ბედნიერების ექვსი თვე: გამოღვიძება (სრულად)

-რაც გინდა კატო-მზერა მომანათა და შუბლზე თბილი კოცნა დამიტოვა.თავიდან არ ვიცოდი რა უნდა მეთხოვა , მაგრამ ახლა მოვიფიქრე.-მაკოცე!-ჩემი სიტყვა ჰაერში უძრავად დაეკიდა.შეიძლება იმიტომ, რომ არ ვიცოდი კიდევ ვნახავდი თუ არა, საკუთარ სიზმრებში

მეცამეტე თვე (მეორე ნაწილი, დასასრული)

_ბელ, ბელ, -გოგონა ხელში აიტაცა მატათამ და იმდენი ხანი ატრიალა სანამ თვითონაც არ დაეხვა თავბრუ. _დამსვი, სულელო! -კისკისს ვერ წყვეტდა ანაბელი. _ჩემი ორსული ცოლი! ეს სულელები ახლაღა მიხვდნენ ანაბელის კაპრიზების მიზეზს და მეც გულზე მომეშვა!

მეცამეტე თვე (პირველი ნაწილი)

_კარგი, -თვითონაც არ იცის, რატომ დასთანხმდა, მაგრამ ახლა ჭირვეულობის თავიც კი არ ჰქონდა. რამე საჩუქარს აურჩევდა და მივიდოდა. მალევე დაბრუნებოდა უკან, ეგ არაფერი. _აუ, მომკლავს ლაშა, მაგრამ რომ არ გითხრა არ შემიძლია, -საცოდავი ხმით ამოილაპარაკა და

მეცამეტე თვე (15, დასასრული)

_ანაბელ, გამაგებინე, ვაშლი გინდა თუ ბანანი?-რეტდასხმულმა ჰკითხა გოგონას და შუბლიდან ოფლი მოიწმინდა. _არც ერთი მათე, ახლა ცერეცო მინდა, ან ქინძი!-თითქოს გონება გაეხსნა ისეთი ხმით ჩაილაპრაკა და გაიღიმა.

მეცამეტე თვე (14)

_ხვალ დუდას ძმის ქორწილია და ცოლის ბეჭდის შერჩევა ვერ მოახერხა, ამიტომ მე გადმომაბარა... მე სკლეროზიანს კი დღეს გამახსენდა, _თან ბეჭდებს ათვალიერებდა, თან გაშტერებულ ანაბელს უხსნიდა სიტუაციას. ბრაზი ყელში აუბუყბუყდა და მთლიანად წამოწითლდა სახეზე.

მეცამეტე თვე (13)

_რა..ა?-ობოლი ცრემლი ჩამოუგორდა ლოყაზე კალანდაძეს. მიხვდა, ცოტა ზედმეტი რომ მოუვიდა და ახლა ანაბელის შემორიგება მოუწევდა მისთვის სასიამოვნო ხერხებით, სწორედ ამიტომ უყვარდა გაბუტული!

მეცამეტე თვე (12)

_ნეტავ რას ვითხოვდი, შორს რომ მიდიოდი?-ჩამწყდარი ხმით ალაპარაკდა ანაბელი და კიდევ ერთი ცრემლი მოიწმინდა,_ყველა წუთი მახსოვს, როცა ჩემთან იყავი.. ყველა ღიმილი მახსენდება... და ვხვდებ ი რა უაზრო იყო ჩემი ცხოვრება შენს გარეშე..

მეცამეტე თვე (11)

“ეს მე კი არა, ღმერთს უყვარხარ ჩემში გადმოსულს...“-ლუღლუღით გაიმეროა სადღაც წაკითხული რამდენიმე სიტყვა და ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი მუშტით მოიწმინდა, _ასე მგონია ასეთი სიყვარული არავის შეუძლია...

მეცამეტე თვე (10)

იგრძნო როგორ იკლო გულის ცემამ და შენელდა პულსი, როცა აშკარელი დაინახა ლანასთან ერთად. "ოღონდ ეს არა" გაიფიქრა და თვალები მტკივნეულად დახუჭა, ცრემლები რომ არ წამოსვლოდა.

მეცამეტე თვე (9)

_დღეს ვნახავ, -ჩაილაპარაკა ჩუმად,_მასზე რატომ უნდა ვიფიქრო? მე ლანა მყავს. -საკუთარი სიტყვების სიცრუეში თვითონაც კარგად იყო დარწმუნებული, უბრალოდ ასე თავს იმხნევებდა. თითქოს, მისი ნახვა არ უნდოდა.. არა და შინაგანად ბორგავდა.