დაუვიწყარი ემოცია..!

თოვლით დაფარული ქუჩები... ციდან წამოსულ თეთრ ფიფქებთან ერთად )) ამ ქქუჩებში მყოფი გოგო ბიჭები )) ერთი კლასი როგორ გამოდის საგუნდაოდ ))... ერთმანეთში გუნდაობა ყველა ერთმანეთს თოვლს რომ ესვრის და იცინის)) ამ დროს მე

პირველი და დაუვიწყარი (სრულად)

ვერავინ დაივიწყებს პირველ სიყვარულს , ვერავინ შეელევა წლები მას ან მთელი ცხოვრება . ის იყო ჩემი ცხოვრების სტიმული , ოჯახშიც ყველაფერი იცოდნენ .ყველგან ერთად დავდიოდით , ყველგან სადღაც ვიყავით და სიყვარულით ვავსებდით ერთმანეთს .

დაუვიწყარი (35. დასასრული)

გავიდა რამდენიმე დღე, თორნიკეს მხოლოდ ექიმებთან ერთად ვხედავ. ვგრძნობ, რომ წამლები ძალას კი არ მმატებენ, პირიქით, მფიტავენ. ელექტროსკამზე იმის შემდეგ სამჯერ ვიჯექი, სიტყვა ელექტროობაზეც გულისრევები მიტევს. მეზიზღება აქაურობა, მეზიზღება და ნელ-ნელა

დაუვიწყარი (34)

ხანში შესული, თეთრხალათიანი ქალი შემოვიდა ოთახში.. თვალები გავახილე, დადასტურება მინდოდა, მაგრამ ვერც ტუჩების ამოძრავება მოვახერხე.. წესით, უნდა შემშინებოდა, მაგრამ შიშის ძალაც არ მქონდა.. ახლაღა დავუკვირდი, რომ ვერაფერს ვგრძნობდი.. ვერც საშინელ

დაუვიწყარი (33)

მთელს ხმაზე დავიყვირე, იმდენად ძლიერად, რომ ყელი ამეწვა.. ტირილს უფრო და უფრო ვუმატებდი, მთელს ხმაზე მოვთქვამდი და მუცელს ხელს არ ვაშორებდი.. მთელი სხეული დაბუჟებული მქონდა, კანი მეწიწკნებოდა, თითები მეყინებოდა ვხვდებოდი, რომ ცოტაც და გავითიშებოდი.

დაუვიწყარი (32)

ანას მესიჯმა შემძრა, მივხვდი რაშიც იყო საქმე. ლუკას ვურეკავდი, მაგრამ არ პასუხობდა. არ ვიცოდი სად მომეძებნა, ბარშიც ვიყავი, კლუბშიც..არა, გატყუებთ. ვიცოდი სადაც იყო, მაგრამ იქ მისვლის მეშინოდა

დაუვიწყარი (31)

ის ორი შეყვარებული იდიოტი იმდენად იყო გართული ერთმანეთით, ვერც ხვდებოდნენ რას ვუმზადებდი. ხვალისთვის ყველაფერი მზად იყო. ვახტანგი შვიდი საათისკენ უნდა გასულიყო სახლიდან თავის ოჯახთან ერთად, ამ დროს მის მანქანაშ ჩემი სნაიპერი გააკონტროლებდა. სახლამდა

დაუვიწყარი (29-30)

გაშტერებული ვიდექი და იმ სიტყვებს ვიაზრებდი, რომლებიც თორნიკემ რამდენიმე წამის წინ დაიყვირა. „მე შენ მიყვარხარ!“ ეს ფრაზა ქარივით დაძრწოდა გონებაში და ყველა ქმედების უნარს მიკარგავდა. -ანასტასია მაკოცე. გაიწია, მერეღა მივხვდი, რომ კოცნაზე კოცნით არ

დაუვიწყარი (28)

-დედა ვიყვირე და გავეხვიე, როცა კარებში დედ-მამა დავინახე.. ყოველთვის მიხაროდა მათი ერთად დანახვა, დაშორებამ ჩემზე ძალიან იმოქმედა.. -როგორ გაზრდილხარ, ჩემო ლამაზო.. გახარებულმა ამათვალიერა, რამდენჯერმე დამატრიალა კიდეც..

დაუვიწყარი (26-27)

დაძინება ვერაფრით მოვახერხე, თორნიკე საშინლად ახველებდა.. -თორნიკე.. წამოვიწიე, ხმას არ იღებდა.. -თოკო.. ლოყაზე ვაკოცე, სწრაფად მოვშორდი, ხურდა.. ტუჩები შუბლზე მივადე, ღმერთო, სიცხისგან იწვოდა.. -თორნიკე! ოდნავ შევანჯღრიე. -მმ.