ჩემს ვენებში [3]

ვერ გეტყვით, რომ დიდი ხანი მოუწია ცოტნეს ბიძაშვილს საავადმყოფომდე მოსვლა. დაზაფრული ადევნებდა თვალს გიჟივით შემოვარდნილ სანდროს ანაბელი და თვალის გუგები უფრო და უფრო უფართოვდებოდა გაოცებისაგან. არც კი შეუხედავს გოგონასთვის, რაიმეს თქმაზე ზედმეტია

ჩემს ვენებში [2]

შეშინებული უსვამდა თმებზე ბიჭს ნაზ და გრძელ თითებს. მისი თავი მუხლებზე დაიდო და გაუაზრებლად ჩამოუგორდა რამდენიმე ცრემლი თვალებიდან. რთულია, მართლა ძალიან რთულია, როცა შენ თვალწინ ადამიანის სიცოცხლეს საფრთხე ექმნება, ამავდროულად კი, არანაირად არ

ჩემს ვენებში [1]

ქუჩიდან წყნარი შხაპუნი ისმოდა, თითქოს ოთახში შემოჭრას ცდილობდა, რაღაც რუხი, უნუგეშო, უფორმო, რაღაც უფრო ნაღვლიანი, ვიდრე თვით ნაღველი... რომელიღაც შორეული, უსახო მოგონება, უსასრულო ტალღა, რომელიც მოვარდება იმის გამო, რაც ოდესღაც გამორიყა პატარა

შენ ხარ ქარიშხალი ,ჩემს უდაბნოში ( 4 )

გამარჯობა მეგობარო_ ონისემ ზრდილობის ნიშნად ხელი გაუწოდა და მიესალმა. _ გაგიმარჯოს ძმაო...ნათესავი ხართ? _ არა,ჩემი საქმროა_ წამოვაყრანტალე და ონისეს ისე მაგრამ მოვუჭირე თითები,რომ ყრუდ ამოიგმინა და შემომხედა,მაგრამ ახლა სიკვდილი მერჩივნა მისი

შენ ხარ ქარიშხალი ,ჩემს უდაბნოში ( 2 )

_ მიმასწავლი შენ სახლს თუ ჩემით გამოვიცნო_ ისეთი ცივი და მტკიცე ხმა ჰქონდა,რომ ვინანე საერთოდ ,რომ მოვედი აქ,ვყოფილიყავი დილამდე სიბნელეში,რა დამემართებოდა. _ მოვდივარ_ ოდნავ დაბნეულმა და გაოცებულმა ვუპასუხე და წინ გადავასწარი.გზადაგზა უკან უკან

შენ ხარ ქარიშხალი ,ჩემს უდაბნოში ( 1 )

ცოცხალი ხარ ხატია? _ მე კი მაგრამ მგონი ეს მოვკალი_ სიმწრით ამოვიკნავლე და მისკენ მივბობღდი,ჩემი ტკივილი სულ გადამავიწყდა.ნელა შევახე ხელი და ვუბიძგე. _ კარგად ხარ?_ პასუხის მოლოდინში გავთავდი. _ უკეთესად ვიყავი ,სანამ დამეცემოდი_ თვალდახუჭულმა თქვა

ნიკო. ესეიგი სიყვარული ჩემს ენაზე.

ყველაფერი იქედან დაიწყო, რომ ვერც კი მივხვდი, როდის დაიწყო ყველაფერი. შენ არ შეგეძლო დაგენახა ჭინკები ჩემს თვალებში, მაშინაც კი, როდესაც უსიცოცოხლო გამომეტყველება მქონდა, ან ვყვიროდი..როდესაც ვტიროდი ან მაჯებზე ვიტყობდი ყოველ დღეს - „უშენო“.

და ჩემს სხეულში შენი გული ძგერს...! [სრულად]

ყველა ადამიანი რაღაც მისიით იბადება! ყეველა ჩვენგანს რაღაც მისია გვაკისრია და ამ მისიისთვის ვცოცხლობთ... იქნება ეს ერთი წელი თუ ასი წელი, მთავარია ჩვენი მისია შევასრულოთ ან ვეცადოთ მაინც მისი შესრულება.... მეგობრობა კი ამ ქვეყნად ყველაზე დიდი და

ჩემს ოთახში არ ანთია სინათლე, მაგრამ ისმის შენი სუნთქვის ხმა.

რაღა გვეშველება, ან უფრო სწორად გვეშველა უკვე. ჩვენ ხომ დამპალი პოეტები ვართ, კიდევ უფრო დამპალ ცხოვრებაში, ნუ გვიწყენთ, ნუ გაგვიბრაზდებით.

_ვერ გვიცანი გოგო? (4) (ყველა დაბრუნდა ჩემს ცხოვრებაში)

_ვერ გვიცანი გოგო? (4) (ყველა დაბრუნდა ჩემს ცხოვრებაში)_ჩემი ნიკა..ჩემი ძამიკო_ამოილაპარაკა.ამ დროს მოტრიალდა ნიკა და სამეულს შეხედა...გაკვირვებით უყურებდა სამეული ერთმანეთს და პირველი სიტყვის წარმოთქვას რატომღაც ვერცერთი ბედავდა,ბიჭს სახის ნაკვთები