არაფრის მომცემი ჩანახატი, სადაც მე ვკვდები
სხვა არაფერი შემიძლია, მხოლოდ თვალების დახუჭვა და რაღაც ძალით, ზღაპრულ ქვეყანაში გადასვლა, სადაც, არაფერია, ენით უთქმელი სიბნელისა, და ჩრდილოეთის ციალის გარდა. ჩრდილოეთის ციალი, მშვენიერია, მაგრამ უფრო მშვენიერი იქნებოდა, ამას, თვალგახელილი რომშენი სუნთქვა ახლაც მესმის [მე-3 თავი]
მე : დილამშვიდობისა. როგორ ხარ? ვუპასუხე და გაკვირვებულმა ბაბის ვანახე სმსი ბაბისაც გაუკვირდა მაგრამ მარწმუნებდა რომ ბარათაშვილს მოვწონვარ გულის სიღრმეში რა თქმა უნდა მომწონდა ბაბის ეს აზრი, მაგრამ ვცდილობდი ყველაფრისთვისშენი სუნთქვა ახლაც მესმის [მე-2 თავი]
10 წელი ერთ სკოლაში დავიდოდი და რაც დედამ ახალ სკოლაში გადამიყვანა, ახალ ახალი ტავგადასავლები გადამხდა. -რაო გესიზმრებოდა შენი სიხარული? -ბაბი -ნაწილობრივ! მთელი ღამე არ მეძინა მაგრამ მასზე ფირით ვიყავი გართული და იცი რა შევამჩნიე? -მე -რაა აბა?ჯარისკაცი ვარ, მე, ჩემო, უფლის...
ჯარისკაცი ვარ მე, ჩემო, უფლის, უნდა ვიბრძოლო როცაა ომი, მამას საყვედურს არავინ უთვლის, და მით უმეტეს არ უთვლის ლომი... მე ხომ მეფე ვარ ბოეტიისა, და რომც არ ეყოს ღამეს საცინლად, ლუღამი ვიყო პოეზიისა, ბოლოწერტილად ბედმა დასძინა...გალაკტიონ ტაბიძე - მე და ღამე
ეხლა, როცა ამ სტრიქონს ვწერ, შუაღამე იწვის, დნება, სიო, სარკმლით მონაქროლი, ველთა ზღაპარს მეუბნება. მთვარით ნაფენს არემარე ვერ იცილებს ვერცხლის საბანს, სიო არხევს და ატოკებს ჩემს სარკმლის წინ იასამანს.მე აღარ მჭირდები
და ისევ ისე, კვლავ ისევ მტკივა და ისევ ისე, კვლავ ისე მიყვარს და სადღაც შორს, ის ჩემგან მიდის გაქრა წავიდა, ჰორიზონტს იქით.. წვიმის წვეთები, ისევ მასველებს ცრემლებს მიმალავს, სხეულს ასველებს გულის ყვირილი, გონებას ესმის გონება კიდევ, ჩემ სხეულსმე შენთან მოვალ...
შენს ფანჯარასთან, გარიჟრაჟზე, მზის სხივად მოვალ, ღამის წყვდიადში შემოსეულ შევმუსრავ ეჭვებს, სანამ ბნელეთის ლეგეონით დაისი მოვა, მინდა სითბოს და ნატვრას შუა თვალებში გეწვე.მე ორმაგი ტყვე ვარ ( სრულად )
ეს არის სულ,სულ პირველი ,რაც დავწერე და შემდეგ ამ საიტზე გამოვაქვეყნე.ვდებ რედაქტირების გარეშე ამიტომ გრამატიკული შეცდომები გაატარეთ შეაფასეთ.რადგან პირველია განსაკუთრებით მიყვარს.მე ვტიროდი...
მე ვფიქრობდი მასზე როდესაც მის თავში ერთხელაც არ გაელვებულა ჩემზე აზრები მე ვუხსნიდი ყველაფერს როდესაც მას არ უნდოდა ჩემი მოსმენა მე ვტიროდი როდესაც ვიცოდი რომ არ იყო ამის ღირსი არ მინდოდა არასდროს მისი დაკარგვა როდესაც ის ჩემს დაკარგვაზე არც კიმე, როგორც
მეტროები ბავშვობიდან მომწონს, განსაკუთრებით კი ეს ადგილი, ეს მტვრიანი კიბეები, სარაჯიშვილის მიწისქვეშეთი, სადაც ჩემთვის, რაღაც იდუმალი, შეუცნობელი და შემაძრწუნებელი ხდება. აქაურობას ტაძრად ვთვლი, რადგან მხოლოდ აქ შევიგრძნობ უმაღლეს სიმშვიდეს დატესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.