ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეცამეტე თავი)

როგორც ყოველთვის, პირობა ამჯერადაც შეასრულა მამაომ, ზუსტად ორ საათში ორთაჭალის ციხესთან გააჩერა არაბულისეული ძველი მოდელის წითელი ნივა, რომელიც ტრადიციისამებრ ისევ აკამ აღუდგინა. უცნაური შესახედი იყო დუგებით გალამაზებული, გათანამედროვებული

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეთორმეტე თავი)

ისევ ბადრაგის თანხლებით გაიარა საკუთარი საკნისკენ მიმავალ გზას თორნიკემ. შიგნით შესულს არ დახვდა წარბა, ზედმეტი კითხვებით არავის შეუწუხებია, მისივე ნარზე წამოგირებული ისევ ფიქრობდა ქართველიშვილი. თითქოს არაფერი, მაგრამ გოგონას თხოვნა ზედმეტად

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეთერთმეტე თავი)

ისევ სწრაფად მიდიოდა ჯუმბერი, ისევ აკვირდებოდა თანამგზავრს. დეჟავუს მძაფრი განცდა არ ტოვებდა მამაკაცს. ისტორია მეორდებოდა, თუმცა ახლა აფორიაქებული ელენეს ნაცვლად, ტუჩებ მოკუმული ქართველიშვილი ეჯდა გვერდით. ავტომობილი „რეზბალნიცის“ სადგომზე გააჩერეს

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეათე თავი)

რომ გეკითხათ მალავდნენ, თითქოს არავის უნდა გაეგო ციხეში მომხდარი ინციდენტის შესახებ, თუმცა კულუარებში ყველა ამაზე საუბრობდა. ზუზუნით, ტალღისებურად კამერიდან-კამერაში გადადიოდა სხვადასხვა სახის ინფორმაცია, სულ უფრო და უფრო ბუქდებოდა და ფორმდებოდა.

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეცხრე თავი)

ერთი კი შეავლო თვალი ციხის უფროსის კაბინეტს ელენემ, იგივე კედლები, იგივე ფარდები, თუმცა ავეჯი აშკარად შეეცვალა ირაკლის. მარჯვენა კედელთან ორკაციანი სამი სავარძელი და ჟურნალების მაგიდაც დაემატებინა მასპინძელს. იქვე კუთხეში პატარა მაცივარი და ბარიც

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამერვე თავი)

ხშირად ეუბნებოდა ნიკოლოზი, რომ ყველაზე სწორი შეფასება, ადამიანზე შექმნილი პირველი წარმოდგენაა. პირველი შეხვედრისას ნაკლებად გიცნობენ, ნაკლებადაც გერიდებიან და ნაკლებადაც თამაშობენ. ამ დროს შენც გულით უმზერ და როგორც წესი, ინტუიციაც ნაკლებად

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეშვიდე თავი)

დილიდანვე სამსახურში წასასვლელად ემზადებოდა ელენეც. წინა დღესთან შედარებით აღარ ღელავდა, აღარც შფოთავდა. სარკეში კიდევ ერთხელ შეათვალიერა საკუთარი გამოსახულება. ჯინსის შარვალსა და ზემოდან მოსხმული გრძელ, „კაპიუშონიან“ მოსაცმელში სალაშქროდ

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეექვსე თავი)

გვერდი-გვერდ ჩუმად მიუყვებოდნენ საავადმყოფოს კიბეებს, ელენე ფიქრებით აშკარად ისევ თორნიკესთან ტრიალებდა. - ბატონო ჯუმბერ, როგორ ფიქრობთ, საავადმყოფოში რამდენ ხანს დატოვებენ? - როგორც იქნა გაბედა და ჰკითხა მამაკაცს. - არა, ხვალ თუ არა, ზეგ

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეხუთე თავი)

უცნაურია, ზოგჯერ ადამიანი ისეთი უცხო გგონია, ისეთი შორეული, დარწმუნებულიც ხარ, რომ ვერასოდეს ნახავ. არადა, სულ რამდენიმე წუთიანი ურთიერთობაც კი საკმარისია, რომ ისევ შენად იგულო, ისევ შენად შეიცნო. ის უჩვეული სიცარიელე, რომელიც საკუთარი ხასიათის

ბედნიერების ათვლის წერტილი (სრულად)

ზღურბლზე მდგარი ცოტნე გაოცებისგან და მოულოდნელობისგან ადგილზე გაქვავადა ნაცნობ სახეს რომ წააწყდა. გაოგნებულმა აათვარიელა მის წინ მდგარი თვალებგაფართოებული გოგონა, რომელიც აშარად მასზე ნაკლებად შოკირებული არაფრით იყო, სიტუაციიდან გამომდინარე. მის წინ