ვერეს მსხვერპლი(თავი7)

-მართლა? შემოდი,გაგამხიარულებ. -დავიღალე.დასვენება მჭირდება. ქალს გაუკვირდა,მაგრამ არ შეწინაღმდეგებია ირაკლის: -კარგი,ჯერ გაკოცებ. -არ ვარ ხასიათზე-სწრაფად გააღო კარი და გარეთ გავიდა.

ვერეს მსხვერპლი(თავი6)

თამარი პირდაპირი და გამბედავი იყო და მაშინვე მივიდა ლაშასთან. -ლაშა,ჩამოხვედი?-მიაშტერდა ბიჭს,რომელიც ცოტა ხნით სოფელში იყო წასული იმ მიზეზით,რომ ახლობელი გარდაეცვალა. ბიჭი დაიბნა.თამარი მას კარგად იცნობდა...დარწმუნებული იყო მის სიყვარულში,მაგრამ

ვერეს მსხვერპლი(თავი5)

„ფეისბუქზე“ შეიხედა და თვალში მოხვდა ლექსი;“ჩემო ლუკა“... „ჩემი სახელი“-დააინტერესა და კითხვა დაიწყო.მერე ავტორი იცნო.ეს ხომ ის იყო მაშინ,რომ „დაულაიქა“ გვერდი. -მარტოსული მწერალი-ხმამაღლა წარმოქვა. შემდეგ მის გვერდზე გადავიდა და ლექსებს

ვერეს მსხვერპლი(თავი4)

ცხოვრბეა მოულოდნელობითაა სავსე...ბედნიერება და უბედურება ჩანაცვლებადია...თითქოს მზე გიღიმის..აიხედავ ზემოთ,უყურებ მოლივლივე ვარსკვლავბს,რომლებიც პატარა,იალქნებიანი გემებივით დაცურავენ ცაზე და ფიქრობ,რომ ცხოვრბეა მშვენიერია მანამ,სანამ ღრუბლები არ

ვერეს მსხვერპლი(თავი3)

-რამ სიმაღლლეზეა.. -ალბათ,ბიჭებმა აჩუქეს სიმაღლე-გაიხუმრა გოგონამ და ცალი ფეხი კინის საფეხურზე დადგა. -ჯერ იქნებ სხვა ვინმე ასილიყო.. -პირველი მე უნდა ვნახო-ნატალია შუაში იდგა.

ვერეს მსხვერპლი(თავი 2)

თამარის ღრმა ძილი ჩვევია.ბომბი რომ ჩამოვარდეს,მას მაინც არ დაურღვევ ამ მყუდროებას,ამიტომ არც ნატალიას სკოლაში წასვლა გაუგია.გოგონა სწრაფად გაემზადა,ჩაალაგა ჩანთა და სკოლისკენ გასწია.კიდევ კარგი,სკოლა სახლის გვერდით აქვს,თორემ ისე ეზარება ადრე ადგომა

ვერეს მსხვერპლი(თავი 1)

ისტორია არის გოგონაზე,რომლის თითქოს დალაგებულ ცხოვრებაში უეცრად იჭრება უბედურება.ეს ისტორია არის გოგონაზე,რომელსაც არ გაუმართლად ცხოვრებაში.ახლა იძულებულია შეერკინოს დაუმორჩილებელ ბედს...ვნახოთ,რით დასრულდება ეს.ვნახოთ თუ შეულძლია ადამიანს ბედის

ცხოვრება

ყველაფრით დავიღალე. ცხოვრება დუნედ მიდის. რუტინა,რუტინა და ისევ რუტინა.ერთფეროვნება მკლავს.არ მაძლევს საშიალებას,რომ თავი ვიგრძნო ცოცხალ ადამიანად.ადამიანად,რომელსაც თავისუფლების ფრთები აქვს შესხმული.

2015-დან 2050-ში

2050 წელია?! ღმერთო,არ მჯერა.რამდენი დრო გავიდა მას შემდეგ,რაც პირველად ვიყავი შეყვარებული.წლებიც კი ამრევია ერთმანეთში..ისე მდურედ მივყვები ცხოვრებას,რომ სათვალავის მნიშვნელობაც კი დამავიწყდა.

დრო სადღაც მიჰქრის..

დრო სადღაც მიდის,მიჰქრის უკვალოდ, არ გველოდება ჩვენ წარმავალებს. მხოლოდ დაღს გვასვამს და გვტოვებს მარტო, ამ რეალობის მკაცრის წინაშე. რა მალე გადის ჩვენი ცხოვრება, ხშირად ამაო,დაუსაბამო.