ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი20)

-კაი - გავუღიმე მეც. გავედით სამზარეულოშილუდი პარკიდან ამოვაწყე ერთი გავხსენი და ჭიქაში ჩასხმა დავაპირე, მაგრამ ხელებმა დამიწყო კანკალი და ვერ მოვახერხე, ანდრეამ შემომხედა, თავი უხერხულად ვიგრძენი და ბოთლი ხმაურიანად დავდგი.-მოდი ისე გავიტანოთ არ

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი19)

ლუკა ოთახიდან გავიდა. გავიგონე ნაბიჯების და კარის ხმა და მივხვდი რომ სადღაც წავიდა. რაღაც მომენტში მესიამოვნა მარტო დარჩენა, როცა ცუდად ვიყავი, ან გაბრაზებული, ან მოწყენილი, მოკლედ როცა ფიქრი და საკუთარ თავთან მარტო დარჩენა მჭირდებოდა, ბაღში

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი18)

და ეს ნანატრი დღეე, დღეს სკოლაში მივდივართ. დილით შედარებით ადრე ავდექი და შხაპი მივიღე და შავი შარვალი და თეთრი "საროჩკა" ჩავიცვი და ნიას ოთახში შევედი, ისე საყვარლად ეძინა მისი გაღვიძება არ მინდოდა თან ვიცოდი რომ მთელი ღამის განმავლობაში სულ

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი17)

-რაო? როგორაა? -ვკითხე ანერვიულებულმა. -საუბარმა წარმატებუთ ჩაიარა - ამოისუნთქა - ძალიან ნერვიულობს და ამავდროულად, გაცეცხლებულია... არ ვიცი ლუკა ხომ იცი როგორია, ასე ადვილად არ დათმობს...

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი16)

ნია, ჩემო საყვარელო, გთხოვ დამშვიდდი, დამშვიდდი და ისე მომიყევი ყველაფერი... - სახეზე ცრემლებს მწმენდდა და მეფერებოდა. ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი, მიყურებდა და ვერ ვხვდებოდი რას ფიქრობდა, ამიტომ მის საუბარს ველოდებოდი. განა იმისთვის ვბრაზდები

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი15)

ლუკას დანახვაზე წამოდგომა ვცადე, მაგრამ სანდრომ ამის საშუალება არ მომცა, -დიახ... -ამაყად უპასუხა სანდრომ, მე კი დამორცხვებული აღარ ვიცი რა მექნა... -ხელს ხომ არ გიშლით? - ირონიული ღიმილით იყურებოდა... -სულაც არა, შეგიძლია გაიარო... -იქნებ აქ

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი14)

დროის გასვლა დიდად არ მახარებდა, რადგან წინ საშინელი ტანჯვა მელოდა... სკოლა... ფიქრიც კი არ მინდოდა, არ მინდოდა წარმომედგინა მტანჯველი გაკვეთილები და გამოცდები, ვაიმე გამოცდები... არ ვიცი როგორ გავმკლავებოდი ამდენ სირთულეს ერთად, თანაც მარტო, მაგრამ

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი13)

ღამემდე ვერ მოვისვენე... როგორც ჩანს ჩამეძინა... თვალებს რომ ვახელ სანდროს მცხუნვარე მზერას ვგრძნობ, შევხედე და ისევ მიყურებდა, თითქოს თვალებით რაღაცას მეკითხება, თვალებში თბილი სხივი დასთამაშებს, ვცდილობდი ამომეკითხა.... -რა გინდა? -

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი 12)

-მიყვარხარ... -ეს სიტყვა დიდი ხანია არ მითქვავს, საერთოდ აღარაფრის მთქმელი გახდა, უფერული და უემოციო, ჩემში არანაირ გრძნობას არ წარმოშობდა, მაგრამ როდესაც ლუკას ჩემდა უნებურად ვუთხარი გულში ისეთმა თბილმა სხივმა ჩამიქროლა, და ისე მესიამოვნა იმედი

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი11)

წამოვდექი და პალატიდან გავედი კარი დავხურე შემოვტრიალდი, ჩემს უკან აჩრდილივით მდგარი ექიმის დანახვაზე გული გამისკდა -ხომ არ შეგაშინეთ? -ისე მოულოდნელად ... დაივიწყეთ არაფერია... -კარგით -სწორედ თქვენს სანახავად მოვდიოდი...