გაყინული თითები (დასასრული)

_ მა _ მაინც გაიღიმა, მინას ხელები დაუსვა და თვალებში ცრემლები ჩაუდგა _ როგორი პატარა ხარ, როგორი ჩემი ხარ, მა... როგორ არ მემეტები _ ვეღარ გაძლო. იქვე ჩაიმუხლა და უკვე პირდაპირ უყურებდა თავის შვილს. შვილს, რომელიც უკვე უყვარდა იმაზე მეტად, ვიდრე

"დამცინავი ღიმილი" (თავი 1).

-დედა მე გავდივარ! -მივაძახე სამზარეულოში მყოფ დედაჩემს. -სად მიდიხარ მარიამ? -უკვე გასვლას ვაპირებდი რომ უცბად გამომძახა! -სასეირნოდ მივდივარ დედა! -ვუთხარი და გავუღიმე -კარგი, იცოდე სახში მალე დაბრუნდი! -მისთვის აღარაფერი მითქვამს სასწრაფოდ

ეფემია (1 თავი)

ეს ჩემი ოთახია, ის ჩემი ორსართულიანი სახლის ყველაზე მზიანი ფანჯრის მიღმა მდებარეობს. მისი კედლები ნარინჯისფერია, ეს ფერი ისეთ წარმოსახვას ქმნის, თითქოსდა მუდამ კაშკაშებს. მართლაც ასეა, ჩემი ოთახიც კაშკაშებს მისი ოთხი ნარინჯისფერი კედლით. ისე როგორც

ცისარტყელა (5 თავი)

კიბეზე ვდგავარ და კედელზე ფერად ფიგურებს ვხატავ. ფიქრებში ვარ გართული და საყვარელი სიმღერას Thirteen Senses- Into The Fire ვღიღინებ. -ნუცა, როგორ ხარ?-მესსმის ხმა. ფიქრებში გართული ვშინდები და კიბიდან ვვარდები. -ნუცა!-ჩემკენ იხრება ბათუ. -რომ არ

ჩემი სამოთხე

ჩემი ცხოვრება ერთი დიდი უაზრობაა,რუტინული დღეებითა და ყოველთვის ცუდი დასასრულებით სავსე ,თუმცა არც არადროა იწყებოდა კარგით და არც არასდროს იტო ბედნიერებით სავსე ალბათ ახლა წარმოიდგინეთ როგორი დეპრესიული,

მდიდარი მკვლელი! 3 თავი

შევედით და რას ვხედავ ...გამყიდველი ჩემი მეზობელია! აუ ამას რა გაუძლებს! ან რავუთხრა ?! ეს ბიჭი ვინარითქო?- აუუ დამერხა!-ჩავიდუდღუნე და სალაროსთან მივედი იმ ბიჭთან ერთად. მოდი რადგან სახეელი არვიცი უცნობი ვუწოდოთ.

ბათუმმა იცის ....#1

რამდენი ხანია , აღარაფერი დამიწერია და თითებიც გადარჩვივნენ რამდეკალმს ჭერას. ალბად ზღვვამ იმოქმედა და მისი ბრალია. რამდენი წელია ბათიმისკენ არ ვყოფილვარ და ახლაც არვიცი რატომ გადავწყვიტე ჩამოსვლა და დასვენება. სტუდენტობას ხშირად მოვდიოდი და

სიკვდილამდე მენატრება

არც ვიცი მას მერე რამდენი ხანი გავიდა,მიყვარს მისი თითები,ღიმილი და მუქი ყავისფერი თვალები,რომელიც ასე სიყვარულით,აციმციმებულნი მიყურებდნენ

მათხოვარი (21 თავი)

ოცდამეერთე თავი მეგობრებთან ერთად ვიდექით სანაპიროზე, ხმას ვერ იღებდნენ, ჩუმად გვიმზერდნენ, ორივეს, იქნებ გვამტყუნებდნენ? იქნებ მხდალსაც მიწოდებდნენ, მაგრამ ხმამაღლა არც ერთი ამბობდა. - რას ფიქრობთ? როგორ მოვიქცეთ? - როგორც იქნა დუმილი დაარღვია

ცვლილება ან ჩანაცვლება 6

დილის შვიდი საათია. სოფი ჩემი ოთახის კარს კაკუნით ანგრევს. მე ნელ-ნელა ვახელ თვალებს და გამოფხიზლებას ვცდილობ.-ანნა ადექი სწრაფად გესმის ანნა კარი გამიღეეე ნელ-ნელა წამოვდექი საწოლიდან და სახლის ჩუსტებში ფეხი გავუყარე.