ნოემბრის 13 (თავი 4)

ასე მგონია ჩემი მომავალი აღარ არსებობს. წარსულიც, აწმყოც და მომავალიც ერთ კოლოფშია მოთავსებული, ერთმანეთშია არეული და ვერ გამიგია რა არის მტლიანობაში. ამას ცხოვრება არ ჰქვია... ეს უფრო ტანჯვაა. ტანჯვა, რომელიც დაწყებულია და ალბათ არც არასოდეს

ნოემბრის 13 (თავი 3)

გცივა? -მზრუნველი ტონით მკითხა და ჩემსკენ მომართული დიდი ტოტი ხეს მოსწყვიტა, მუხლზე გადაიტეხა და მინდვრებისკენ მოისროლა -შენი აზრით?! -ვერ ვსაყვედყრობდი, ალბათ იმიტომ რომ ამას ოდესღაც ჩემი სიყვარული განაპირობებდა დემეტრეს მიმართ. როცა დროის ამ

ნოემბრის 13 (თავი 2)

"ცოლი არ მყავს და არც უნდა მყოლოდა!" -ფრაზა რომელმაც იმაზე უფრო მეტად დამაბნია ვიდრე წარმოვიდგენდი. ჩემი არეულ-დარეული ფიქრები კიდევ უფრო ამირია.. თითქოს ჩაახშო და ზემოდან რაღაც შავი ფარდა გადააკრა, რომელსაც ვერ ვწვდები. უფროსწორად დემეტრე არ

ნოემბრის 13 (თავი 1)

-შენ ცოლი გყავს!.. -მის თითზე ბეჭედს დავხედე. -აღარ მყავს! -ეს თქვა, ბეჭედი სწრაფად მოიხსნა და ჯიბეში უმნიშვნელოდ მოათავსა.. -და არც უნდა მყოლოდა! -სწრაფად დაასრულა თავისი სათქმელი, საზურგეს მოხერხებულად მიეყრდნო და ჩემკენ უფრო ახლოს მოიწია...

მე ასეც მიყვარხარ (სრულად)

-მე წავალ!... წარმოვთქვი უმისამართოდ და გათხლეშილი მთვრალი ავდექი დაბადების დღის სუფრიდან... ჩემი მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი რომ არ მეცვა მხოლოდ მაშინ მივხვდი როცა ფეხზე წამოვდექი და სიცივე ვიგრძენი ფეხის გულებზე. ცოტა არიყოს შემრცხვა და ფხიზლად

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 17 და 18 დასასრული)

კარგია რომ ვერ მოვასწარით დაქორწინება რადგან არ მინდა ჩემს გამო დაქვრივდე! შეიძლება მე არ მეღირსა ბედნიერება მაგრამ შენ ცხოვრების ბოლომდე ბედნიერი უნდა იყო! არ მინდოდა ასე მომხდარიყო მაგრამ ყველაფერი კარგად ხომ არ მთავრდება არა?! გახსოვს ადრე

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 15 და 16)

ქორწილი 2 საათზე დამთავრდა. იქ ყოფნის განმავლობაში სულ თვალებს ვაცეცებდი რომ ლუკა მესხისთვის სადმე კუთხეში მაინც მომეკრა თვალი. ბავშვობის მეგობრის ქორწილშიც კი არ მოვიდა. ასე როგორ დაივიწყა ყველა და ყველაფერი?! ადგა წავიდა და უკან ჩამოგვიტოვა მეც,

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 13 და 14)

დილით ყველანაირად უხასიათოდ გავიღვიძე. მაღვიძარას არც გავუღვიძებივარ.. ჩემით გავიღვიძე. აზრი არაფერს აქვს. ყველაფერი უფერულია ჩემს ირგვლივ მესხის გარეშე.. მეც კი უფერული ვარ.. თუნდაც მაკიაჟით! თვალებიც უფერული მაქვს. სარკეში ვიხედები და ვხედავ რომ

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 11 და 12)

სულელივით, მარტოსულად მივაბიჯებდი საბურთალოზე... ჩემს თავს გონებაში გამუდმებით ერთადერთ კითხვას ვუსვამდი... "ვის ეძებ?!" -ამაზე კი ერთადერთი პასუხის გაცემა იყო შესაძლებელი. რათქმაუნდა ლუკა მესხს! ეს არ მოხდებოდა მაგრამ იმედი მაინც მქონდა რომ სადმე

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 10)

-მამა!!! -დავიღრიალე და თავი ვეღარ შევიკავე. 26 წლის ბიჭმა პატარა გოგოსავით ვიტირე!.. სულს ვეღარ ვითქვამდი, ცრემლები მაწვებოდა და მაწვებოდა. დედას ლოგინთან მივვარდი და მუხლებზე დავდექი. მისი ხელი ავიღე.. რომელიც სულ ცივი იყო..