წითელი ხოჭო(სრულად)

წითელი ხოჭო,რომ გაჩნდა ჩემ ცხოვრებაში,მაშინ აღვიქვი ქალაქი სხვა ფერებში. ანიუტა ბევრს დამცინოდა „ჟეშტზე“ შეყვარებული გოგო გახდიო. ვფიცავ ყველა სულეირს,რომ ჩემი ხოჭო მართლა საოცრად მიყვარდა.

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XII)

-როგორ შეცვლილხარ- კარგად მაკვირდება და მხოლოდ ამას მეუბნება. -კარგად თუ ცუდად? -ცუდად- მპასუხობს, ისე რომ არც ფიქრდება. -ალბათ, დავმახინჯდი - ირონიულად მეცინება და თავს ვხრი. თვითონ ძალიან სერიოზულია. -იმდენად ცუდად, რომ გგონია შენს გარეგნულ

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XI)

- ღმერთო, ვთხოვდები!- დავიყვირე და გაკრეჭილმა გავხედე. - ღმერთო, გიჟი მომყავს ცოლად!- მანაც მომბაძა და სიცილში ამყვა.. მანქანა დაძრა, შენობებით ვხვდებოდი რომ მასთან მივდიოდით.

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. X)

ხელი სახელურზე მეკიდა, თუმცა გაღებას ვერ ვბედავდი. გული მისკდებოდა იმის გააზრებისგან,რომ შიგნით სიცარიელე დამხვდებოდა. ძველებურად არ გამიღიმებდა და მკლავებში არ ჩამიკრავდა. არ ჩავრთავდით ძველ, ნესტიან ფირს, რომელიც ჩვენს საყვარელ მელოდიას ააჟღერებდა

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. IX)

რა სასაცილოა არა?! არასდროს მიფიქრია სიკვდილზე, ახლა ვფიქრობ. ვგრძნობ როგორ მახვევს თავის ფესვებს და დაბლა მიწისკენ მიმათრევს. ის შავია და ნაკვთები არ გააჩნია. არ არის ისეთი როგორიც ადამიანებს წარმოგვოდგენია: მაღალი, გამხდარი, შავი ტანსაცმლით და

მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. VIII)

შენ და კლასიკური სიმფონიები?- გამეცინა, თუმცა შევატყვე ნაკლებად ესიამოვნა. - თუ გეტყვი, რომ შენს თავს მახსენებს? რა?! გაოცებისგან და სირცხვილისგან ოდნავ წამოვწითლდი. ხმა ჩამივარდა. - პირველად როცა ჩემთან დარჩი, წარმოვიდგინე როგორ ცეკვავდი. ოღონდ

მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. VII)

“- წვეულების ჩამშხამებელიც მოვიდა.- ბარმენს ნელა ვანიშნე თავით ანდრეასკენ. ისე რომ მისთვის არც შემიხედავს. - მარიამ! სახლში რატომ არ ხარ?! - დღეს არ გინდა ანდრეა. დღეს ბატონ ტეკილაზე გაგცვალე. -გვერდით გაწეულ ჭიქას გადავწვდი და ყელში გადავუშვი. უკვე

მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. VI)

-და შენ გგონია, იდგები ასე, ჰორიზონტის პირისპირ და სიშორის გარდა არაფერზე იფიქრებ?! არა, შენ წაგებულ ადამიანობაზე იფიქრებ,რომლის შეგრძნებაც მაშინ გელოდა, თუ ყველაფერს არ აურევდი. ღრმად ამოვისუნთქე. თითქოს ყველაფერი ვთქვი, რასაც ჩვენი ურთიერთობის

მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. V)

- მარიამ! ჩემი საყვარელი ხმა გავიგე, თუმცა არ გავნძრეულვარ. თვალებს მთელი ძალით ვაჭერდი, რომ ცრემლები შემეკავებინა. მხარზე ხელი შემახო და ჩემს გადმობრუნებას ეცადა, მაგრამ მოვიშორე. - გთხოვ, წადი. საკუთარი ხმა ვერ ვიცანი. იმის მაგივრად რომ

მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. IV)

- ხედავ? ერთი დღეც ვერ გაძელი უჩემოდ. სიცილით მითხრა. ეს ბიჭი ნამდვილად ჩემ აზრებს კითხულობს! არც განვძრეულვარ ისე ამოვიხვნეშე. - იცი დამნაშავე ხარ და ხუმრობა არ გამოგივა. - მეგონა,მაპატიე. - ის რომ სიკვდილს გადამარჩინე, არ ნიშნავს პატიებას.