მე გავიღიმე შენ შეგიყვარდი(10)

-რატო ჩამოხვედი? -... -რატო ჩამოხვედი-მეთქი? -უკაცრავად მე მითხარით რამე?ბოდიშით მანქანა მოვიდა და არ მცალია შემდეგში აუცილებლად არ შეგეხმიანეით :))-ბარგი აიღო და როცა თვალცრემლიანი ლიფტში შევიდა მაშინ დაინახა გაბრილემა როგორ ტიროდა მისი ნისლისფერი

მე მხოლოდ შენთან შეხვედრა მინდა

მე მხოლოდ შენთან შეხვედრა მინდა და მხოლოდ შენი მზერა მომხიბლავს, ჩემი გრძნობები - თოვლივით წმინდა - ვიცი, ჩემო, რომ წამში მოგხიბლავს!

მე გავიღიმე შენ შეგიყვარდი!(9)

-ბოდიში ოჯახური იდილია რომ დაგირღვიეთ-კარი შეაღო ლიზამ. -ლიზა-ფეხზე წამოდგა ალექსანდრე -შენ ნუ მელაპარაკები. -ლიზა შვილო-ნერვიულად წამოდგა აკოც.’’შვილოს’’ გაგონებაზე ტვინში სისხლმა აასხა ლიზას. -არ გაბედო და შვილი დამიძახო. -შენ ჩემი დაიკო ლიზა

თვით ირონიავ, მე შენ მიყვარხარ (დასასრული)

მაშინ მომკალი, აქვე და ეხლავე... შენთა ყოფნას სიკვდილი მირჩევნია... მომკალი რატო არ მკლავ?! კიდევ ერთი ცოდვა შეგემატება... პირველი არ ვარ და არც უკანასკნელი არ ვიქნები, ვისაც სიცოცხლეს ესე მალე მოუსწრაფებ.... -არ შემიძლია ვერ მოგკლავ და ვერ

მე გავიღიმე შენ შეგიყვარდი(8)

-საფერფლე მხოლოდ რომანებსა და კინოში ტყდება-ხმა ამოიღო ლიზამ -რას გულისხმობ? -მიყვარს ეს ფრაზა. -ვერ მიგიხვდი -ჰო ასეთი იდუმალები ვართ მხატვრები. -ბავშვივით ხარ. -რატომ? -შენს ერთ ცრემლადაც არ ღირს მთელი სამყარო.-უფრო მაგრად მიიხუტა გაბრიელმა

მე, შენ და ჩვენი პატარა! [3]–[დასასრული]

ნუგო გაბრაზებული იჯდა, ხელები გადაჯვარედინებული ჰქონდა და დაბღვერილი სახით უყურებდა თეკოს. ბექა კი ნინას ზედაც არ უყურებდა. მისი დამოკიდებულება საშინლად მაბრაზებს. თითქოს არც აინტერესებს ის თუ რა ქნა ნინამ. დათი გაბრაზებული ავიდა მეორე სართულზე ისე

მე, შენ და ჩვენი პატარა! [2]

-შეეშვით მას, რომ გაიღვიძებს მერე მოეფერეთ რამდენიც გინდათ- გავლა დავაპირე როცა წინ სოფო გადამიდგა, გაცოფებული სახით... -ოუქეი, ჯობს მე წავიდე -თავის დაძვრენის მიზნით ვცადე, რომ სოფოსთვის თავი ამერიდებინა და მაშო ჩემს საძინებელში წამეყვანა, მაგრამ

მე გავიღიმე შენ შეგიყვარდი!(7)

-ასე დაეცი ძამიკო? -ლიზა-მხრებში ხელი მოუჭირა-ის მამაჩვენია გაიგე ერთხელ და სამუდამოდ -გამიშვი მეტკინა რა დაგემართა?როგორ მექცევი თან ვის გამო?ნუკი გათხოვდა,გაიპარა და შენ რაზე მელაპარაკები რადროს ეგაა რომ ვიღაც ნაძირალაზე...-ალექსანდრემ ლიზას

თვით ირონიავ, მე შენ მიყვარხარ (17,18,19)

არა შენ ის მარიამი არ ხარ, არ ხარ ის მარიამი რომელიც მე ბათუმის სანაპიროზე გავიცანი.. ადამიანი, რომელიც ბოლომდე იბრძოდა მეგობრის საპოვნელად და სრულიად უცხო ადამიანსაც კი შესთავაზა დახმარება... და ეხლა თვითონ ეს ადამიანი გაურბის პრობლემებს, კაი რა...

მე, შენ და ჩვენი პატარა! [1]

მანქანის სალონში გოგონას ჩუმი ქვითინი ისმოდა, რასაც მისი დედა ყურადღებასაც არ აქცევდა, არც მის დამშვიდებას ცდილობდა, პირიქით ტუქსავდა და იმას უმეორებდა რომ შეეწყვიტა ეს თვალთმაქცობა.