ორი ღამე (თავი 8)

შენც ასე იქცევი, მიუხედავად იმისა რომ ერთი სისხლი არ ჩქეფს ჩვენს ვენებში, ხედავ? მთავარი სისხლით ნათესაობა არ ყოფილა. მე ძალიან მიყვარხარ და ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები, ქვეყანაც რომ დაიქცეს, ხელს ჩაგკიდებ და მაშინაც შენთან ერთად ვიქნები, იმიტომ

ორი ღამე (თავი 7)

-ვერ ვიტან როდესაც ჩემს გარდა სხვა გიყურებს ასეთი თვალებით, ჩემი ხარ სალომე, არავის არ მივცემ უფლებას ზედმეტად შეგეხოს. უცანური გრძნობაა მაგრამ მინდა რომ სულ დაგიცვა, სულ გვერდით მყავდე, ხელი მოგხვიო,ჩაგეხუტო. სალომე მიყვარხარ! და დროა ჩვენს

ორი ღამე (თავი 6)

-"უსიყვარულოდ მზე არ სუფევს ცის კამარაზე, სიო არ დაჰქრის ტყე არ კრთება სასიხარულოდ". საიდანღაც გაახსენდა მეშვიდე კლასში ნასწავლი ლექსი, თვითონაც კი გაუკვირდა რამ წამოაროშინა -ვაა, ვატყობ მალე რძალი მეყოლებაა.

ორი ღამე (თავი 5)

დემეტრემ მთელი გამბედაობა მოიკრიბა და ფართედ შეაღო კარი მაგრამ ნანახმა თავზარი დასცა.. სესილი ზურგით იდგა მისკენ მაგრამ სარკეში კარგად და გამოკვეთილად ჩანდა მთელს სხეულზე ჩალურჯებები.. რატომღაც არ გაჰკვირვებია და არც შეუშინებია მამაკაცის

ორი ღამე (თავი 4)

-მითხარი რომ გახსოვს, ყველაფერი რაც გუშინ მოხდა.. თქვი რომ სენც ისევე გესიამოვნა როგორც მე და შენც ისევე ბედნიერი იყავი როგორც მე.. თქვი სესილი. ბოლო ხმაზე ღრიალებდა დემეტრე . ერთიანად ტრიალებდ ყველაფერი ორივეს ირგვლივ, სესილი შიშისგან

ორი ღამე (თავი 3)

დემეტრემ ქალის მადისაღმძვრელი სხეულის დანახვისას ჰორმონები ვერ მოთოკა და ცალი ხელი კისერზე მოჰკიდა, მეორე ხელი წელსქვეშ შეუცურა და დილის კოცნაც მოჰპარა.. მიზან მიღწეული მამაკაცი ჩამოსცილდა სესილის და

ორი ღამე(თავი 2)

ვნებამორეულმა მამაკაცმა ტუჩები ენით დაისველა და ისე სწრაფად ეძგერა თავისი საქციელით კმაყოფილ ქალს სესილიმ გააზრებაც ვერ მოასწრო, ხელებს შორის მოიწყვდია დემეტრემ გოგონა და ტორები წელზე შემოაჭედა, კოცნაში კბენასაც ურევდა და მერე ისევ კოცნით უხშობდა

ორი ღამე

სალომემ კლატჩი კომოდზე დადო და ორიოდე ნაბიჯი წინ გადადგა როდესაც წელზე წვა იგრძნო, ლევანი მთელი სხეულით აკრობოდა გოგონას ისე რომ განძრევის საშუალებას არ აძლევდა, გული ისე უფანცქალებდა სალომეს გეგონება გადმოხტომას ლამმობსო, სწრაფად შეაბრუნა

ჩემი ღამე ჩემს ქალაქში

ამ შუა ღამეს დამაბრმავებელ სიბნელეში მოჩანს ნათელი, რომელიც ჩემი სახლიდან სიშორეზე იჭრება. ჩემს სახლში არაფერი მომწონს, არც დამპალი იატაკი, რომელიც სადაცაა ჩამიტყდება. არც მტვრიანი ჭერი. არც ჩამოხეული შპალერი. არც იმ კედლის მონაკვეთი მომწონს, სადაც

ის, რაც ყველაზე ძალიან მიყვარს (ანუ მე და ღამე)

ჩემი ვერცხლისფერი, მარტოსული და იდუმალი მთვარე! მთვარე, როგორც ღამის მშვენება და მარგალიტი! მთვარე, როგორც ჩემი მეგობარი! ჩემი მთვარე...