მარიონეტი (ოცდამეექვსე თავი)

შემფასებლურად უმზერდა ნინო მეუღლესთან ყოველგვარი ფამილარობის გარეშე მოსაუბრე მანდილოსანს. ქალს გამხდარ სახეს ქერა თმა უფარავდა, ასაკით აშკარად ბევრად დიდი იყო გვერდით მდგომ ვაჟთან შედარებით. მიუხედავად კარგად მოვლილი სახისა ღიმილის დროს თვალებისა

მარიონეტი (ოცდამეხუთე თავი)

31 დეკემბერის ღამე დასასრულს უახლოვდებოდა. ღამის თორმეტ საათს სულ რამდენიმე წუთი აკლდა ცა ულამაზესი სალუტებით განათდა. მორიგი ახალი წელი მთელი მისი დიდებულებით მობრძანდა თბილისში. მობილური ტელეფონები წარა-მარა წკაპუნობდა მორიგი ელექტრონული გზავნილის

მარიონეტი (ოცდამეოთხე თავი)

ისევ წარსულს უკირკიტებდა ნინო, უცნაურია, თითქოს ახლაღა გაიაზრა, რომ ცხოვრების ნახევარზე მეტი მონატრებაში გაატარა. მუდამ ელოდა, მუდამ ენატრებოდა. არადა, ადრე ისევ გიგა ეუბნებოდა: - საკუთარ თავს რასაც ჩასძახებ, შემდეგ ის გიხდებაო. იქნებ ასეც იყო?

მარიონეტი (ოცდამესამე თავი)

მირბოდნენ ორნი, ერთმანეთის მხარდამხარ და ერთმანეთის იმედად დარჩენილნი, ცხოვრება მორიგ გამოცდას უწყობდათ, მორიგ პაექრობას ბედისწერასთან. მირბოდნენ და არსებობდა მხოლოდ გაქცევის მიზეზი, მხოლოდ მიზანი. არ ფიქრობდნენ, არ ეშინოდათ. თვითგადარჩენის

მარიონეტი (ოცდამეორე თავი)

ცხინვალში დაბრუნებამდე კიდევ ერთხელ სცადა მთავარსარდლობასთან გასაუბრება ზურამ. თუმცა უფროსების უმრავლესობამ შეხვედრაზე უარი უთხრა. - ასეთი ჯიუტი რატომ ხარ? გავიგეთ, ზურა, გავიგეთ. ვიცით, იარაღი და საკვები გჭირდებათ, მაგრამ შენც ხედავ, საკმაოდ

მარიონეტი (ოცდამეერთე თავი)

სულ ორად ორი სიტყვა: - ნატო მოკლეს! სულ ერთი საღამო და ძირფესვიანად შეცვლილი ცხოვრება. მიმღებში დასვენებული ცხედარი და ნინას გულისწამღები კივილი. ყურებზე ხელაფარებული ნინო. ერთბაშად ჩაშავებული, გაუცხოებული სამყარო. თავის ქიცინით მოსიარულე

მარიონეტი (მეოცე თავი)

ზოგჯერ ბედისწერა ცუდად გეთამაშება. თითქოს განგებ გემატება ახალ-ახალი პრობლემები. ასე ემართებოდათ იმ საღამოს რესპუბლიკური საავადმყოფოს საოპერაციოში მყოფ ექიმებს. თითქოს ის არ ჰყოფნიდათ, რომ წინ მრავლობითი ჭრილობებით დამძიმებული პაციენტი ეწვათ,

მარიონეტი (მეცხრამეტე თავი)

ერთბაშად შეიარაღებული ხალხით გაივსო რესპუბლიკურის შენობა, ნიღბიანი, შავებში ჩაცმული მამაკაცები აკონტროლებდნენ, როგორც ცენტრალურ ასევე სათადარიგო შესასველებსაც. უცერემონიოდ შედიოდნენ პალატებში, ვირტუალური თავდამსხმელების შიშით საგულდაგულოდ ჩხრეკდნენ

მარიონეტი (მეთვრამეტე თავი)

მავანთათვის ცხოვრება ბედნიერებითა და ლამაზი ფერებითაა სავსე, მავანი კი უბრალოდ ცხოვრობს და გამუდმებით ითმენს. ვიღაც სასურველზე მეტად მარტივადაც კი იღებს ცხოვრებისგან ლანგრით მირთმეულ კეთილდღეობას და ისე იფერებს, თითქოს ასეც უნდა იყოს, თითქოს ეს

მარიონეტი (მეჩვიდმეტე თავი)

ალბათ, თქმაც არ უნდა, რომ მარიკას შემოთავაზებაზე დათანხმება აზრადაც არ მოსვლია. ეგ კი არადა, იმ დღიდან მოყოლებული პავლოვზე არსებულ ქარხანასთან ფეხი აღარ დაუდგამს. მისი ასეთი ქცევა რა თქმა უნდა უკვირდათ ბიჭებს, თუმცა არც ერთი არ ეკითხებოდა მიზეზს.