ჩემი ცხოვრების ყოველ წამს გითმობ (9)

–ნუუც ჩამოდი რაა შენ სახლთან ვარ –რა იყო, მოხდა რამეე? –რო ჩამოხვალ გეტყვიი –მათე მაშინებ უკვე –მალე, მალე ჩაიცვი –რა იყო მოხდა რამეე? –მომენატრე –ხელები ძლიერად შემოხვია სასურველ სხეულს და ხარბად შეისუნთქა სასურველი სურნელი –როგორ შემაშინე

ჩემი ცხოვრების ყოველ წამს გითმობ (8)

–ნუც ხო იცი როგორ მიყვარხარ? პროსტა სიმართლეს გეტყვი. ასეთი მნიშვნელოვანი თამაშის წინ მაგ თემის განხილვა არ იყო კარგი იდეა. თავისთვის ძალა უნდა დაგეტანეებინა და გვერდში დადგომოდი –აუუ რა იდიოტი ვაარ –ბალიშში ჩარგო თავი და სასაცილოდ ააფართხალა ფეხები

ჩემი ცხოვრების ყოველ წამს გითმობ (7)

რამდენიმე კვირა გავიდა იმ ორიგინალური სიყვარულის ახსნის შემდეგ. ყველაფერი იმაზე უკეთ მიდიოდა, ვიდრე ნუცა და მათე წარმოიდგენდნენ. თვითონაც ვერ წარმოიდგენდნენ მათი დაწყებული ურთიერთობა (ალბათ გახსოვთ როგორ „ორიგინალურადაც“ დაიწყო) აქამდე თუ მივიდოდა.

ჩემი ცხოვრების ყოველ წამს გითმობ (6)

ერთი კვირაც მალე გავიდა და უკვე მათეს მეგობრის დაბადების დღეზე წასასვლელად ემზადებოდა ნუცა. რა თქმა უნდა ლიკუნაც დიდი მონდომებით იყო ამ სამზადისში ჩართული. ერთ საათში მათეს უნდა გამოეარა მაისურაძესთვის და ერთად მისულიყვნენ რესტორანში.

ჩემი ცხოვრების ყოველ წამს გითმობ (5)

–ვინ არის? –ინტერესით კითხა მამაკაცმა –იდიოტი –კბილებში გამოსცრა მაისურაძემ. –კიდევ კარგი ლიზა არ წამოვიდა –ეს ის ირაკლია? ლიზა რომ უნდა შეხვედროდა –იცნოობ? –ახლა გაახსენდა, რომ ლიზამ მათეზე ინფორმაცია სწორედ მას კითხრა

ჩემი ცხოვრების ყოველ წამს გითმობ (4)

–როგორ ხარ? –ლოყაზე თბილად აკოცა მამაკაცმა –კარგად შენ? –ლიზას მუშტმა გამოაფხიზლა მაისურაძე. ბიჭისგან შეუმჩნევლად რომ აჯახა „დადებილებულ“ მეგობარს –მეც კარგად. –აქ რას აკეთებ? –შენ გელოდები –მისი გაღიმება და ნუცას მეორედ დადებილება ერთი იყო –მეე?

ჩემი ცხოვრების ყოველ წამს გითმობ (3)

დილით ლიზას ზარმა გააღვიძა. გაბრაზებულმა აიღო ყურმილი –ნუუც სად ხარ? –ლიზა სად ვიქნები? –ძილისგან დაბოხებული ხმით უპასუხა მაისურაძემ –უუფს, გეძინაა? გოგო ადექი და გამოდი რა ჩემთან –რა მოხდა? –გამოდი და გეტყვიიი–შანსი არაა ხო იცი? –დღეს შაბათია და

ჩემი ცხოვრების ყოველ წამს გითმობ (2)

-სად ხარ აქამდე? -უსაყვედურა ლიზამ და სწრაფი ნაბიჯით გაეშურნენ აუდიტორიისკენ -ჩემი ბრალი არაა, ავტობუსმა დაიგვიანა -როგორც ყოველთვის ერთი მიზეზით სცადა თავის გამართლება მაისურაძემ -არ გიცნობდე მაინც. სწრფად მონახეს ცარიელი ადგილი უდიტორიაში და

ჩემი ცხოვრების ყოველ წამს გითმობ (1)

მწველ მზერას ვგრძნობ ზურგში. ნაბიჯს ვუჩქარებ. სულ ცოტაც და მომიახლოვდება. უკვე შიშისგან ყვირილი უნდა დავიწყო, რომ ვტრიალდები და საკმაოდ სიმპათიურ ყმაწვილს „შევეჩეხები“