წერილი #1

ეძღვნება იმ ერთადერთს თავი იმ დონეზე შემაძულა, რომ ასჯერ მეტად შემიყვარდა... მისმინე, ხელი არ ჩაიქნიო, ჩემო ლამაზო, ეს ყველაფერი ღირდა... ღამე, იმ უაზრო ღიმილისთვის ღირდა.

წამიკითხე!{ სრულად }

სუნთქვა უჭირდა, ჰაერს ვერ სუნთქავდა, ეგონა ცოტაც და დავიხრჩობიო. წინააღმდეგიც არ იყო ,თითქოს დანებდა მზად იყო დასასრულისთვის. ხალიჩაზე ჩაკეცილი დაბინდულ მზერას არ აშორებდა ცარიელ საწოლს , ქალის ფიგურა რამდენჯერმე მოჩვენებად გაკრთა,მაგრამ არა დიდი

უმისამართო წერილი

ტრადიციულად, 7 მარტია, მე კი ისევ წერილს ვწერ შენთვის, უმისამართო წერილს, მერამდენე წერილია უკვე ხელის თითები აღარ მყოფნის, იმდენი წელი გავიდა...

წერილი, რომელიც ვერ გავუგზავნე

ჩემი ხარ, ჩემი ჩემი ჩემი ჩემი! ვაიმე, როგორ მომწონს ეს სიტყვები და ისიც თუ როგორ ჟღერს ისინი. ჩემი ხარ, მე კი შენი და არასდროს მომბეზრდება ამის გამეორება. არც იმის, რომ მიყვარხარ. ძალიან მიყვარხარ. და მართალია ამას ბოლო დროს ერთმანეთს ისე ხშირად

წერილი საგიჟეთიდან თავი 2

მე დავბრუნდი, ისევ დავბრუნდი ოთხიწლის შემდეგ. ვიცი ჩემი წინა დამშვიდობება მართლაც უსასრულოდ გაიწლელა. აქ ისევ მხიარულებაა, ისევ თეთრი კედლებია, რაც მოსაბეზრებლად გადაიქცა. რომ არა წელიწადის ოთხი დრო, არვიცი ამ ერთფეროვნებას რა ეშველებოდა.

წერილი საგიჟეთიდან

თეთრი პერანგი მაცვია, ხელები ძალიან გრძელი აქვს, უუი, გამახსენდა ამით ხომ ხელებს მიკრავდნენ... -ჰაჰაჰაჰა ამ დროს ძალიან სასაცილო ვარ, არა, მეც სასაცილო ვარ, მაგრამ ის ლურჯ ფორმაში გამოწყობილი ბიჭები, ნეტა დაგანახათ როგორ დამზდევენ ხელების

აგრაფინა ჯაფარიძის წერილი შვილს

ეს მოთხრობა მე-19 საუკუნის თბილისში მომხდარი ყველაზე სკანდალური ამბის ოდნავ განსხვავებული ინტერპრეტაციაა. „მილიონ მანეთად გაყიდული“ აგრაფინა ჯაფარიძის ისტორია დღემდე ბურუსითაა მოცული, რადგან გადმოცემით მოღწეული ამბები ერთმანეთს მაინცდამაინც არ

წერილი ჰანა ბეიკერს

ძვირფასო ჰანა, შენ არასდრსოს გყოლია მეგობარი, რომელსაც თუნდაც იმაზე ესაუბრებოდი; ჩაი რომელიმე არომატით გიყვარს თუ უარომატოთ, მეგობარი, რომელსაც მოუყვებოდი ქარზე, წვიმაზე, შენს ბავშობაზე, იქნებოდი მასთან გულწრფელი და გულწრფელობა არ შეგაშინებდა, არ

უკანასკნელი წერილი ელისთვის...

მისი ბედნიერების საიდუმლო მხოლოდ რამდენიმე კათხა ლუდი იყო და ღიმილი, ღიმილი რომელსაც ის ყოველდღიურად ჩემგან ითხოვდა... ღიმილი, რომელიც არაფრად მიმაჩნდა მის დაკარგვამდე. გამომშვიდობება ელთან არ ნიშნავს დასასრულს...

Moonly - წერილი ანნას

"მეფე და დიდებულები არ არიან ირგვლივ. ნუ იქნები მასხარა, ანნა. მესაუბრე მარტოობას და აითალე ეგ შეზრდილი და გაუხეშებული კანი სახედან, როდესაც მარტოობასთან ერთად ლაბში ყავას დალევ."