მე,შენ და წვიმა..(6)

მაისის ბოლო იყო.. კლასში ვიჯექით.. მარი ფანჯრისკენ იჯდა,მე მის გვერდით.. თავი მაგიდაზე მედო და ფურცელზე გაურკვეველ ასოებს ვწერდი.. თან ისტორიის მასწავლებელს ვუსმენდი,რომელიც ერთი და იმავეს იმეორებდა,ბავშვები კი ყირაზე გადადიოდნენ.. სხვა დროს მეც მათ

მე + შენ = ჩვენ ( თავი 18 )

"არ ვიცი რას წერენ პირველ სიტყვას ან რა წინადადებით იწყებენ დღიურის წერას ... არ ვიცი ,რადგან არასდროს მქონია სურვილი ჩემი ფიქრები და გრძნობები ფურცელზე გადამეტანა ...ერთ-ერთ tvshow- ში ნანახი მაქვს როგორ ამბობენ 'dear diary ', ქართულად კი ცოტა

მე,შენ და წვიმა..(5)

ფარდა გადავწიე და ხეების შრიალს ვუყურებდი,გოგო დავინახე,ჩქარა მოდიოდა და ყოველ წამს უმატებდა სისწრაფეს,ეტყობა ნამტირალევი იყო,სკვერში შემოვიდა და სკამზე ჩამოჯდა,2 წუთში ბიჭიც გამოჩნდა,გოგოსთან მივიდა,რაღაცას ეხვეწებოდა,გოგო კი კიოდა. ამ გოგოს კივილი

მე,შენ და წვიმა..(4)

მარის ხმამ გამაღვიძა.. -ნანი ბებო ეს გოგო გადამრევს,რა დრომდე ძინავს. -მარი შვილო გუშინ ნასვამი მოვიდა,აზრზე არ ვარ სად იყო. -ადგეს და მოგვიყვება...აეთრიე ნინა აეთრიეე!!!! საბანი გადავიძრე და სამზარეულოში გავედი. -ყავა რააა. -ნანი ბებო მეც გამიკეთე

მე,შენ და წვიმა..(3)

-იმ დღეს რაღაც მოხდა,რომ არ მომხდარიყო შენ არ ჩაჯდებოდი ჩემ მანქანაში,რაღაც რომ არ გეგრძნო ახლა აქ არ იქნებოდი..მაგრამ მოხდა,იმიტომ რომ აქ ხარ,ჩემ წინ ზიხარ და ტირიხარ,ვინ იცის რატომ?ის რასაც მე და შენ ვხვდებით რა საჭიროა იცოდეს სხვებმა. გული

როგორ მოვიდე მე შენამდე

როგორ მოვიდე მე შენამდე... ამ გაზაფხულზე... როცა ამ მარტმა... შენთან მოსვლა უკვე დამასწრო... როგორ მოვიდე... როცა უკვე გზაც გაიბზარა... და სიყვარულმაც... შენგან თითქოს... უკვე გამაქრო... ღმერთსღა შევკადრე... ეს გრძნობები გადაემალა... გულს ვერ

მე,შენ და წვიმა..(2)

გულის ფეთქვა,პულსის ვარდნა, სახეზე ცხრა ფერის გადასვლა.. არასდროს არ ვყოფილვარ თამამი,მაგრამ ეს ბიჭი ყველაფერს მაკეთებინებდა. ძმაკაცებთან ერთად იდგა,მივედი და გადავკოცნე. მისმა ძმაკაცმა დაუსტვინა,ვერ ვიტანდი მსგავს სიქაჯეებს,მაგრამ არ მინდოდა იმ

მე შენ-ძალიან! (სრულად)

ახლაც ძალიან დაღლილი გეგას მხრებს ჩაფრენოდა და სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობდა. გეგაც უკვე მერამდენედ ჩერდებოდა და ნორმალურად ამოსუნთქვის საშუალებას აძლევდა.ერთადერთხელ დატოვა მარტო ოდნავ ღრმად შესასვლელად და ისიც ინანა უკან მობრუნებულმა

მე-10 კლასელი (6)

მხარეზ ხელი დავადე და ჩემკენ შემოვაბრუნე გამიღიმა და ჩამეხუტა არ მოველოდი ამას, და ქვასავით გაუნძრევლად ვიდექი: -გილოცავ, ძალიან ვღელავდი! -აა, მადლობა იმედია წესები არ გვავიწყდება ეს ჩემი მერხია!--გოგო...დაიწყო ნინიმ მოყევი აბა რაღაცეები ვაკომ რაო?

სულელი მე 5

-მმმ -მხოლოდ ეს ამოიბუტბუტა და ჩემ გვერდით მოაჯირს მიეყრდნო , გვერდულად გავხედე და დავინახე რო გამწარებული მობილურში იყო ჩამძვრალი და მესიჯს წერდა მგონი , ბედი რო არ მაქ და თავში ტვინი კიდე , კარტას თუ არ ცვლი გამორთე რა ხმა , მორჩა მესიჯობას და