ჩემი იყავი! (თავი4)

კარზე საშინელმა ბრახუნმა მომწყვიტა ძილს. გაჭირვებით დავაცილე ძილისგან დამძიმებული ქუთუთოები ერთმანეთს და კარისკენ წავედი. სამზარეუდან ყავის სასიამოვნო სურნელი გამოდი, როგორც ჩანს ლილეს უკვე ეღვიძა. კართა მივლასლასდი, კარი გავაღე და თვალების ფშვნეტა

ჩემი იყავი! (თავი3)

ერთი შეხედვით დავუბრუნდი ძველ ცხოვრებას, თუმცა სვანეთმა თავის კვალი მაინც დატოვა ჩემში. სვანეთიდან დაბრუნებული კიდევ დიდხანს ვაკვირდებოდი ქუჩაში ხალხს, მეგონა ნებისმიერ წამს გამოჩნდებოდა და ისტერიკას მომიწყობდა ჩუმად წამოსვლისთვის, მაგრამ ასე არ

ჩემი იყავი! (თავი2)

სწრაფად ავირბინე კიბეები და ოთახის კარი ხმაურით მივაჯახუნე. ადგილს ვერ ვპულობდი სიბრაზე ყელში მტკივნეულად მიჭერდა მარწუხებს. ვბრზობდი ლევანზე, თან მინდოდა მისი საქციელის ახსნა მომესმინა, ჩემი სიტყვები ერთმანეთის საპირისპირო ოყო, მინდოდა არასდროს

ჩემი იყავი! (თავი 1)

ნელა მიუყვება ქუჩას. ისეთი მარტოსული რომ სამყაროც განიცდის მის მარტოობას, მაგრამ იქვე კიდევ არის ის ვისაც მისი ჭრილობების განკურნვა შეუძლია. ის ვისაც არა ნაკლებ სტკივა...

ჩემი დუმილი

და გელოდები, იქნებ მიხვდე რომ პასუხია, რომ ყვირილია, რომ ჩხუბია ჩემი დუმილი...

ჩემი გემის ნაპირები! (თავი მეშვიდე)

-შეიძლება?- გველესიანის კაბინეტში თავი შემოყო ერეკლემ. -შემოდი-საქაღალდე გვერდით გადადო, თვალები მოისრისა და დაღლილი მზერა შეავლო ერეკლეს. -ლაშა ძალიან ნუ შეყვები ამ საქმეს, შენც გული გეტკინება და იმასაც ასე ძალიან რომ გაფორიაქებს ახლა.

ჩემი ცხოვრება , როგორც ცხოვრება თუ რაღაც სხვა.

ჩვენი ინტელექტუალური ცოდნა უძლური აღმოჩნდა ჩვენს გრძნობებთან მიმართებაში და ამის გამო ყოველ ჯერზე სხეულს ვაპურებდით , გრძნობებს ვმონებდით და სულს ვაშიმშილებდით. ინტელექტს ძალას ვაკლებდით და გრძნობაში მას ვნების სახით ვდებდით. რის გამოც აზროვნებას

ჩემი გემის ნაპირები! (თავი მეექვსე)

ცამეტი იანვრის დილას, სვანეთმა თეთრი კაბა შეისწორა და ფიფქები დაამატა ისედაც უზარმაზარ კალთებს, ბარდნიდა ლამაზად, დასვრილ თოვს ახალი ქათქათა ფიფქები ემატებოდა და ისევ ისეთ სპეტაკს ხდიდა როგორც თავიდან. გარიჟრაჟი ნელ ნელა განათდა და მზეც შორიდან

ჩემი გემის ნაპირები (თავი მეხუთე) +18

ახლაც ამ დაძაბულ სიტუაციაშიც კი ბედნიერად გრძნობდნენ თავს ყველა იმ სახლში მყოფი. ძალიან ლამაზი იყო სვანეთი, ლამაზი იყო მისი ყველა დეტალით, თეთრი კაბა ჩაეცვა, მთების კალთებზე ლამაზად დაეფინა და კოშკებიც ამაყად იდგა თითქოს, იცოდნენ ამ ქვებმა და

ჩემი გემის ნაპირები ! (თავი მეოთხე)

"მას ესმის შენი, ის გრძნობს რომ აქ ხარ!"