თვით ირონიავ, მე შენ მიყვარხარ (17,18,19)

არა შენ ის მარიამი არ ხარ, არ ხარ ის მარიამი რომელიც მე ბათუმის სანაპიროზე გავიცანი.. ადამიანი, რომელიც ბოლომდე იბრძოდა მეგობრის საპოვნელად და სრულიად უცხო ადამიანსაც კი შესთავაზა დახმარება... და ეხლა თვითონ ეს ადამიანი გაურბის პრობლემებს, კაი რა...

მე, შენ და ჩვენი პატარა! [1]

მანქანის სალონში გოგონას ჩუმი ქვითინი ისმოდა, რასაც მისი დედა ყურადღებასაც არ აქცევდა, არც მის დამშვიდებას ცდილობდა, პირიქით ტუქსავდა და იმას უმეორებდა რომ შეეწყვიტა ეს თვალთმაქცობა.

...გამაღვიძე მე სხვა პლანეტაზე

და მე ვარ ვინმე გამოგონილი კაცი, ვით მგლოვიარე პერსონაჟი და მიგონებს ღმერთი, რამეთუ აღთქმა აღსრულდეს, მე კი ისევ განვაგრძობ ტანჯვას, რომელიც გაურკვეველი მიზეზით მიპყრობს და ამ ესეოდენ მშვენიერებას, სიმახინჯედ წარმომიდგენს. უზენაესმა სახელიც კი არ

თვით ირონიავ, მე შენ მიყვარხარ (18)

რა თქმა უნდა თბილისიდან წასვლას არ ვაპირებდი, მაგრამ ის რის ჩადენასაც ვაპირებდი, ალბათ ზუკა არასდროს არ მაპატიებდა... ნელა მოვიწმინდე ცრემლები ტელეფონი ავიღე და აივანზე გავედი..მიუხედავად იმისა, რომ ღამის

მე გავიღიმე შენ შეგიყვარდი!(6)

ყველაფერი უცებ შეიცვალა.გაბრიელი განსაკუთრებული სიფაქიზით და სინაზით აკვირდებოდა ლიზას თითოეულ ნაკვთს.ყოველივე თმის ღერს დაკვირვებით ათვალიერებდა.მის ნისლისფერ თვალებში ჩაიძირა.მისი ვარდისფერი ტუჩები

თვით ირონიავ, მე შენ მიყვარხარ (1-17)

გამარჯობათ! გარკვეული მიზეზების გამო ვეღარ შევდივარ ჩემ ძველ გვერდზე (mariam_mariam), ამიტომ გადავწყვიტე ახალი შემექმნა და ბოლო ისტორია გამეგრძელებინა, თუ ვერ მოვხერხე და ძველი გვერდი ვერ განვაახლე, ამ გვერდზე ვიქნები... -რაზე ფიქრობდი?! ფიქრებიდან

თვით ირონიავ, მე შენ მიყვარხარ (16)

თაზო შემხვდა... ამის თქმა იყო და მთიანად გავშრი... -მერე? ძლივს მოვაბი თავი სათქმელს და ანერვიულებულმა გავხედე.. -ეს მხოლოდ დასაწყისიაო და გაიარა... -კარგი არაუშავს არავის არაფერი არ უთხრა ამის შესახებ მითუმეტეს ბიჭებს.. ანერვიულებულმა ვუთხარი და

თვით ირონიავ, მე შენ მიყვარხარ (15)

სადარბაზოში შესვლა და ნაცნობ სხეულზე აწეპება ერთი იყო.... -ვა მარი როგორ ხარ? ძველი ნაცნობივით ჩამეხუტა და ცოტა არ იყოს არ მესიამოვნა.. -ამმ მარიამი და არა მარი, კარგად შენ როგორ ხარ? უცებ შევუსწორე და ანერვიულებულმა გავხედე გაბრაზებულ ზუკას...

დღეს უშენობის სახლში მიწევს მე არსებობა

დღეს უშენობის სახლში მიწევს მე არსებობა, თითქოს ლოდინიც გათანგულა ცრუ მოლოდინით,

მე დღეს შემიყვარდა წვიმა, ღვთაებასთან ერთად... [სრულად]

გაწვიმდა, მე კი ისევ მოწყენილი ვარ, როგორც ყოველთვის.ვერ ვიტან წვიმას.ვინაა ჩემთან? არავინ... საერთოდ არავინ. ვიყურები გარეთ და ვხედავ ხალხი როგორ გაურბის წვიმას, მაგრამ მოჩანს წყვილი რომელსაც სულაც არ ეჩქარება, მათ შემხედვარე თვალებს ვატრიალებ.