ბაბუაწვერა სრულად

ტუჩებმოწკურული ვიდექი კარადის წინ და საკუთარ თავს ვეკითხებოდი -რა უნდა ჩავიცვა ამ ამინდში,-გარეთ არ ციოდა მაგრამ მალე გაწვიმდებოდა -საყვარელო შეიძლება შემოვიდე? -კი მამიკო შემოდი,-კარში მამა რომ დავინახე ცოტა დავმშვიდდი -რამოხდა პრინცესა?

ძამიკო, უშენობა მტკივა! (სრულად)

მარტო ვართ მე და ქრისტინა. თან მარტო, თან ყველასთან ერთად. მაგრამ ჩვენ ხომ ვიცით, რომ სავსე დარბაზში სიცარიელეა. აქ, ახლა ჩვენთან ერთად უნდა იყოს, უნდა გვიღიმოდეს. მაგრამ... მაგრამ არ არის, არ მოდის, არ გვიბრუნდება. 3 წელი გავიდა, მაგრამ ვერ

ლილიანა (სრულად)

–ლილიანა. ლილი. ლილიკო. საოცარი გოგო იყო. საოცარზე საოცარი. სუფთა და ქათქათა. სუსტი და ლამაზი. მაღალი და ტანადი.

მინდა გესმოდეს (სრულად)

ამიტომ შენგან შემორჩენილ ფორიაქს ვკარგავ, გამოგონილი მყუდროებაც მშორდება გზიდან და ზურგშექცევით რუხ კედელთან პირობებს ვმარხავ, რომელთაც ვეღარ ვემალები გაცემის დღიდან,

მწერლებს სულ სხვა ფინალს თხოვენ (სრულად)

ცხოვრებში ყველას გვაქვს ასეთი ეტაპი როცა ფიქრობ, რომ ყველაფერი დამთავრდა მაგრამ სწორედ მაშინ იწყება ყველაფერი. ბედნიერი დადასრული არ არსებობს! შეუძლებელია დასასრული ბედნიერი იყოს. ამიტომ მე ბედნიერ დასაწყისს და იმ ბედნიერ გზას ვირჩევ, რაც

შრამიანი წარსული სრულად

ნელა მივაბიჯებთ, უბრალოდ ვსეირნობთ. რამდენი რამე მაქვს მისთვის სათქმელი, მაგრამ ვერც ერთ სიტყვას გამოვთქვამ. განსაკუთრებული ხარ! მართლა?- რითი? ყველაფრით უბრალოდ გავჩუმდი, ყველაფრით ვარ განსხვავებული, ის აზიელია მე ევროპელი, მე 21-ე საუკუნეში

ლაბირინთი (სრულად)

ცხოვრება ლაბირინთს ჰგავს. თუ არასწორ მიმართულებას აირჩევ, უკან დასაბრუნებელი გზის პოვნა ძალიან გაგიჭირდება. ლაბირინთში მხოლოდ ერთი მიზანი გაქვს – იპოვო გასასვლელი. თუმცა, ზოგჯერ ისეც ხდება, რომ ადამიანები შეგნებულად არ ეძებენ გასასვლელს და

გთხოვ მუცელში არ დამარტყა! (სრულად)

ისტორია მთლიანად არის რეალურ ფაქტებზე. მხოლოდ სახელებია შეცვლილი, დანარჩენი ყველაფერი რასაც წაიკითხავთ არის ნამდვილი. ყველაფერი როგორც წერია და რაც წერია, მოხდა რეალურად და სამწუხაროდ არ არის ეს შემთხვევა პირველი და უკანასკნელი. ძალიან ბევრი ქალია

დაწუნებული სარძლო (ბათუმი) 1ნაწილი სრულად

მისი ყველა უჯრედი ტკივილს გადმოსცემდა, მთელი სხეული ტკივილად იყო ქცეული, ყოველი ნაბიჯი ტკიოდა, სხეულის ყოველი უჯრედი ეგლიჯებოდა, კიოდა და მისი კივილი არავის ესმონდა, ქალაქში უამრავი ადამიანი დადიოდა და ვერავინ გაიგო საზარელი კივილი... რატომ არ

ერთხელ მარსზე (სრულად)

ზაფხულის ცხელი საღამო იყო, მარტო ვიყავი ქალაქ გარეთ სახლში, ჩაბნელებულ ოთახში ვიჯექი და სრულიად არ მინდოდა არაფერი. ოთახის კედლებს აპობდა ნელი მუსიკის ხმა... ძალიან დაღლილი ვიყავი სიცხით, ცივ ყავას ვწრუპავდი და ინტერნეტში უაზროდ ვიქექებოდი,