Siempre Staccato 11

ისეთია, როგორიც მე მინდა ვიყო_თავდაჯერებული, ამაყი, გაბედული, უშუალო. წარმოდგენა არ მაქვს, როგორ ახერხებს, მაგრამ სადაც არ უნდა იყოს, ყველასგან პატივისცემას იმსახურებს. იცი, გვანცას როგორ ეძმაკაცება? _მე მგონი, დროა ვიეჭვიანო, არა?_თვალებს სასაცილოდ

ნუთუ კალიკები

ნეტავ მარტო მე ვარ ისეთ სიტვაციაში როდესაც არ ვიცი რა უნდა გავაკეთომითუმეტეს მას შემდეგ როდესაც საკუთარ ორიენტაციას ვერ არკვევ საითკენ უფრო იხრები ჰომო ,ჰეტერო თუ ბისექსუალობისკენ. თუმცა დღეს ამაზე ფიქრი ყველაზე ნაკლებად მინდა 5კვირა გავიდა რაც

ლექტორი (11)

ფეხებში ძალა წამერთვა, ესეიგი ჩვენს გარდა ვიღაცამ იცოდა რომ ამას ვაკეთებდით, მაგრამ ვინ?! ან საიდან გაიგო? გაოგნებული დავყურებდი ფურცელს, თან ნერვიულად ვატრიალებდი იქნებ რაიმე მინაწერი მაინც ყოფილიყო, მაგრამ მეტი ნამდვილად არაფერი ეწერა.

მაინც რა არის სიყვარული?

ვგრძნობ, ჰო, ვგრძნობ როგორ შემოიჭერი ჩემში და სამუდამო დაიდე ბინა, ვგრძნობ როგორ შემცვალე, ჰო, ერთი პატარა გოგო, რომელსაც სიყვარულზე მხოლოდ თავისი პატარა აზრი და შეხედულება გააჩნდა,

რელიქვიების მცველი. გაგრძელება

- ივ. - ამოიხრიალა ემმამ, და ხელი მკლავზე დაარტა. ივანი იმდენად მაგრად ეხვეოდა რომ სუნთქვა შეეკრა და იგუდებოდა. - მაპატიე.- ხელი გაუშვა ივანმა.- უბრალოდ შენი ნახვა ისე გამეხარდა. ცოტახანს უყურა, შემდეგ თავი ვერ შეიკავა და ისევ გულში ჩაიკრა

მარტოობა

და მარტოობა დღეს თუ არ შემცვლის და უშენობას დღეს თუ მე ვძლიე, ხვალ თვითონ მოვალ და თვითონ გეტყვი, რომ შენ მიყვარხარ ყველაზე ძლიერ.

ვარამის სამხარი

ცოდვილები გვეუბნებიან, რომ ილუზიებში ვცხოვრობთ. დედამიწა თითქოს გამოკვლეული ქონდეთ და იცოდნენ რაარის ილუზია და რაარის რეალობა. ყველას აქვს თავისი შეხედულება ცოდვებისადმი. მე გამოქვაბულში გავიღვიძე, ალბათ ცუდი კარმაა.კედელზე ამოტვიფრულ თითოეულ

დრამინა თავი 2

ბავშვების ხორხოცზე გეგასაც გაეღვიძა და ჩამომხედა,ჩემი საწყალი მზერა რომ დაინახა,გაიცინა და თავი უკან გადააგდო -აუ გეგა გავიჭიპე და გამიშვი რაა -ო დიდი ამბავი ჩემი ხათრით აიტანე!დაიბუზღუნა და ჩამომხედა

მებაღე (ნაწილი 12)

ექიმის სიტყვებზე პატრონი შემობრუნდა ,,საავადმყოფო ამოვა აქ!’’ სასტიკი მზერა მიაპყრო, მისი ხმა იმდენად მტკიცედ ჟღერდა, რომ ექიმმა სიტყვა ვეღარ შეუბრუნა და შიშისაგან გაილურსა... პატრონი უმალ მთელ ქალაქს ამოიყვანდა სახლში, ვიდრე მისი სამფლობელოდან

ჯანდაბა! (29)

-არაფერია.-ჩემკენ გადმოიწია,თითები ლოყაზე დამადო და შუბლი შუბლზე მომაწება.თავი მელოდრამის გმირად წარმოვიდგინე,შეყვარებულები რომ ამშვიდებენ ატირებულებს.მეგონა მაკოცებდა და თვალები დავხუჭე კარგად,რომ მეგრძნო ის წამი.მიუხედავად სენტიმენტალურობისა მაინც