ჯანდაბა! (3)

-თეთრ ხალათში ისეთი საშიში ჩანხარ-ჩაიხითხითა-ბოროტი დეიდა ბავშვობიდან! -კარგი ნუ აფრქვევ ამდენ სიტკბოს პირიდან.ვწითლდები-ენა გამოვუყავი.მან კი ჩაიხითხითა-საუზმე უგემრიელესი იყო მართლა.მადლობა -არაფრის მაგრამ უნდა გითხრა,რომ ყველაფერი რესტორნიდან

სექსუალური ადვოკატი (6)

-კარგი არ გვინდა ეხლა როგორც შენ ამბობ "პირველივე პაემანზე" ჩხუბი.. მისი საფირმო ღიმილით გამიღიმა და ჩემკენ მოჩოჩდა.. -ხო, ზეგ სასამართლოა ნიკოლოზ და საბოლოოდ.. -შეიძლება აქ მაინც არ ვილაპარაკოთ საქმეზე?! უცებ შემაწყვეტინა და მოწყვეტით მაკოცა.. -კი

ყველა დედას უყვარს შვილი (სრულად)

ეს პატარა ისტორიაა გოგონაზე რომელიც დედას ყოველთვის ადანაშაულებდა. ეს პატარა ისტორია ჩემი აზრით (და იმედი მაქვს)დაგაფიქრებთ ცხოვრებაზე და დედაზე. თუ რისი გაკეთება შეუძლია დედას ჩვენთვის

დასაწყისიდან დასასრულამდე

ზოგჯერ არის ისეთი მომენტი ცხოვრებაში, როცა გინდა მთელი სამყარო გაჩუმდეს,დრო გაჩერდეს.... დრო გაჩერდეს რამდენი წუთით ან წამით. გამოხვიდე ქუჩაში და მთელი ხმით ან მთელი ძალით იყვირო. ისე რომ მთელი ყელი გეტკინოს.ისე რომ მთელი დარდი ამოაყოლო რაც ხელს

ალქაჯები V.S ბაბნიკები (ნაწილი 7 )

იქაურობა განსაკუთრებულად ლამაზი და დახვეწილი იყო თეთრი ფარდები ფანჯრებს საშინლად უხდებოდა , საწოლებზე კი შავი გადასაფარებელი ჭკუას მიკეტავდა , ავეჯი კი შავი და თეთრი .....ეს ფერები ჭარბობდა სანდოს მარიშას ქეთის და უჩას არ მოეწონათ ხოლო მე და ნია

შენი სიყვარულის ფობია მემართება (27)

ტელეფონი გავთიშე და სავარძელში უღონოდ „ჩავესვენე“, ვერ აგიღწერთ იმ მომენტში რას ვგრძნობდი, ჩემთვის ყველაზე მნიშნელოვანი ადამიანი საფრთხეში იყო, ნიტას განწირული ხმა ისევ ჩამესმოდა და ვერაფრით ვახერხებდი იმაზე, ფიქრს თუ

უნცაური წელი

__ ზამთარი __ რაღაც ხმები მესმის,თვალებს ნახევრად ვახელ და ფანჯრიდან მზის სხივებიც მიყურებს,გვერდითა ოთახიდან ხმა მესმის –ვალაგებ და გავედით. (მშობლები) უცებ გამოვფხიზლდი და მობილური გამოვაცურე,ჩემი მეგობრების ჩათი გავხსენი და ის ჯადოსნური სიტყვები

თოვლის ზღაპარი [6]

დილა მზიანი იყო, მართალია ზამთრის სიცივეს ვერაფერს უხერხებდა, მაგრამ მაინც ანათებდა. ნებიერად მოიფშვნიტა თვალები და ლოგინზე წამოჯდა. დაბარებულივით დაუკაკუნა დედამ და ოთახს ყავის სასიამოვნო სურნელი მოედო. გაეღიმა, დედა ყოველთვის ასე ანებივრებდა.

_მშურს მათი ვინც ყოველდღე ახერხებს შენს ნახვას?! (6)

_მშურს მათი ვინც ყოველდღე ახერხებს შენს ნახვას?! (6)ორი დღე გავიდა რაც ერეკლე დაჭრეს,მისი მდგომარეობა სტაბილურია,მაგრამ სამწუხაროდ სავადმყოფოში დიდხანს მოუწევს ყოფნა,დღეს მე და დედა სანახავად მივდივართ ამიტომ უნივერსიტეტის შენობა სასწრაფოდ დავტოვე

დრო (ეპილოგი)

მომიახლოვდა, მაგრად ჩამეხუტა და შუბლზე მომაკრო თბილი ტუჩები. თვალები მიმელულა სიამოვნებისგან... დღესაც ისევე მსიამოვნებს მისი შეხება, როგორც მაშინ პირველად, სამსახურში, მალულად..... ისევ ვგრძნობ მუცელში ქარიშხალს...