მე, ლექტორი 2

არც ისეთი მშვიდი ღამე მქონდა, მთელი ღამე არ მეძინა წამდაუეუმ მეღვიძებოდა და ჩემი მეორე დღის გეგმები მახსენდებოდა, ისევ შიში მიპყრობდა,ჭ. აზრზზე არ ვიყავი რა უნდა გამეკეთებინა ბავშვებისთვის, თუმცა რაღა ბავშვები ზოგი ჩემზე დიდიც კი იქნებოდა თავს ძალა

მე, ლექტორი

არასდროს ვყოფილვარ მომთხოვნი ბავშვი, იმის და მიუხედავად, რომ ჩემს ოჯახს არ უჭირდა. ყოველთვის იმას ვჯერდებოდი რასაც დედა ჩათვლიდა საჭიროდ, თუმცა არც დედაზე "მიკერებული" ვიყავი, და არც ის განაგებდა ჩემს ცხოვრებას. უბრალოდ თავიდანვე გათავისებული

მე და ის... ჩვენ (5)

-ბატონოო? ვინ გაგაცნო ერთი ლიზა აბა გაიხსენე -კაიჰო- გაიცინა და კარები გაიკეტა ლიზას კი მტელ სახეზე ღიმილი ეკრა მის დანახვაზე მეც სიცილი ამიტყდა. ლუკა წავიდა მე და ლიზა კიდე სამზარეულოში ვიყავით და რაღაც გემრიელობებს ვაკეთებდით, ლიზასი რა გითხრათ

სულელი მე 7

უკვე მერამდენე კრუგზე ვარ აღარ ვიცი, რაც მოვედი სახლში ერთი გოგოებს დავურეკე და იმის მერე ჩემ ოთახს ნერვიულად კრუგებს ვურტყავმ , მარცხენა ხელის ცერათი ტუჩებზე მაქ მიბჯენილი , იდაყვი მარჯვენა ხელით მიჭირავს და დავდივარ ესე ჩაფიქრებული ,

უბრალოდ "მე"

დაიწყო კიდევ ერთი ჩვეულებრივი სასწავლო წელი... გავიცანით ახალი კლასელები... დავმეგობრდით... დაახლოებით ერთი თვის შემდეგ ჩემმა ერთ-ერთმა ახალმა კლასელმა მომწერა და მომიკითხა, მეც მოკითხვაზე ჩვეულებრივად ვუპასუხე, მაგრამ ვატყობდი, რომ ეს არ იყო

მე,ანუ მოახლე [5]

ძალიან მალე, კმაყოფილი გამომეტყველებით მიმავალი ნაკაშიძის გვერდით წამოჭიმული მივემართებოდი ჩემი „ბატონის“ მანქანისკენ, უამრავი ვისკის ბოთლით ხელდამშვენებული. ღმერთმა იცის, სად მიაქანებდა სასიამოვნო სუნით გაჟღენთილ მანქანას 220 სიჩქარით. ფაქტი ერთი

მე და ის... ჩვენ (4)

აი ასეთი ძმა და მეგობარი არ უნდა ინატროს ადამიანმა, ნახეთ მე რა დღეში ვარ და ესენი კიდე იცინიან, ალბათ გაიგო რომ დამიძახა ლიზამ ჩემი ნამდვილი სახელი და მაქედნ იცის, არა არა ოო ღმერთო ნეტავი გამაგებინაა. ოო ჯანდაბა, საიდან იცის ჩემი სახხელი ვაი აი

მე,ანუ მოახლე [4]

–გიხდება კაბა! –მადლობ. – ვთქვი მოულოდნელი კომპლიმენტისგან ოდნავ დაბნეულმა.–მოგწონს აქაურობა? – გამიღიმა ნაკაშიძემ და თვალებით ჩვენს უკან, ლამპიონებით განათებულ, ულამაზეს ყვავილებზე მიმანიშნა. –ძალიან. – იმდენად გულახდილი პასუხი იყო, საკუთარ თავზე

მე,ანუ მოახლე [1,2,3]

–შენი კაბა? – ცრემლებს იწმენდდა ლიკა – ოჯახი არ შეარცხვინო, რა ... – კიდევ ერთხელ გადაიხარხარა და პირდაპირ კალთაში ჩაიხტა ალექსანდრეს. „ოჯახი არ შეარცხვინო“ – წამდაუწუმ იმეორებდა ჩემი გონება ამ ფრაზას და აი ... ვიგრძენი, რას ნიშნავს სხეულის

მე ის ბავშვობა მინდა...

მე ის ბავშვობა მინდა, ეზოში თამაში ბურთის, მე ის სიხარული მინდა, ეზოში ნასროლი გუნდის. მე ის დარდი მინდა, წუთში რომ ქრება გულში, მე ის ჩახუტება მინდა, სულ რომ შეგრჩება სულში. მე ის წყენა მინდა, გაბრაზებული მშობლის.