ქვა, ქაღალდი, მარკატელი (სრულად)

- არ ეშინიათ? - მოულოდნელობისგან შეხტა. ვერ გაიგო საიდან ისმოდა ეს ნაცნობი ხმა. სისხლი გაეყინა ნიტას. მექანიკურად შემობრუნდა. არავინ იდგა იქ. -მიშოებს არ ეშინიათ-მეთქი? - კიდევ ის ხმა, ამჯერად უფრო ახლოს. სიბნელიდან გამოვიდა ერეკლე. კანკალებდა ნიტა.

შემოდგომისფერი მირა (სრულად)

ყვითელ,ნარინჯისფერ,გახუნებულ ფოთლებს ვხედავ. მინდა რომ ისინი ჩემი იყოს. სულ ჩემი,მე მათ ვგრძნობ,ჩემი დაკარგული ფერებივით ვგრძნობ,რომელებიც არ მეკუთვნოდა.

ბროწეულის გაზაფხული (სრულად)

ნელა, მაგრამ მტკიცედ მძერწა განგებამ. მძიმედ, მაგრამ სრულყოფილად გამომაქანდაკა გამოცდილებამ. ძალიან ფუმფულა ხასიათი მაქვს _ ბუმბულივით მსუბუქი და ზღარბივით ეკლიანი. გოლფსტრიმის დინებასავით ვარ, ზოგს ვათბობ, ზოგს არა, გააჩნია, ვის გაუმართლებს. 26

ის წავიდა ზამთარში (სრულად)

-შენი ტელეფონი სამუზეუმო ექსპონატი უფროა, რა ურთიერთობებზე მელაპარაკები?- ჩაეცინა ლილეს. -სამაგიეროდ მე ყოველთვის მყავს გვერდით ადამიანები, ვინც ამ ტელეფონის ზარს უპასუხებს,- უთხრა სიამაყით მან.

ჩემი დის წარსულმა სიყვარული მაპოვნინა სრულად

- ბევრი ვიფიქრე. -და რა გადაწყვიტე? -მივდივარ. -მითხარი სხვა გყავს? -მყავს. -მატყუებ ვიცი, რომ ჩემი ხარ. -ცდები მე შენი არასდროს არ ვყოფილვარ და არც ვიქნები.

ტყვიით დამსხვრეული ბავშვობა (სრულად)

ახლა ყველანი დიდები ვართ. ჩვენში მაინც ყოველთვის დარჩება ის ტკივილი, ტკივილი რომელმაც შეცვალა ჩვენი სამყარო... 2008 წელი. აგვისტო. მე 6 წლის ვარ. 6 წლის მარიამი, რომელიც სულ სხვა ფერებში ხედავს სამყაროს.

თითქმის ვიპოვე... (სრულად)

ბებიაჩემის სახლში ვარ... წვეულებაზე?! წვეულება? აქ იშვიათად კიარა თითქმის არასდროს არ იმართება წვეულებები... მეგრამ ფაქტია რომ მე ნამდვილად ბებოს ზღვისპირა სახლში ვარ და იმ ქართული სიმღერების მელოდიებს ვაყოლებ ტანს რომელიც ბებოს მე თვითონ ჩავუწერე.

თამაში მუსიკის წესებით (სრულად)

დეკემბრის სუსხიანი საღამო იდგა თბილისში. ვერ გაიგებდი როგორი ამინდი იყო, თან წვიმდა, თან თოვდა, ყველა სიკეთესთან ერთად ქარიც ქროდა. სახლიდან გამოსულ, 16-17 წლის, ბეჭებზე გიტარა მოკიდებულ ვაჟს უსიამოვნოდ გააჟრჟოლა, აშკარად ამინდის შეუფერებლად ეცვა.

დროებითი საცოლე (სრულად)

თავს პატარა, გამოუცდელი, თინეიჯერი ბიჭივით ვგრძნობ, ვერ ვხვდები რატომ ვიბნევი ასე და რატომ მივლის ჟრუანტელი მასთან ახლოს რომ ვდგავარ, ზოგჯერ მგონია რომ სერიოზული პრობლემები მაქვს გულზე, არც კი ვიცი რა ვუთხრა, თუ არავისთან არ ვიბნეოდი, მასთან

ჩვენი წილი ბედნიერება (1, 2, 3 თავი სრულად)

როგორც იწყებენ ხოლმე ისე ვერ დავიწყებ... რომ ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვიყავი ჩვეულებრივი ცხოვრებით, რადგან ეს ასე ნამდვილად არ ყოფილა. არც ჩვეულებრივი გოგო ვიყავი და რაღა თქმა უნდა არც ჩვეულებრივი ცხოვრებით. ეს კარგი იყო, თუ ცუდი არ ვიცი, მაგრამ ასე