გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ. (თავი 5)

რამდენიმე კვირის შემდეგ თავის ტკივილმა ძალიან რომ შემაწუხა და ამას მხოლოდ სანდრო აღარ ამჩნევდა გადავწყვიტეთ ექიმთან წავსულიყავით. ნუ დედას გადაწყვეტილება უფრო იყო ჩემი იქ წასვლა და იგივეე პროცედურების გავლა ვიდრე ჩემი. ხუთშაბათი დღე იყო. სკოლაში არ

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ. (4 თავი)

დილას რომ ავდექი ბედნიერი ვიყავი. რადგან სანდროს ზარმა გამაღვიძა. ჩაცმა რომ დავიწყე ჩემმა ძმამ ყავით და ნამცხვრით ხელში შემოაღო კარი და მითხრა -ეს შენ. -ხო კარგად ხარ? -ვუთხარი რადგან ესეთი რამ პირველად მოხდა. -ძალიან. -მხოლოდ ეს მითხრა ყავა და

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ. (3 თავი)

სკოლაში დაგვიანებით მივედი. კლასში შევედი და მერხს მივუჯექი. სანდროს სახეზე ღიმილი შევამჩნიე. ისეთი სიწყნარე იყო არასდროს რომ არ ყოფილ ლა , თუმცა 1-2 ბავშვი მაინც გვიყურებდა ჩემად იცინოდნენ და ამბობდნენ "ლინზებიანი სანდრა, უნიჭო ფიროსმანი" და კიდევ

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ.

თითქმის ყველა გაკვეთილზე მას ვხატავდი, ფურცელს მაშინ ვდებდი როდესაც მასწავლებელი გვიახლოვდებოდა ეს კი ძალიან ხშირად ხდებოდა. მეხუთე და ბოლო გაკვეთილი სპორტი იყო, ზოგადად 20 ბავშვიდან 19 ფეხბურთს ან იშვიათად კალათბურთს თამაშობდა ხოლმე მიუხედავდ იმისა

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ.

გამარჯობა, მე სალომე ვარ მაგრამ არ მიყვარს როცა ასე მეძახიან ამიტომ შეგიძლიათ სალი ან სალო დამიძახოთ, 16 წლის ვარ, მყავს ძმამა 23 წლის გაგა, დედა 5 წელია რაც საზღვარგარეთ ცხოვრობს. მე და გაგა ბებიასთან ერთად 3 წელი ვცხოვრობდით შემდეგ კი ცოლი

ჩვენ დღეს სიკვდილთან ბრძოლა წავაგეთ (I ნაწილი) (II თავი)

სახლამდე მიმიყვანა და მანქანა კორპუსთან გააჩერა. რატომღაც მეგონა, რომ რაღაცის თქმა უნდოდა. ნახვამდის.. დავემშვიდობე და სახელურს მოვკიდე ხელი, უკვე გადასვლას ვაპირებდი. შოკ, ხოო.- თავი მოვაბრუნე-გისმენ, არაფერს იტყვი? არაფერი, ძილინებისა. შუბლზე

ჩვენ დღეს სიკვდილთან ბრძოლა წავაგეთ (I ნაწილი) (I თავი)

აუ დაეტიე შენ მანდ, სილამაზე მსხვერპლს მოითხოვსო, არ გაგიგია? და ნუ მაჩქარებ თუ გინდა ლამაზი მეწყვილე გყავდეს გვერდით.  მსხვერპლსო გამიგია, მარა მთელი მსოფლიოს შპაკლის სახეზე მიტკიცინებასო არა. გადაიხარხარა დათომ და მანქანას დაეყრდნო.

ჩვენ და ზღვა

ზღვის ნაპირს ჩუმად მივუყვებით და თითქოს ვხვდები, ამ წამს ველოდი მოუთმენლად მრავალი წელი, შენი ხელები მეფერება ნელ-ნელა ვთბები, როგორ კლებია ჩემ ცივ ხელებს სათუთი ხელი.

ჩვენ დაგვივიწყეს !

დროის ხმაურში წამოვიწყეთ უაზრო ბოდვა, თითქოს ერთ დღესაც გიჟის პერანგს ერთად გავიხდით და თავდახრილნი, თითქოს გვაწევს სამყაროს ცოდვა ამ საოცარი უმწეობით სხვის ვალებს ვიხდით!

ჩვენ ცხოვრება სხვა გვაქვს

ეს ისტორია ცოტა უცნაურია,იმით რომ ეს არის ორ გოგოს ამბავზე..ერთი რომელიც ოჯახი ჰყავს და შვილები,მეორე კი მწერალი და მარტოობაში ცხოვრობს.ყველაზე მნიშვნელოვანი ის არის რომ ორივე მარტოსულები არიან..იმედია მოგეწონებათ,ეს ჩემი ახალი ნაწარმოებია..