არ მოკვდე გთხოვ! იცი, ჩვენ შვილი გვეყოლება....(მესამე თავი)

სასწრაფოდ გამოვიცვალე და წავედი. სავადმყოფოში შესულს კანკალმა ამიტანა, ასე მეგონა ყველამ ყველაფერი იცოდა და ჩემი დანახვა ყველას გააღიზიანებდა, თავს საშინელ დამნაშავედ ვთვლიდი, ვთვლიდი რაა....ჩემი ბრალი იყო, ალეკო

არ მოკვდე გთხოვ! იცი, ჩვენ შვილი გვეყოლება.....(მეორე თავი)

-ქეთუსი აბა რას იტყვი მამ, მოგწონს შენი ახალი მანქანა? : ) მე მხოლოდ მაშინ გავაანალიზე რომ ის ლამაზი “Mazda CX6” ჩემი იყო, ბედნიერებისგან თვალები გამიბრწყინდა, გავიქეცი, დედას და მამას ჩავეხუტე, სიხარულისგან ვტიროდი და დიდი ხმით დავიწყე ყვირილი:

არ მოკვდე გთხოვ! იცი,ჩვენ შვილი გვეყოლება....(პირველი თავი)

ეს ქეთრინია, იგივე ქეთა 23-წლის, ძალიან პოზიტიური, აქტიური და მხიარული გოგოა. უყვარს ცეკვა, ხატვა, თავისუფალ დროს ათონელის თეატრში სპექტაკლებში იღებს მონაწილეობას. ის ძალიან ლამაზია, თუმცა საკუთარ თავში ყოველთვის ნაკლს ეძებს, უნდა უკეთესი იყოს,

ჩვენ ლურჯ ცაში ვარსკვლავებთან მივდივართ(7 დასასრული)

დენი იღიმის! მის თვალებში ისევ სავსე მთვარეა, მის გარშემო კი კაშკაშა ვარსკვლავები. - დეიზი - დენის უფრო ეღიმება და ჩემთან მოდის - დენი, მიყვარხარ! - ისევ ვუმეოებ. ის ნელა იხრება ჩემკენ და ისევ მკოცნის. ისევ ისეთი ატმის გემოაქვს მის ტუჩებს. ისევ

ჩვენ ლურჯ ცაში ვარსკვლავებთან მივდივართ(6)

- გაიგონ მთელმა ვარსკვლავებმა! - ვყვირი, ხელებს ვშლი და ცისკენ ვიყურები - აი იმ ვარსკვლავების საყურადღებოდაც ვიძახი თვალებში რომ გიკაშკაშებს! - დენისკენ ვიხედები - გაიგონ და უფრო აკაშკაშდნენ რადგან მე რარაც უნდა ვთქვა, გაიგონ და ცვენა დაიწყონ ისევე

ჩვენ ლურჯ ცაში ვარსკვლავებთან მივდივართ(5)

დენი ჩემკენ მოდის და მე კელდეს ვეყრდნობი. ცალ ხელს კედელზე აბჯენს, მეორეს კი კისერზე მხვევს. ვერ ვუძლებ! საშინლად ვარ! რას მიკეთებს? ასე რატომ მემართება როცა ის მეხება? რა მჭირს? ყველა გოგოს ასე ექცევაა? ამ დროს აზრზე მოვდივარ და დენის ვიშორებ.

ჩვენ ვერ "ვძღებით" მუდამ მეტი გვინდა ...

მთვარის საბნად იკრიბება ვარსკვლავები, ლოთმა მთვარემ სიცივე არ ნახოს. დაღლილი და მთელი ღამე განათევი, შეციებულს ვარსკვლავები ათბობს.

ჩვენ ლურჯ ცაში ვარსკვლავებთან მივდივართ(4)

დენი ნელა მშორდება. ის ძალიან ახლოსაა, თვალებს ვახელ და მას ვუყურებ, ისევე როგორც თვითონ. ის ისევ ნელა მოიწევს და ისევ მკოცნის. მკოცნის! ხელი მხართან ამოაქვს და პერანგს მხრიდან მკლავზე მიწევს. მხარზე თითებით ფრთხილად მეხება, შემდეგ კისერზე.

ჩვენ ლურჯ ცაში ვარსკვლავებთან მივდივართ()

– რომ გეკითხები, უნდა მიპასუხო – მის თვალებს ვუყურებ, ანათებს, ისევ ბნელად ანათებს – ჩემს შუაღამით ნახვაზე ვინმესთან თუ სიტყვას დაძრავ, იცოდე ჩემი ხელით მოგკლავ! – ჩუმად მაგრამ გაბრაზებული მეუბნება. ცოტაც და გონებას დავკარგავ, ყელი მეწვის და

ჩვენ ლურჯ ცაში ვარსკვლავებთან მივდივართ(2)

– დეიზი! ანდრო! გაიღვიძეთ მოვედით! – დედას ხმა მაფხიზლებს. მეღვიძება. მთელი გზა მეძინა. ანდროც ნელა წევს თავს ჩემი კალთიდან, იზმორება და გემრიელად ამთქნარებს. დედა მანქანიდან გადადის და ჩვენც გადავდივართ. – ჩემი ველოსიპედი რომ გამოვიღოთ? – კაცთან