ბოლო ლექსი : დასასრული.

რითმების ძგერას - ვით ცოცხალ ბგერას, როგორც ლურჯ ცაზე მოლივლივე მტაცებელ ძერას, ვერ დავთმობ, ვერა..

ნაკრების გული (დასასრული)

,,იქნებ, 21-ში მოგიყვე მისი საიდუმლო''. ვიცი, რომ ეს 21 იგულისხმა. დღეს, 21 წლის გავხდი. ის მოვა, აუცილებლად მოვა...

ღმერთის მოწაფე (დასასრული)

ჩემპიონატის დასრულების შემდეგ, ჩემპიონის ქამარი გადმომეცა ჰონორარი კი ვერ მივიღე რადგან პირობა დავარღვიე. გასახდელში ვიჯექი და ექიმი ტრამვებს მიშუშებდა სახეზე.. სულ სისხლიანი ვიყავი,... უეცრად მომიახლოვდა მენეჯერი გაგა.

ყველაფერი ჩემს შესახებ (თავი მეათე - დასასრული)

- კარგი მაგრამ მანამდე ერთ რამეზე მიპასუხე, როგორ მიპოვე ან ის ხალხი იარაღით, ვინ იყვნენ, შენც შეიარაღებული იყავი, არადა მითხარი რომ ფოტოგრაფი ხარ, - გგონია მხოლოდ შენ გაქვს საიდუმლოებები მის სკოტ? -ითანმა ეშმაკურად ჩაიცინა, ოლივიას მხრებზე ხელი

საქანელა (დასასრული)

სახლში ასვლის შემდეგ, მარიამმა ცოტა დრო ნანასთან გაატარა, შემდეგ ცხელი შხაპი მიიღო და თავის ოთახში შევიდა,

მეორე (დასასრული)

„გარეთ ქარი ზღაპარს ყვება და დევები მთებში წვანან ჩემს თოჯინას ეძინება ნა-ნა შვილო, ნა-ნი-ნა-ნა ... იავნანა ვარდოვნა-ნა იავნანა ნა-ნი-ნა დაიძინე გენაცვალე შენ, ჩემო პაწაწინა ...“

სამი დღე დასასრული

- მაინც რამდენს გადამიხდი? - საქმიანი იერი მიიღო ბიჭმა. - შენ რამდენი გინდა? - გარიგებას შენ, მთავაზობ. შესაბამისად ფასიც გეცოდინება. - არ დაუთმო სანდრომ.

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (დასასრული)

- მეორე შანსი... - ამოვიჩურჩულე ხმა წართმეულმა, - თითქოს მარტივია, თითქოს მერე რა? მაგრამ რთულია, ძალიან რთული... - ამოვისუნთქე ხმამაღლა, თითქოს ჰაერი არ მკმაროდა. - არ ვიცი, ჯერ კიდევ არ ვიცი... - შუბლზე მოვისვი ხელი. - მჯერა, შენი სიყვარულის

არასწორ მხარეს +18 (დასასრული)

- არ ეწევით, არა? - ღიმილით შეტრიალდა მისკენ ბაჩანა. სიტუაციამ ისე გაამხიარულა, ცოტა დაძაბულობაც მოეხსნა. - როგორ მიხვდი? - თავადაც გაეღიმა გიას. - ნათიას ჩაღიმებით და მერე თქვენი მოწევის მანერით დავრწმუნდი. - ესე იგი, ჩემს გოგოს კარგად იცნობ, -

პროფესია ალფონსი (დასასრული)

სანამ შენობაში შევიდოდი, დასამშვიდებლად სუნთქვითი ვარჯიშები გავაკეთე: ღრმად ჩავისუნთქე და ამოვისუნთქე, ჩავისუნთქე და ამოვისუნთქე და სულ ცოტათი მაინც დაწყნარებულ-დამშვიდებულმა შევდგი კიბის საფეხურზე ფეხი. ის იყო ზემოთ ასვლა დავაპირე, რომ მამაჩემის