წერილი შენ...

ვწერ.ჰო,თუმცა რა?შეიცვლება რამე?ან ისე შეიცვლება,როგორც იყო?დაბრუნდები?იმ დროს დამიბრუნებ?. არა.ვერაფერი იქნება ისე როგორც იყო,ხომ ასეა?თავს ნუ მოვიტყუებთ.უფროსწორად ნუ მოვიტყუებ,თორემ შენ ეს რად გჭირდება

სათამაშო (თავი 8)

-არ მინდა, რადგან ეს გულიდან არ წამოვა. შენ მხოლოდ გეცოდები. არ მინდა გეცოდებოდე, რადგან მერე მე ვიცოდებ საკუთარ თავს და დავიკარგე. ამ სამყაროში უბრალოდ დავიკარგე, არ ვიცი ვინ ვარ და რა მინდა. -საუბარი დავასრულე და სააბაზანოში შევიკეტე,

ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი (თავი 8)

სიყვარული ყველაზე ლამაზი, სუფთა და უმანკო გრძნობაა. ყველაზე დიდი ნიჭი, რაც ღმერთმა ადამიანს უბოძა.სიყვარული გრძნობაა, რომელიც საოცრებებს ახდენს. ეს არის საოცარი კავშირი ადამიანებს შორის, რომელიც აუხსნელია, დაუწერელია. ეს უნდა განიცადო!

ზიზღნარევი სიყვარული (თავი1)

გიორგიმ კიბეებიმძიმე ნაბიჯებით აიარა,შავი ლითონის მძიმე კარის წინ გაჩერდა და მიაჩერდა,მერე აკანკალებული ხელით ზარი დარეკა, მალევე გაისმა ჩხაკუნის ხმა და კარი ჭრიალით გაიღო

ვარდისფერი სიყვარული გალურჯდა...

სიყვარული გულის ხიდის ბეწვია გაექეცი,ვაი,ის თუ გეწვია იქ იქნება შენი გლოვის საწყისი ვერ გიშველის არც ღვინო,არც სასმისი

მთვარევ

ახლა უფრო ხშირია მარტოსული დღეები, ჩემი გული და სისხლი პოეზიას დარჩება, პოეზიის საღამოს გავმართავდი ქუჩაში, მახსოვს ჩემი ქალაქი მისი ბნელი ქუჩები,

ბაბნიკს შევუყვარდი?-ეს უკვე მიღწევაა

-რაა?-მე და მარიმ გავიკვირვეთ,ამ დროს კი კლასში თვით შემაწუხებელი შემოვიდა-ვაიმე?-მე და მარი ორივე ერთდროულად ვლაპარაკობდით,ერთმანეთს გადავხედეთ და შეწუხებული სახეები მივიღეთ,ახლა მოგიყვებით ვინ არის "ვაიმე" და მისი ძმაკაცი "რა ეშველება ამას" როგორც

გამიზნული შხამი #13

ბალიშს საყვარელი ქალის სურნელი აქვს, რომელიც ზურგშექცევით წევს და სძინავს. რამდენიმე წამით მის ზურგს ვაშტერდები და გიშრისფერ თმას, რომელიც ჩემი ოთახის წითელ განათებებზე მოწითალოა. სხეული ირხევა და ჩემსკენ ბრუნდება. თვალებს ოდნავ ახელს და როგორცვე

თვალის დახამხამებაში

მივედი სახლში და ავტირდი. გამახსენდა მისგან დატოვებული მოგონებები. კიდევ რამდენის თქმა მინდოდა მისთვის, მაგრამ ვერ მეთქვა. არ იცოდა, როგორ მიყვარდა. არც ის იცოდა, ჩემი ცხოვრების აზრი რომ იყო. დილა მისი ფიქრით იწყებოდა და ის იყო ბოლო, ვისზეც ღამე,

ზოი

აგერ იმ მდელოზე ერთი ხე დგას. ეულად, მარტოსულად განაბული ითმენს შემოდგომის თავქარიანობას. ფესვები ღრმად და მყარად გაუდგამს მიწაში, რათა ზამთრის ცივმა და მშრალმა ქარმა არ მოგლიჯოს; თოვლის სიმძიმემ არ გადააყირავოს. თავის ჭრელა-ჭრულა ფოთლებს ხმაურიანად