუ შენ ჩემი გახდები !! ( 10 თავი)

დრო გადიოდა. ანი ჩვენთან ყოველდღე დადიოდა. მისი წყალობით დღითიდღე კარგად ვხდებოდი, ძალიან კარგო გოგონა იყო სულ კარგ ხასიათზე მაყენებდა. ამ დროის განმავლობაში ჩემთან ბევრი სტუმარი მოდიოდა მარტო არ მტოვებდნენ, მომწონდა მათი

როგორ მოვარჯულოთ ჭირვეული ანუ შენ ჩემი გახდები !! ( 9 თავი)

დრო გადიოდა. მე ისევ თაბაშირში ჩასმული ვიყავი. ალექსანდრე სულ ჩემს გვერდზე იყო, არ მშორდებოდა ერთი წამითაც კი. საჭმელსათ თვითონ, თავისი ხელით მაჭმევდა და სულ მიღიმოდა. ხმას არ იღებდა. ასე ჩუმად იყო სულ, რაც მე მაკვირვებდა. -რატომ ხარ სულ ჩუმად?

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 2)

პროლოგი:ცხოვრება სავსეა მოულოდნელობებით! და მაშინ როცა არაფერს არ მოელი, ხდება რაღაც რაც შენს ცხოვრებას რადიკალურად ცვლის...!კაფეში შესვლისთანავე შევუკვეთე ატმის წვენი და შოკოლადის ნამცხვარი, ლელუკამ კიდე coca-cola და ხილის ტორტი შეუკვეთა. ჩვენთან

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?!

ვერ ვიტან ჩემ თავზე საუბარს... პატარაობიდან მომყვება ეს ჩვევა და დღმდე თან მსდევს...! მაგრამ ხომ უნდა მიცნობდეთ, ესეიგი : ვარ თამუნა წილოსანი ,16 წლის, საშუალო სიმაღლის, ხორბლისფერი კანით, დიდი წითელი ტუჩებით, მწვანე თვალებით და გამოყვანილი