ოქსიმორონი [ სრულად ]

- მტკივა! - არარაობა ვარ! - ყველას ვუყვარვარ! - ამაზრზენი ადამიანი ვარ! - კეთილიც ვარ! - სიკვდილი მინდა! - თეთრი და ფუმფულა! - შავი და ეკლიანი! - სიცოცხლე მინდა! - ჯანდაბა, ჯანდაბა, ჯანდაბა!

ჩვენი პირველი შეხვედრა (სრულად)

დილით გამოფხიზლებისთანავე პირველი რაც შენიშნა სავარძელზე გადაკიდებული ოცნების კაბა იყო. -ნოე? -ჰო?-სააბაზანოდან გამოვიდა ხმა. -ეს რა არის? -დღეს ჩვენი ქორწილია, ადე მოემზადე.

Rimma [სრულად]

განწირული ხმით კიოდა და შველას ითხოვდა, შებრალებას ითხოვდა… რიმმას კი ეს ხმა ეშმაკის სიმფონიასავით ეღვრებოდა ყურებში და სიამოვნებდა მისი მოსმენა. ნუთუ, ეშმაკი კლასიკას უსმენს? ნუთუ ვიოლინო მისი საკრავია? პაგანინი და მისი ერთადერთი სიმი… და რიმმაც

ზღვარს მიღმა ( სრულად )

- კარგად ხარ? -ნორა თვალებს არ უჯერებდა, -ასე უცბად როგორ მოახერხე მომჯობინება? შენ ხომ ძალიან ცუდად იყავი? - სწრაფად გამოჯანმრთელება ჩვენი ერთ-ერთი უნარია, -ჯეისმა უდარდელად აიჩეჩა მხრები...

სიყვარულის ინსტინქტი (სრულად)

ლიზასთვის არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა წვიმიანი დღე იქნებოდა თუ მზიანი,რომ ამის მიხედვით დაედგინა,ცუდ ხასიათზე იქნებოდა დღეს თუ კარგზე.მთავარი ის იყო,რომ ამ ‘’დაწყველილი სახლიდან’’,როგორც თვითონ ეძახდა,მამის ქვეშამდგომებს მორიგი ცხედარი არ

წკრრრ (სრულად)

- მარტოობას, მონატრებასავით, ადამიანის ფერი აქვს. მომავალში ვინმე თუ კიდევ გკითხავს, იქნებ უპასუხო კიდეც, - ზემოდან დავყურებ. ისევ მაგრად ვკიდივარ. შოკოლადი მოუქცევია თათებს შორის და ახლა ზედაც აღარ მიყურებს.

ხუთი ღამე (სრულად)

-მინდა გაგიცნო.. მინდა უთვალავჯერ შეგხედო და მოგეხვიო.. მინდა უღმერთოდ შემიყვარდე და, ჰორიზონტის გაქრობამდე მატარო ღამით.. მინდა შეგიცნო.. შენი ყველა მხარე დავინახო და, ისე გავიზეპირო, როგორც შენი ჩვევები..

მსხვერპლი (სრულად)

მაგიდაზე დახვავებული გაუხსნელი საქმეების ფაილებს დაღლილმა გავხედე.მეც არ ვიცი ,რატომ მომინდა ძველი საქმეების გახსენება.ყველა მკვლელობა რაღაცით ერთმანეთს გავს.მე მაკრინე აბაშიძე ვარ გამომძიებელი.ერთადერთი ქალი ვარ განყოფილებაში.

ჩიტები (სრულად)

ასოციაციები, რომლებიც გემთან დაკავშირებით მიჩნდება, ყოველთვის მიკარგავდა ხოლმე მოსვენებას. ვფიქრობ აღელვებულ ზღვაზე, მის თავს ზემოთ ჩამოქცეულ ცაზე, შტორმზე და ქარიშხალზე, უსასრულო რწევასა და ტორტმანზე, წყლის მლაშე გემოზე, ზღვის დაუსაზღვრელობაზე,

საძულველი ზამთარი (სრულად)

აი, ჩამოთოვა. თეთრად მოვიდა დედამიწაზე სიკვდილის მძიმე საფარი. მამაჩემსაც ზუსტად ასე კეთილშობილურად, თბილი საბანივით ეხურა თოვლის დიდი გროვა და მაშინაც მხოლოდ მე ვღრიალებდი. იმიტომ, რომ გული მიგრძნობდა, კარგი არაფერი უნდა მომხდარიყო ჩემს თავს.