"აი აქ დაგერხა!!!" (თავი3) დ ა ს ა ს რ უ ლ ი

თვალები ძალიან მაგრად მქონდა დახუჭული, გავიგონე ქალის ძახილის ხმა , მივხვდი, რომ სააბაზანოში არავინ არ შემოსულა და კარის სახელური ისევ ზემოთ აიწია , მაგრამ იმ ქალის ხმა ძალიან მეცნობოდა , მივხვდი , რომ გუშინაც ის ქალი იყო , რომელიც მიკას

ჩემი მორაგბე (თავი 3 )

ლოყაზე კოცნა დავაპირე, მაგრამ იმდენად მაღალი იყო ვერ მივწვდი . უხერხულ სიტყუაციაში ჩავარდი . სირცხვილისგან ლოყები ამიხურდა.თვალები ძირს მქონდა გაშტერებული . მერე რაღაც საოცარი შეგრძნება დამეუფლა . რაღაც საოცარი გრძნობა ვიგრძენი , ლოყაზე ძალიან ნაზად

სულ გაგიჟდა ეს ახალი თაობა!!! (თავი მესამე)

-იდიოტო, როგორ გაბედე-სახეში ძლიერად დავარტყი ხელი და სწრაფად გამოვიქეცი სკოლიდან-რატო გამათავისუფლეთ აბა ერთი კვირით?-ჩავხტი მანქანაში და გიორგის და ნიკას ვკითხე-რავიცი სადმე წავსულიყავით-მხრები აიჩეჩა გიომ-აუ მთაში რააა-ვიყვირე უცებ

მზის ჩასვლა (თავი მეთორმეტე)

ბექა ეზოში იჯდა და სივრცეს გაჰყურებდა. მისი ფიქრები ახლა არეული იყო, აღარ იცოდა რა ექნა.ირინას ამბავს დიდად არც განიცდიდა, გულის სიღრმეში უხაროდა კიდეც ცოტათი, რადგან მოიშორა, თუმცა ახლა მას ხსვა რამე აწუხებდა. ის ისევ ლიზაზე ფიქრობდა.

"დედაშენს უთხარი ცხვირი მოგხოცოს!" (თავი2)

-მია წამო! -დამიძახა ანიმ სანამ კლასიდან გავიდოდა-სად? -მისკენ მიმავალმა ვკითხე ანის-ახლა სპორტის გაკვეთილი გვაქ და გარეთ სტადიონზე გავდივართ -მითხრა ღიმილით-აა გასაგებია -ვუთხარი ღიმილით, მივდიოდი და ვგრძნობდი ყველას მკვლელ მზერებს

ჭირვეული სტუმარი (5 თავი)

როგორც იქნა ნინიკოს მოფერებისა და მოკითხვის შემდეგ ქალბატონებმა ჩემთვისაც მოიცალეს, ძნელი მისახვედრი არ იყო, ვინ იქნებოდა ნინიკოს დედა, ქალბატონ თამარსაც ძმისა და შვილის მსგავსად ლურჯი-მომწვანო ჰქონდა. ეს ნიშა აშკარად გამოარჩევდათ დანარჩენი

სვანეთის ტყის ბნელი ანგელოზი (თავი 13 დასასრული)

მკოცნის და თითქოს სხვაგან მივდივარ. სადღაც შორს მაგრამ არ ვიცი სად. რას მიკეთებს? მეც არ ვეწინააღმდეგები, ხელს კისერში მიცურებს, არ ვიცი რა უნდა ვქნა მაგრამ თითებით მის ყელს ვეხები. ცოტახანში ვეღარ ვძლებ და ვშორდები. – მაპატიე! – უკან იხევს. თავი

sms 3 თავი

- შენს უკან... მითხარი რომ არ მეჩვენება? მეშინია თეკლა, გთხოვ წავიდეთ აქედან... - ტირილის პირას მისული ხელზე მექაჩება, ფეხზე ვდგები და უკან ფრთხილად ვტრიალდები. ადგილზე ვშეშდები, ზუსტად ჩემგან 50 მეტრში საფლავის ქვიდან მიმზერს შავ თვალებიანი,

ჩემი მორაგბე (თავი 2 )

საოცრად ცეკვავდა რასაც ჩემზე ვერ ვიტყვი . მკერდამდეც ძლივს ვწვდებოდი მაღლებშიც . არადა საერთოდ არ ვარ დაბალი .სიმღერა როცა დასრულდა მეგონა წავიდოდა ,მაგრამ მეორე ცეკვაც მეცეკვა . მინდოდა მოვხვეოდი , მის თბილ ლოყაზე თითები ჩამომესვა , სახე დამეკოცნა

მომავალი (თავი 2)

თვალები რომ გაახილა თავიდან ოთახი ეუცხოვა,მერე ყველაფერი გაიხსენა და ცარიელი მზერა შეავლო თეთრ კედლებს .. სადამდე მივიდა .. რას არ მისცემდა ოღონდ ახლა ისევ .. ის ძველი ლილე იყოს! ცხოვრებასთან ომი წააგო .. ყველამ და ყველაფერმა გადაუარა,თავი