მთვარის ბზარები

მივდივარ ქარში და ჩემი გული ძგერს, წარსული კვლავ არ მტოვებს. ერთი კვარტალის გავლის შემდეგ ვხვდები, რომ დარდი მძლევს და ტკივილი იღვიძებს. წარსულის მოგონებები, განსაკუთრებით ჩემი სკოლის შეცდომები, არ მავიწყებს. მე მარტოდ მარტო მივდივარ ქუჩაში, გავიარე

მთვარის ბნელი მხარე (სრულად)

-შენ ეგ ნამდვილად არ უნდა გიკვირდეს -დახლს მკლავებით დაეყრდნო, გაღიმებული -სტუმრების ნახევარზე მეტს, შოპენი და ბეთჰოვენი მაგრად კ’იდია. მხოლოდ შენი ყურებით ტკბება -ნუ ცანცარებ რაა

მთვარის ბაღი

მე მაღამებენ ფიქრები, და შენა ხარ ფიქრი... ღამისმთევარი ოცნებები სახეს მალავენ... ვერ ამოსრულდი, ამოთავდი, ამოსხეულდი. ჩემი არსიდან ვერ დასრულდი ფიქრით ცხადამდე.

მთვარის სონატა

მტკვრის მიმდებარედ, ბუნებაში სწორედ სავსე მთვარის მოპირდაპირედ, აღმოსავლეთ და დასავლეთ მხარეს სონატა ჟღერდა.. ერთი სონატა.. ორი ისტორია... ერთი სონატა... ერთი სული, ორ სხეულში..

სიყვარული მთვარის შუქზე

-კი,დანიელ. მე ლუკასი მიყვარდა,მაგრამ ეს არიყო ის ჩვეულებრივი სიყვარული,რომელიც მილიონობით ადამიანს აკავშირებდა ერთმანეთთან. ჩემი სიყვარული მთვარიდან მოწყვეტილ ვერცხლისფერ შუქსაც კი ირეკლავდა..და იმ იასამნის სურნელში ეხვეოდა,რომელიც ლილიანას თავბრუს

მთვარის სასიკვდილო სქემა

გულანთებული მხატვარი სულმოუთქმელად ელოდება მონაცრისფრო ღრუბლების გაფანტვას, რათა მთვარის უხილავი ფორმებით კოლექციას კიდევ ერთი შედევრი შემატოს. ჯიბეში ხელებჩაწყობილი ბიჭების ხმაური ისმის ქუჩიდან,

მთვარის სარწეველა

მაინც მიყვარს. ვერ ველევი იმ მდგომარეობას, მის სარწეველაში მკვდარივით მისვენებული რომ დავცურავ ღამის სი*რინოზულ ტალღებში და ფიქრებს ვერ ვაჩერებ ერთად ადგილას, რომლთაც ძალიან უნდათ გულწრფელობის თამაშში მთავარი ჯილდო მოიგონ და დამარცხებული დატოვონ

მთვარის წითელი სონატა - დასასრული

-მაპატიე, რომ დაგარტყი. ხმადაბლა ამოვიბურტყუნე და წვენი მოვსვი. ჩემი საქციელი ქაჯობას გავდა,.მაგრამ რას ვიფიქრებდი რომ საკუთარი დაქალი გამყიდდა… -მე გაგაფრთხილე, ცხოვრებას თავზე დაიქცევთქო. ხვნეშით ამოილაპარაკა და დახლს მიეყრდნო. -მხოლოდ იმიტომ, რომ

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XV)

იცოდა ჩემს დაუოკებელ ვნებაზე და სურვილებზე და მაინც იჯდა ჩემთან წყნარად. ჩემი პატარა ხელი მის დიდ ხელებში ეკავა და უბრალოდ მიყურებდა.თავს ვიგიჟებდი რომ ვერვიტანდი, გულს მირევდა და მინდოდა არასდროს მომკარებოდა, მაგრამ ყოველ გადმოხრაზე ვოცნებობდი

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XIV)

-როცა მინდოდა, საკუთარ ქმართან ჩემს ტკივილებზე მესაუბრა, ყოველთვის შენ მახსენდებოდი..-ხმის კანკალით, თითქმის სლუკუნით და ჩურჩულით ვუთხარი. უფრო ახლოს მოიწია. უკვე მის სუნთქვას ჩემს სახეზე ვგრძნობდი. - გთხოვ, არ მაკოცო…