ადრე მეგონა თვე საუკუნედ

რა მალე გადის ეს წლები გრძელი, გრძელი დღეები და ღამეები. ადრე მეგონა თვე საუკუნედ, ახლა კი ვხვდები,ყოფილა წამი.რისთვის ვიცხოვრე?-თავს ვეკითხები, იქნებ ეს მხოლოდ იყო სიზმარი და წამიერი ეს ილუზია, რომელიც ასე მალე გაფრინდა.

დღეს მეთვრამეტე გაზაფხულია

დღეს მეთვრამეტე გაზაფხულია, მე მზე მაცხუნებს ძლიერ მხურვალე. ცას ვუყურებ და ცრემლი მადგება, გულს ვერ ვაოკებ,გრძნობა მაწვება. ბავშვობა მინდა,წარსულს მივსტირი, კვლავ მახსენდება უზრუნველობა. ძალა მეცლება და ისევ ვთრთები, კვლავ მეშინია იმ დღის დადგომის.

ცბიერი ვნება

აქ აღარა აქვს სიყვარულს ფასი, აქ კაცი მხოლოდ სე**ს შეუკლია. აქ ყველა გრძნობა ფეხზე კიდიათ და გულის პულტიც გამორთულია.სიყვარულიო-აქ რომ ახსენებ, გაიცინებს დიდი თუ პატარა, აქ გულს გტკენენ და კვლავ გატირებენ, გულს უიმედოდ დაგიტოვებენ.

ათი წლის წინ

ათი წლის წინ დაიღუპე, თითქოს ეს დღე გუშინ იყო, შენი სუნთქვა შეწყდა მაშინ და შენს გულმაც ძგერას უკლო. მახსოვს მაშინ შემომხედე, მიყვარხარო- დამიბარე, მაშინ ცრემლები მახრჩობდა და ვერ გითხარ მაპატიე. მაპატიე-ახლა ვამბობ, მაპატიე ეს ყოველი ,

30 საათის შემდეგ ვნება და 11 წუთი

მის სხეულზე უმისამართოდ თამაშობდნენ მამაკაცის გრძელი თითები.გოგონა გაბრუებულიყო.თითქოს ძლიერი ნარკოტიკის ზემოქმედების ქვეშ იმყოფებოდა და კაიფში დაკარგულიყო,მაგრამ განა ეს არ იყო კაიფი?მბობენ-ბუნება ადამიანზე მოქმედებსო.არ ვიცი, ასეა თუ პირიქითაა.არც

აქ არ არსებობს შუალედი-ყველაფერი ან არაფერი{დასასრული}

-კარგი,აიღე ჩემი მანქანის გასაღები და დამირეკე-ცრემლნარევი ხმით მიპასუხა ისე რომ არ მიყურებდა და გასაღები მომაწოდა. გავვარდი. მანქანა გიჟივით გავაღე. დავქოქოქე და რაც შეიძლებოდა დიდი სიჩქარით გავაქროლე. თვალები მებინდებოდა. ყველაფერს ბუინდოვნად

რისთვის მოვედი,რისთვის მივდივარ?

თვრამეტი წელი გავიდა უკვე, რისთვის მოვედი,რისთვის მივდივარ? ვიცხოვრე ბევრი, რა გავაკეთე? ვინ შევიყვარე?ვინ შემიყვარა? მარტო ვიყავი მთელი ცხოვრება და ესეც ფეხ ქვეშ მეცლება უკვე, სულ ორპირობა და სულ სიცრუე, მეტი რა ვნახე? რა გავაკეთე?

აქ არ არსებობს შუალედი-ყველაფერი ან არაფერი{9}

უბედნიერესი ვიყავი. ეს ხომ ყველაზე ბედნიერი წელი იქნებოდა. ჩემს ცხოვრებაში მეთვრამეტე და ყველაზე ბედნიერი. ცაში დავფრინავდი. ეს ყვალაფერი სიზმარს გავდა.კარზე ზარი გაისმა. მხოლოდ მაშინ ავდექი. -მე ვარ(ნინი) კარი გავაღე, მაგრამ ხმა არ ამომიღია. -რა

თვრამეტი წელი

ისევ ის დღეა უწინ რომ იყო,ისევ გავიდა ეს ერთი წელი,ისევ ხომ შვიდი აპრილის დღეა და ისევ მტკივა მე ცხელი გული. თვრამეტი წელი გავიდა უკვე.უკვე აღარ ვარ,რაც ვიყავ გუშინ.ისევ ისე ჩქებს კვლავ გული,იცი?მაგრამ აღარ ვარ ის მარიამი. ოხ,ეს ბავშვობა გავიდა

აქ არ არსებობს შუალედი-ყველაფერი ან არაფერი{8}

არ დამიძინია ან როგორ შემეძლო დაძინება,როცა ვგრძნობდი ამხელა სიყვარულს?! ამხელას ვამბობ, რადგან ის იმხელაა, რომ ვერსად დაეტევა და მისი ზუსტი განსაზღვრა შეუძლებელია. სიყვარულიც ხომ შუძლებლის შეძლებაა. გიყვარდეს ადამიანი ეს, მართლაც, შეუძლებელია. მე